Η αναθεώρηση αυτής της διάταξης -εξηγεί το κείμενο- θα διασφάλιζε ότι θα εδραιώνονταν και στο Σύνταγμα οι δεσμεύσεις της Ελλάδας σύμφωνα με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και άλλα διεθνή όργανα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σχετικά με το απαγορευμένο έδαφος διακρίσεων. Και προσθέτει ότι είναι πραγματικά ανησυχητικό το γεγονός ότι η Ελλάδα απέτυχε να διευρύνει αυτό το έδαφος και να συμπεριλάβει το φύλο, την ταυτότητα φύλου, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την αναπηρία, την ηλικία και τη συμμετοχή σε εθνική μειονότητα.

Η περίοδος διακυβέρνησης της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας (από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα) έχει να επιδείξει έναν μακρύ κατάλογο καταδικαστικών αποφάσεων από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Η Διεθνής Αμνηστία στην ουσία δεν έρχεται να θέσει υπό αμφισβήτηση το σεβασμό των δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Η αύξηση των διακρίσεων και του ρατσισμού αποτελεί κομμάτι της ελληνικής κρίσης και απειλεί τη δημοκρατία. Οι μειονότητες και οι ευάλωτες πληθυσμιακά ομάδες βιώνουν όλο και συχνότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό και πολλαπλές διακρίσεις. Οι αντικοινωνικές συμπεριφορές και η άνιση μεταχείριση που υφίστανται τα άτομα με αναπηρία, αλλά και άνθρωποι για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, την ηλικία και το φύλο τους, από το να βρουν δουλειά μέχρι την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους ως ισότιμα μέλη της ελληνικής πολιτείας, ισχυροποιούνται από ένα καθεστώς θεσμοθετημένων διακρίσεων.

Και παρόλο που διεθνείς και εθνικοί οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν παύουν να εκφράζουν την ανησυχία τους, το ελληνικό Κοινοβούλιο για μια ακόμα φορά αποδεικνύει την ανεπάρκειά του να προστατέψει τα δικαιώματα των αδυνάτων μέσα από το Σύνταγμα της χώρας.