Φοβάμαι πιο πολύ τις συνέπειες που προκαλεί ο φόβος. Το ενδεχόμενο να πετύχουν οι ισλαμοφασίστες, είτε ακολουθούν το «Ισλαμικό Κράτος», είτε την «Αλ Κάιντα», την «Μπόκο Χαράμ» και άλλες παραστρατιωτικές τρομοκρατικές οργανώσεις, είτε διάφορους υστερικούς μουλάδες, τόσο στα αραβικά και άλλα ισλαμικά κράτη, όσο και στην ίδια την Ευρώπη, όπου ζουν εκατομμύρια μουσουλμάνοι, να αλλάξουν άρδην την Ευρώπη της ελευθερίας και της ανεκτικότητας απέναντι στο διαφορετικό. 

Φοβάμαι τον κίνδυνο να αποδεχτούμε το συνεχές ξήλωμα του πολιτισμού μας και των πολιτικών ελευθεριών μας, στο όνομα των «αναγκαίων μέτρων» για την αντιμετώπιση της δράσης των τρομοκρατών. Και τα δείγματα είναι ήδη ανησυχητικά. Με την επιστροφή στην εποχή των αγκαθωτών συρματοπλεγμάτων στα σύνορά μας. Με τους περιορισμούς στην ελευθερία κινήσεων. Και όσους ακόμη θα ακολουθήσουν. 

Αν η Ευρώπη φτάσει στο σημείο να απαρνηθεί τις αξίες της, αν, στο όνομα της «ασφάλειας», αποδεχτεί το κλάδεμα των ελευθεριών των Ευρωπαίων πολιτών, τότε πράγματι οι ισλαμοφασίστες θα έχουν νικήσει. Θα έχουν πετύχει αυτό με το οποίο μας απείλησε το «Ισλαμικό Κράτος» όταν ανέλαβε την ευθύνη για το μακελειό στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβριο: «Θα ζείτε μέσα στον φόβο». 

Δεν συμμερίζομαι την εκτίμηση εκείνων που αρνούνται ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πόλεμο δυο πολιτισμών. Ασφαλώς και περί αυτού πρόκειται. Αλλά όχι με την εκδοχή «χριστιανισμός εναντίον μωαμεθανισμού», όπως υποστηρίζουν μερικοί. Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στην δημοκρατία και τον ολοκληρωτισμό. Τον διαφωτισμό και τον σκοταδισμό. Το κοσμικό κράτος, με τους νόμους του, που ψηφίζονται από ανθρώπους για τους ανθρώπους και τον φονταμενταλισμό με τη «σαρία» του.

«Καλοί» και «κακοί», υπάρχουν ένθεν και ένθεν. Και οι εκατέρωθεν κακοί, οι φανατικοί και ρατσιστές και της μιας και της άλλης όχθης, αλληλοϋπηρετούνται. Ο ένας ρίχνει νερό στον μύλο του άλλου.

Η Ευρώπη πρέπει να μείνει το παγκόσμιο κάστρο της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Αλληλεγγύης, της Ανοχής. Αλλιώς τη μάχη θα την έχουν κερδίσει οι φασίστες όλων των παραλλαγών. Πολιτικών και θρησκευτικών. Κρατικών και «επαναστατικών» εξουσιών. Και όσο επιτυγχάνουν τον στόχο τους, τόσο θα πολλαπλασιάζονται.

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr