Συγκεκριμένα, ολοένα και πιο συχνά ακούμε περισπούδαστες αναλύσεις για τα αίτια που προκαλούν τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία και ότι χρειάζονται καινοτόμες και ριζοσπαστικές λύσεις για την επίλυσή τους. Οταν όμως φτάσει η στιγμή για τη διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων, ακούμε γενικόλογες κοινοτοπίες περί διαλόγου και άλλων βερμπαλιστικών δαιμόνων της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής. Για την ακρίβεια, οι πολιτικοί όταν βρεθούν αντιμέτωποι με οποιοδήποτε πρόβλημα προτείνουν τη σύσταση μιας επιτροπής, η οποία θα ξεκινήσει διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους για την εξεύρεση μιας δίκαιης λύσης. Τα μέλη της επιτροπής με τη σειρά τους στην πρώτη συνεδρίαση προτείνουν την διεξαγωγή ενός συνεδρίου κατά τη διάρκεια του οποίου εξειδικευμένοι επιστήμονες θα αναλύσουν το πρόβλημα και θα εισηγηθούν λύσεις. Οταν διεξαχθεί το συνέδριο οι εξειδικευμένοι επιστήμονες έχοντας αντιγράψει από το Διαδίκτυο ομιλίες πολιτικών, θα μιλήσουν για την ανάγκη να γίνει ένας γόνιμος διάλογος ώστε η πολιτική που θα εφαρμοστεί να είναι ευρείας κοινωνικής αποδοχής. Στο μεταξύ την ώρα που συνεχίζεται ο διάλογος, το πρόβλημα διογκώνεται και ξεκινάει ένας νέος… διάλογος, για το πώς θα επιταχυνθεί η διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Με απλά λόγια: Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει και όποιος φοβάται το πολιτικό κόστος, κάνει διάλογο με το… υπερπέραν για να μην πάρει πολιτικές αποφάσεις.
Το παραπάνω έργο το παρακολουθήσαμε πολλές φορές στο παρελθόν, με πρωταγωνιστές τους άρχοντες των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων. Ετσι ακούσαμε πολλές φορές στο παρελθόν για την ανάγκη χάραξης μιας αναπτυξιακής πολιτικής, αλλά αναπτυξιακή πολιτική δεν είδαμε. Ακούσαμε πολλές φορές για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Μεσσηνίας, αλλά είδαμε αξιοποίηση μόνο των συνεδριακών κέντρων, στα οποία εξειδικευμένοι επιστήμονες μιλούσαν για τις δυνατότητες του νομού. Ακούσαμε πολλές φορές για το “χρυσάφι” της Μεσσηνίας, αλλά ο τενεκές εξακολουθεί να πωλείται ακριβότερα από ένα κιλό λάδι. Ακούσαμε πολλές φορές ότι η Μεσσηνία θα γίνει ελκυστικός τουριστικός προορισμός, αλλά μέχρι τώρα προσελκύει κυρίως... Πακιστανούς, ενώ οι τουρίστες που έρχονται ετησίως στο νομό είναι λιγότεροι από όσους επισκέπτονται εβδομαδιαίως τη Μύκονο. Ακούσαμε για τη δυνατότητα αξιοποίησης του προαστιακού σιδηρόδρομου και πριν λίγες μέρες πληροφορηθήκαμε τη διακοπή των δρομολογίων στη Νότια Πελοπόννησο. Ακούσαμε... ακούσαμε... ακούσαμε, αλλά δεν είδαμε κανέναν να προσπαθεί να κρεμάσει κουδούνι στο γάτο.
Οταν λοιπόν οι Μεσσήνιοι βαρέθηκαν να ακούν πως πρέπει να κρεμάσουν κουδούνι στο γάτο αποφάσισαν να τιμωρήσουν το δράκο του μύθου, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία σε νέο... πολιτικό. Και τους προέκυψε νέος... δράκος. Τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα εξάγεται από τις μέχρι τώρα δηλώσεις και ενέργειες του περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρου Τατούλη. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή που γεννιόταν ο θεσμός της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, ακούμε από το νεοεκλεγέντα περιφερειάρχη τη χιλιοπαιγμένη κασέτα περί καταγραφής των προβλημάτων και την ανάγκη έναρξης ενός κοινωνικού διαλόγου, στο πλαίσιο του οποίου θα διατυπωθούν προτάσεις για την ανάπτυξη της Πελοποννήσου. Ελεος και πάλι έλεος. Οι άρχοντες δεν εκλέγονται για να κηρύσσουν την έναρξη του διαλόγου σε συνέδρια και εσπερίδες. Εκλέγονται για να ασκήσουν εξουσία λαμβάνοντας αποφάσεις με γνώμονα την πρόοδο του τόπου. Διάλογο έκαναν την προεκλογική περίοδο. Τώρα είναι η ώρα της λήψης αποφάσεων. Τώρα είναι η ώρα να κρεμάσουν την κουδούνα στο γάτο. Αν δε μπορέσουν, θα έχουν την τύχη του δράκου. Με μια διαφορά. Η στάση τους στην εξουσία θα είναι πολύ σύντομη, γιατί ο κόσμος βαρέθηκε το παραμύθι με το γάτο και δεν πρόκειται να ανεχτεί για πολύ καιρό το νέο δράκο.
Θανάσης Λαγός