Η άφιξη προσφύγων και μεταναστών στο λιμάνι της Καλαμάτας πριν από μερικά χρόνια προκαλούσε κύμα αλληλεγγύης από ανθρώπους της πόλης, που έτρεχαν να βοηθήσουν. Σταδιακά αυτό υποχώρησε και η άφιξη μεταναστών αντιμετωπίζεται πλέον «υπηρεσιακά» από τις αρμόδιες αρχές με τη βοήθεια συγκεκριμένων εθελοντικών δομών. Η νέα κατάσταση από τη μια μεριά αποτελεί μια κανονικότητα, με την έννοια ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν μπορεί να εξαρτάται από την αλληλεγγύη των πολιτών, από την άλλη όμως δείχνει και μια επιφυλακτικότητα σε σχέση με αυτό που συμβαίνει με τους μετανάστες.
Η ελληνική κοινωνία τα πρώτα χρόνια έδειξε συμπάθεια και ανοχή, στη συνέχεια όμως το ανεξέλεγκτο και το χαοτικό στη διαχείριση του προβλήματος οδήγησε σε εντελώς άλλα μονοπάτια. Αν κάποιος μπει στο Διαδίκτυο κάτω από την είδηση για τους μετανάστες που μεταφέρθηκαν τη Δευτέρα στο λιμάνι της Καλαμάτας και διαβάσει τα σχόλια, θα καταλάβει ότι έχουμε περάσει στο άλλο άκρο. Κακά τα ψέματα -και είναι λάθος να κρυβόμαστε όλοι πίσω από το δάχτυλό μας- η ελληνική κοινωνία στη συντριπτική της πλειονότητα είναι πλέον εχθρική απέναντι στους μετανάστες. Έχει δυστυχώς κυριαρχήσει ο φόβος. Το συνταρακτικό είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που ψάχνουν εργάτες για να μαζέψουν τις ελιές ή να τους απασχολήσουν σε κάθε είδους εργασία, ζητούν την εκδίωξή τους από τη χώρα. Ενώ όλοι αντιλαμβάνονται ότι χρειαζόμαστε εργατικά χέρια για να στηριχθεί η παραγωγή, ελάχιστοι συζητούν την οργανωμένη και με όρους εγκατάσταση μεταναστών. Η αντίφαση κραυγαλέα, όπως και το αδιέξοδο που θα αντιμετωπίσει σύντομα η οικονομία.
Η πεποίθηση ότι οι μετανάστες δεν μπορούν να ενταχθούν ομαλά στις δυτικές κοινωνίες είναι κυρίαρχη σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, παράγοντας συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Ακροδεξιοί και λαϊκιστές σε όλη την Ευρώπη πωλούν πατριωτισμό, χρησιμοποιώντας τον φόβο και τη δυσπιστία για αυτό που φέρνουν οι μετανάστες. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα το ένα μετά το άλλο ακολουθούν το ρεύμα που δημιουργεί η κοινωνική δυναμική, ακολουθώντας όλο και πιο ακραίες αντιμεταναστευτικές πολιτικές. Η αυστηρή φύλαξη των συνόρων, η επαναπροώθηση και το κλείσιμο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός Ε.Ε. είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη όλων των χωρών. Το αν θα αποδώσουν αυτά τα μέτρα κανείς δεν γνωρίζει, αλλά είναι βέβαιο ότι χώρες όπως η δική μας θα υποστούν τη μεγαλύτερη πίεση και θα πληρώσουν διπλό κόστος, θα έχουν μετανάστες που θα περιμένουν για να φύγουν και δεν θα έχουν εργάτες. Η ανθρωπιά σε κανονικούς ή ιδιότυπους πολέμους είναι αυτή που απουσιάζει. Ας φροντίσουμε να μην την χάσουμε εντελώς.
panagopg@gmail.com
