Οποιος παρακολούθησε τη χθεσινή συνάντηση των υποψηφίων περιφερειαρχών με τους 5 προέδρους των Επιμελητηρίων της Πελοποννήσου ήταν εύκολο να διαπιστώσει το έλλειμμα περιφερειακής συνείδησης και το πλεόνασμα τοπικών ασύνδετων μεταξύ τους σχεδίων ανάπτυξης. Ηταν εύκολο επίσης να διακρίνει ότι τα τείχη των νομαρχιών δύσκολα θα πέσουν καθώς οι επιχειρηματικοί φορείς δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι τα μικρομάγαζα δεν έχουν λόγο ύπαρξης στη σύγχρονη οικονομία. Ετσι ακούσαμε απερίσκεπτες προτάσεις για λειτουργία αεροδρομίων και λιμανιών στην Πελοπόννησο χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς θα είναι οικονομικά βιώσιμες αυτές οι διαμετακομιστικές μονάδες. Ακούσαμε για μια ακόμα φορά την ανάγκη παράλληλης ανάπτυξης του πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα της οικονομίας χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς θα λειτουργήσουν τα εργοστάσια δίπλα στις ξενοδοχειακές μονάδες. Ουσιαστικά ακούσαμε πάλι τις “παλιές καλές προτάσεις” που ακούγαμε και πριν τον “Καλλικράτη” αφού όπως φαίνεται οι εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου θεωρούν ως περιφερειακό αναπτυξιακό σχέδιο το άθροισμα των παλιών τοπικών σχεδίων.
Ομως κάποτε πρέπει να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και να πούμε ολόκληρη την αλήθεια αφήνοντας στην άκρη τα τοπικιστικά συμφέροντα.
Ετσι πρέπει να παραδεχτούμε ότι ένα και μόνο αεροδρόμιο είναι υπεραρκετό για να καλύψει τις ανάγκες της Πελοποννήσου. Για αυτό είναι εντελώς παράλογο να συζητούμε το ενδεχόμενο λειτουργίας και δεύτερου αεροδρομίου. Το μόνο που τίθεται προς συζήτηση είναι το θέμα της γρήγορης  κατασκευής των οδικών αξόνων που θα συνδέουν το αεροδρόμιο της Καλαμάτας με τα αστικά κέντρα και τους τουριστικούς προορισμούς Πελοποννήσου.
Πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι βιομηχανίες και τουριστικές μονάδες δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Για αυτό θα πρέπει να χωροθετηθούν ΒΙΠΕ σε περιοχές που παρουσιάζουν συγκριτικό πλεονέκτημα και να απαγορευτεί αυστηρά η εγκατάσταση οχλουσών βιομηχανιών εκτός των θεσμοθετημένων χώρων. Ετσι θα πρέπει να δημιουργηθεί μια ΒΙΠΕ στην Κορινθία λόγω της γειτνίασης με την Αττική και να επεκταθεί η ΒΙΠΕ της Τρίπολης ώστε να εξυπηρετεί τις παραγωγικές ανάγκες της Νότιας Πελοποννήσου. Οι ΒΙΠΕ της Καλαμάτας και του Μελιγαλά να μετατραπούν σε επιχειρηματικά πάρκα για μη οχλούσες βιοτεχνίες.   
Αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια θα πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι το παγκόσμιο πείραμα του εξακτινωμένου πανεπιστημίου πρέπει να τελειώσει. Οι πανεπιστημιακές σχολές πρέπει να λειτουργούν σε μια, άντε το πολύ δυο πόλεις. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να λειτουργεί σχολή στην Κόρινθο όταν σε απόσταση αναπνοής λειτουργούν τα Πανεπιστήμια Αθηνών και Πειραιώς. Επίσης το Ναύπλιο και η Σπάρτη δεν έχουν το πληθυσμιακό μέγεθος για την ανάπτυξη ακαδημαϊκής κοινότητας. Για να επιτευχθεί ισόρροπη κατανομή των υπηρεσιών θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι όπου λειτουργεί πανεπιστημιακή σχολή θα κλείσουν τα στρατόπεδα. Ετσι μπορεί το στρατόπεδο της Σπάρτης να φιλοξενήσει όλες τις μονάδες της Πελοποννήσου.
Αλλά σε αυτό που θα πρέπει να συμφωνήσουμε πρώτα από όλα είναι ότι πρέπει κάποτε να τελειώσει το καλαμπούρι με την τουριστική ανάπτυξη της Κάτω Ραχούλας. Ελεος πια. Τόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι είναι αδύνατον να αναπτυχθούν τουριστικά όλα τα κορφοβούνια; Ως πότε θα σπαταλάμε χρήματα για την ανάδειξη “εναλλακτικών” προορισμών αφήνοντας χωρίς προβολή καταξιωμένους προορισμούς. Οπως και να το κάνουμε η Καρκαλού και η Ασούταινα δεν θα συναγωνιστούν ποτέ το Ναύπλιο. Γιατί λοιπόν να επιδοτηθεί η κατασκευή ξενώνα στην... Αετοφωλιά; Για να λειτουργήσει 2-3 χρόνια ως ξενώνας και στη συνέχεια να μετατραπεί σε οικία του... επενδυτή. Για να τελειώνουμε κάποτε και με αυτό το παραμύθι θα πρέπει να επιλέξουμε με αυστηρά οικονομικά κριτήρια ποιες περιοχές μπορούν να γίνουν διεθνείς προορισμοί, ποιες περιοχές μπορούν να αναδειχθούν σε εγχώριους τουριστικούς προορισμούς και ποιες περιοχές μπορούν να γίνουν κέντρα δεύτερης κατοικίας. Οποιος θεωρεί ότι η Κάτω Ραχούλα μπορεί να γίνει διεθνής τουριστικός προορισμός επειδή εκεί είχε γεννηθεί κάποιος καπεταναίος του 1821 ή γιατί έχει πολλά πουρνάρια, είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σε αυτά τα βασικά πρώτα και στη συνέχεια ας συζητήσουμε σοβαρά για ένα περιφερειακό σχέδιο ανάπτυξης. Αν δεν συμφωνήσουμε στα αυτονόητα κάθε κουβέντα για την ανάπτυξη είναι περιττή. Αν δεν συμφωνήσουμε στα αυτονόητα καλό είναι να ξεκινήσουμε την κουβέντα για επιβίωση σε περίοδο φτώχειας.