Το οδικό δίκτυο του νομού, όπως είναι γνωστό, δεν βρίσκεται και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Δρόμοι στενοί με επικίνδυνες στροφές, κατεστραμμένο οδόστρωμα και κλίσεις, που δεν επιτρέπουν γρήγορη οδήγηση ή μάλλον, στο βαθμό που έχει αναπτυχθεί η αυτοκίνηση, δεν επιτρέπουν καθόλου την οδήγηση!

Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη μέσα στις πόλεις ή στους περιφερειακούς δρόμους. Κι ούτε είναι τυχαίο ότι στη Νέα Είσοδο της Καλαμάτας γίνονται πολλά τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κανείς μάντης κακών ειδήσεων όταν προβλέπει πως η συνήθεια νεαρών, κυρίως, οδηγών να τρέχουν ή ο απρόσεκτος τρόπος οδήγησης εύκολα μπορούν να καταλήξουν σε ένα τραγικό τροχαίο. Δυστυχώς, όπως έγραφα και πριν κάποια χρόνια, χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι καινούργιο σήμερα, δεν είναι λίγοι οι επιεικώς απρόσεκτοι οδηγοί που κυκλοφορούν. Ούτε και τα ατυχήματα που γίνονται καθημερινά -τα οποία, βέβαια, δεν τα προκαλεί (όχι πάντα τουλάχιστον για εκείνους που διακρίνονται για τις μεταφυσικές ανησυχίες τους) η κακιά ώρα ή η κακοτυχία. Είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, όπως το ανθρώπινο λάθος, η αμέλεια, η απερισκεψία, η περιφρόνηση του κινδύνου, η άγνοια… και ο κατάλογος συνεχίζεται.

Σε αυτούς όμως τους παράγοντες έχουμε όλοι υποχρέωση να παρέμβουμε: Από τις κρατικές αρχές, που είναι υπεύθυνες για την κατάσταση των δρόμων αλλά και την τήρηση των νόμων, μέχρι τον καθένα που οφείλει να αλλάξει τον τρόπο που οδηγεί. Γιατί μπορεί θεωρητικώς η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη να τιμωρείται αυστηρά, αλλά όλοι περνούν με... κόκκινο -μέχρι και τα οχήματα της Αστυνομίας.

Επιπρόσθετα, όπως καταγράφεται σε έρευνες, οι κυριότερες αιτίες των δυστυχημάτων -εκτός από τους ακατάλληλους δρόμους- είναι η κακή κατάσταση των αυτοκινήτων, αλλά και οι οδηγοί που δεν είναι σωστά εκπαιδευμένοι. Και η εκπαίδευση των οδηγών δεν αφορά αποκλειστικά τον χειρισμό ενός αυτοκινήτου (που και αυτό είναι σημαντικό), αλλά και τη συναίσθηση της κοινωνικής μας ευθύνης όταν κρατάμε τιμόνι.