Οταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, επιστρατεύεται η «δημιουργική λογιστική». Η οποία, στο επίπεδο του πολιτικού παιγνίου βρίσκει την αποκορύφωσή της στις πονηριές των εκάστοτε κυβερνώντων περί τον εκλογικό νόμο. Ενα εργαλείο που μπορεί πράγματι να κάνει το μαύρο άσπρο και τούμπαλιν. 

Τώρα λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον κυβερνητικό συνασπισμό. Και μάλλον διαισθάνεται ότι θα πάνε ακόμη χειρότερα στο μέλλον. Οπότε έχει ανάγκη να προσφύγει στο προσφιλές εργαλείο του εκλογικού νόμου. Με σκοπό να εξασφαλίσει ότι, όποτε γίνουν εκλογές, ακόμη και αν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση καταφέρει να καταλάβει την πρώτη θέση, πρωθυπουργός θα είναι και πάλι ο Αλέξης Τσίπρας.

Μα γίνονται τέτοια πράγματα; Ελλάδα είναι εδώ, όλα γίνονται. 

Υπάρχει άλλωστε το «φωτεινό» παράδειγμα του νόμου Κουτσόγιωργα. Μια μορφή αναλογικής, που επιστρατεύτηκε το 1989, όταν όλα κραύγαζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει τις εκλογές. Και η οποία είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει ο Κώστας Μητσοτάκης τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις με εξαιρετικώς υψηλά ποσοστά, ονειρικά για τα σημερινά δεδομένα, χωρίς να μπορεί, σε καμιά από τις τρεις περιπτώσεις να πετύχει αυτοδυναμία. (Θυμίζω: 44,25% τον Ιούνιο του 1989, αλλά μόνο 145 έδρες. 46,19% το Νοέμβριο, αλλά μόνο 148 έδρες και 46,89 το 1990, αλλά πάλι του έλειπε μια έδρα για την αυτοδυναμία).

Τότε, με 0,5% στη Ροδόπη, μπήκε στη Βουλή μουσουλμάνος βουλευτής. Τώρα, με 2,86% ο Λαφαζάνης και η Ζωή έμειναν εκτός νυμφώνος. 

Αυτά λοιπόν μελετούν, ως «δοκιμασμένη συνταγή». Με την οποία μπορεί να είναι νικητής και πάλι ένας Μητσοτάκης, αλλά με τίποτε να μην μπορεί να κάνει κυβέρνηση, ελλείψει «συμμάχων». Ενώ ένας Τσίπρας μπορεί, ακόμη και ηττημένος, να ξανακυβερνήσει. Μαζί με «άλλες προοδευτικές δυνάμεις», προς τις οποίες, ακριβώς γι’ αυτό, όλο και εντονότερα, ερωτοτροπεί τον τελευταίο καιρό.

Τίποτε πρωτόγνωρο σε τούτο τον τόπο. «Μένιο ζεις, εσύ μας οδηγείς». 

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr