Μετά την «αποκάλυψη» της αλήθειας μάλλον θα ακολουθηθεί και φέτος η ίδια διαδικασία, οπότε δεν θα τεθεί ζήτημα για το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Το πρώτο θετικό είναι ότι τουλάχιστον διατηρείται το υπάρχον καθεστώς. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε, αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα δείχνει το μέγεθος της ελαφρότητας με την οποία δημιουργούνται και αντιμετωπίζονται σοβαρά θέματα. Ενας υπουργός για να εξασφαλίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας και για να καταγγείλει το παλιό -από το οποίο και αυτός προήλθε, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση- έστησε εκ του προχείρου μια κρίση. Ανακάλυψε μια δήθεν υπόθεση ρουσφετολογικής παροχής και πολιτικής συναλλαγής την οποία προφανώς ο ίδιος, κρατώντας τη ρομφαία της αλήθειας και του ηθικού πλεονεκτήματος, θα συντρίψει! Παραμύθια με τη ρίγανη!
Με αυτά τα παραμύθια δυστυχώς ταΐζουν διάφοροι πολιτικοί επιτήδειοι τον κόσμο εδώ και χρόνια και γι’ αυτό δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω αντιμετωπίζοντας τα προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση. Δεν γίνεται για παράδειγμα μια σοβαρή συζήτηση για τη ρύθμιση των μεταφορών και του μεταφορικού έργου. Δεν γνωρίζουμε αν το έχει πληροφορηθεί ο Σπίρτζης ότι και τα λεωφορεία των υπεραστικών ΚΤΕΛ εκτελούν από την εποχή του «τροχού» με αποκλειστικό δικαίωμα δρομολόγια. Δεν ξέρουμε αν αυτό ήταν τοπικό ρουσφέτι του παρελθόντος ή απλώς μια ακόμα ρύθμιση του πελατειακού ελληνικού κράτους, το σίγουρο είναι ότι το συγκεκριμένο ζήτημα χρειάζεται ρύθμιση και για αυτό υπάρχει και μνημονιακή δέσμευση. Και εδώ θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος του αρμόδιου υπουργού και αν μπορεί να συγκρουστεί με κλειστά συστήματα και συντεχνιακές αντιλήψεις έτσι ώστε να επέλθει μια δίκαιη για όλους ρύθμιση στο συγκεκριμένο τομέα. Γιατί ωραίες οι μάχες με τους ανεμόμυλους της διαπλοκής, αλλά το ουσιαστικό είναι οι ρυθμίσεις που θα οδηγούν σε καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες στον πολίτη. Αυτό είναι ή θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο.
Τα εύκολα σχήματα με τους καλούς και τους κακούς, έχουμε επανειλημμένα επισημάνει, ότι οδηγούν μόνο στη στασιμότητα και στο ανακάτεμα της λάσπης του βούρκου στον οποίο κολυμπάμε. Το αεροδρόμιο της Καλαμάτας δεν μπήκε στο χάρτη των αεροπορικών μεταφορών γιατί «επιδοτήθηκε» μια γραμμή και μια εταιρεία, αλλά γιατί δημιουργήθηκε κίνηση από μια τουριστική επένδυση. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα. Αμεσες επενδύσεις που θα δημιουργούν «κίνηση», δηλαδή πλούτο. Σε μια νεκρή οικονομία το μόνο που μπορεί να ευδοκιμήσει είναι κρατικές παρεμβάσεις και επιδοτήσεις που θα αναδιανέμουν τη μιζέρια και θα υπερτονίζουν το ρόλο του κάθε πολιτικάντη.
Τα αεροπλάνα, τα λεωφορεία και τα τρένα δεν γεμίζουνε με επιδοτήσεις, αλλά μόνο όταν η οικονομία δημιουργεί εισόδημα. Η αντίληψη του κράτους που επιδοτεί, θέτει περιορισμούς, στηρίζει και «μοιράζει» παιχνίδι πρέπει να ανατραπεί. Η καλλιέργεια στην κοινωνία εχθρικού κλίματος κατά της επιχειρηματικότητας πρέπει να σταματήσει. Η οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε καθεστώς περιορισμών και διευθετήσεων πολιτικής στόχευσης. Οσο η ανάπτυξη στηρίζεται στο πόσο καλά ξέρει τα θέματα ή όχι ένας υπουργός τόσο θα αυξάνεται η ανεργία. Μετά την κατάρρευση όλων των πολιτικών ψευδαισθήσεων είναι καιρός να επανέλθουν η σοβαρότητα και η ευθύνη. Αρκετά με τις λάθος μάχες και την κατασκευή ανύπαρκτων εχθρών.
