Τώρα πια που ο υπαλληλικός μου βίος στον Οργανισμό Κτηρίων πήρε τέλος, είναι πολλές οι φορές που κάνω αυτό που κάνουν πολλοί συνταξιούχοι, αφού πλέον δεν μπορώ να έχω συμμετοχή ούτε στο ελάχιστο στα μέλλοντα.

Σκέπτομαι το παρελθόν και κάνοντας την αυτοκριτική μου σκέπτομαι αν ενήργησα όπως έπρεπε σε διάφορες περιπτώσεις. Ταυτοχρόνως όμως σχολιάζω ενέργειες και παραλείψεις πολλών ανθρώπων, με τους οποίους ήλθα σε επαφή κατά τη διεξαγωγή της υπηρεσίας.

Ε λοιπόν φίλε Μένη, δεν μπορώ να ξεχάσω όλη την υπόθεση ανέγερσης του Γυμνασίου Ανδρούσης. Θυμάμαι την απογοήτευσή σου όταν έμαθες ότι στην Τράπεζα της Ελλάδος στην Καλαμάτα υπήρχε ποσό 13.000.000 για ανέγερση γυμνασίου στην Ανδρούσα και ότι κινδύνευε να χαθεί γιατί ο Δήμος Ανδρούσας δεν είχε δείξει σχετικό ενδιαφέρον. Τότε ήσουν ένας έμπορος, απλός δημότης και δεν ήταν δυνατό να γνωρίζεις σχετικά. Θυμάμαι έντονα την αγωνία σου όταν ήλθες σε εμένα και παρακαλούσες να γίνουν τα απαραίτητα ώστε να μην χαθεί το ποσό. Θυμάμαι επίσης τη συμμετοχή σου στην όλη προσπάθεια και τέλος την ανείπωτη ικανοποίησή σου όταν όλα πήγαν καλά και έγινε το γυμνάσιο, στο οποίο φοιτούν τόσα παιδιά.

Σκέπτομαι λοιπόν Μένη ότι είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς ενεργός πολίτης και να συμμετέχει με σθένος και ενθουσιασμό στη βελτίωση υπαρχουσών καταστάσεων και στην ανάδειξη νέων. Το λέγω αυτό με βεβαιότητα γιατί γνωρίζω απολύτως το τι έχει επιτύχει ο μικρός Δήμος Ανδρούσης στην οκταετία που ήσουν επικεφαλής, σ’ όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον πολιτισμό. Το γνωρίζουν όλοι και το ομολογούν.

Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι που για λόγους ανεπάρκειας ή και φθόνου το αποσιωπούν. Μην δίνεις σημασία Μένη. Εσύ συνέχισε και μην ξεχνάς τον ποιητή που λέει:

«Η Δόξα δεξιά συντροφεύει/ τον άντρα που τρέχει με κόπους/ της Φήμης τους δύσβατους τόπους,/ και ο Φθόνος του στέκει ζερβά/ με μάτια, με χείλη πικρά». Και βέβαια, ο καθένας μας κρίνεται όχι από όσα λέγει, ούτε από όσα κάνει, αλλά από όσα προσφέρει στον άνθρωπο που έχει ανάγκη και στην κοινωνία.

Χρήστος Κουτσουμπός

Αρχιτέκτων