Δυστυχώς όμως, ο φόβος μη μας κολλήσουν τη ρετσινιά του ρατσιστή στρέφει πολλούς από μας στα άκρα -και είτε αυτολογοκρινόμαστε είτε δεχόμαστε τα πυρά φίλων και γνωστών γιατί γράψαμε ή είπαμε αυτό ή το άλλο για τους Ρομά.

Η διατύπωση στο θέμα ημερίδας της Περιφέρειας Πελοποννήσου "Οι Ρομά, ένα διαχρονικό πολυδιάστατο πρόβλημα που ζητά επίλυση" όσο και αν ενοχλεί ή εγείρει αρνητικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι "οι Ρομά όπως και κάθε ανθρώπινη κοινότητα δεν μπορεί να είναι ή να τιτλοφορείται ως πρόβλημα!", δεν αλλάζει μια παγιωμένη πραγματικότητα στην Πελοπόννησο, όπου μια μεγάλη μερίδα Ρομά κλέβει, ρημάζει και καταπατά τις περιουσίες ανθρώπων στην ύπαιθρο, που δεν τολμούν να αφήσουν έξω από την πόρτα τους ούτε... φτυάρι. Οπως πραγματικότητα είναι και άλλοι Ελληνες πολίτες που κάνουν κλοπές γιατί το βιοτικό τους επίπεδο είναι εξίσου χαμηλό με αυτό των Ρομά και δεν έχουν λάβει καμία εκπαίδευση ή βασική δεξιότητα για να μπορούν να βρουν δουλειά και να ζουν από αυτήν. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο προαναφερόμενα παραδείγματα είναι ότι στο πρώτο υπάρχει η προκατάληψη και ο φόβος μη μας πουν ρατσιστές. Αντίθετα, για τους ίδιους ανθρώπους που επικρίνουν με σθένος τη διατύπωση του θέματος μιας ημερίδας, αδιαφορώντας ενδεχομένως για την τραγική κατάσταση αυτών των ανθρώπων (των Ρομά εν προκειμένω), το δεύτερο παράδειγμα, των συνανθρώπων μας δηλαδή που έχουν την ίδια παραβατική συμπεριφορά αλλά δεν ανήκουν σε κάποια πληθυσμιακή μειονότητα, αναδεικνύει ένα κοινωνικό φαινόμενο...

Η υποκρισία έχει πολλά πρόσωπα. Και ίσως το χειρότερο να είναι η κοινωνική αδιαφορία και ο εξορκισμός της πραγματικότητας.