Η περασμένη εβδομάδα ήταν η εβδομάδα που όλα τέθηκαν καθαρά. Στο στόχαστρο είναι ακριβώς η εργαζόμενη πλειοψηφία. Η χρεωκοπία αφορά ακριβώς αυτούς. Μιλάμε για τον ορισμό της ταξικότητας της επίθεσης. Όσο φτωχότερος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να χτυπηθεί. Τη μεγαλύτερη μείωση αποδοχών θα την έχουν αυτοί που παίρνουν απλά τον βασικό μισθό. Αυτοί που έχουν ανάγκη την Εργατική Εστία ακόμη και για ένα εισιτήριο στο θέατρο ή για μια βόλτα στα λουτρά της Αιδηψού. Όσοι έχουν ανάγκη ένα χαμηλότοκο δάνειο από τον ΟΕΚ. Αυτοί οι δύο οργανισμοί καταργούνται… η εκδικητικότητα ενός γερασμένου συστήματος σε όλο της το μεγαλείο. Όσο πιο νέος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο πρέπει να τιμωρηθεί. 22% η γενική μείωση στον βασικό μισθό, αλλά 32% στους νεοπροσλαμβανόμενους…
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το Νοέμβριο η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 20,9%, έναντι 13,9% πριν ένα χρόνο και 18,2% που ήταν τον Οκτώβριο του 2011. Ο αριθμός των ανέργων ανήλθε στους 1.029.587 άτομα. Σε ένα μήνα έχασαν τη δουλειά τους 126.062 άτομα, κάθε ημερολογιακή ημέρα έβγαιναν στην ανεργία 4.200 άτομα. Σε έναν χρόνο βρέθηκαν εκτός εργασίας 337.010 άτομα, 923 άτομα κάθε ημέρα που περνούσε. Οι ανέργοι το Νοέμβριο του 2011 σε σύγκριση με το Νοέμβριο του 2010 είναι αυξημένοι κατά 48,7%. Το 27,7% του πληθυσμού ή 3,031 εκατομμύρια άτομα ζουν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα.
Πως μπορεί λοιπόν να θεωρείται προοδευτικός ένας τρόπος παραγωγής, που σκορπάει την μέγιστη κοινωνική δυστυχία, ακριβώς όταν βρίσκεται στο απόγειο δημιουργίας και συγκέντρωσης πλούτου; Χωρίς μάλιστα ποτέ να αγγίζεται η εταιρική ή ατομική περιουσία, ή εισόδημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας; Είναι δυνατόν να θεωρείται «διέξοδος» από την καπιταλιστική κρίση, η λεγόμενη jobless recovery (ανάπτυξη με ανεργία); Αποτελεί πρόοδο για μια κοινωνία, ο στόχος να μην δουλεύει ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, για να εκβιάζεται το υπόλοιπο; Η μεγάλη ανεργία είναι το όπλο για να επιβληθεί χαμηλός μισθός. Το έχουμε καταλάβει, αλλά ομολογείται κιόλας από τους εκπροσώπους των επιχειρηματιών. Είναι δυνατόν έπειτα να θεωρούμε το καπιταλιστικό σύστημα δημοκρατικό, επειδή απλά, σε αυτό το πλαίσιο πάντα, θεωρητικά, σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις κόμμα; Όλως περιέργως βέβαια τα ελεγχόμενα από τους επιχειρηματίες ΜΜΕ προβάλλουν κατά βάση τα κόμματα απολογητές του συστήματος, που εκτός των άλλων είναι τρόφιμα της κρατικής χρηματοδότησης.
Το 79% του λαού είναι κατά του μνημονίου, σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση. Το 51% του κόσμου έχει αρνητική γνώμη για την ΕΕ, ενώ πριν ένα μόλις μήνα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 41%. Το 35% των πολιτών έχει αρνητική γνώμη για το ευρώ παρά την κινδυνολογία, ενώ πριν ένα μόλις μήνα το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 32%. Το 63,3% των επισκεπτών του μεγαλύτερου και μάλιστα συντηρητικού portal ειδήσεων, ζητούν σε σχετική ψηφοφορία, να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών. Ο κόσμος έχει τις ευθύνες του και τις αμαρτίες του. Τα βολέματα, τους εφησυχασμούς και τα ‘‘δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα’’. Αλλά δεν δικαιούνται οι λεγόμενες πρωτοπορίες του, να χρησιμοποιούν όλα αυτά σαν άλλοθι της δικής τους ατολμίας. Δύο ήταν και είναι τα κεφαλαιώδη ζητήματα της περιόδου. Το ζήτημα του χρέους και η συμμετοχή σε ευρωζώνη και ΕΕ. Δίδυμα αδελφάκια.
Ας θυμηθούμε λοιπόν. Δύο χρόνια πήρε στην κοινοβουλευτική αριστερά να καταλάβει ότι είναι δίκαιο, σωστό και ρεαλιστικό, να θέσει θέμα για ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ και ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ (έστω με παλινωδίες). Ένα της τμήμα (του «σοσιαλισμού που γνωρίσαμε»), θεωρούσε το στόχο αυτό αποπροσανατολιστικό, ρεφορμιστικό και ενσωμάτωση στον καπιταλισμό. Η άλλη της εκδοχή (η «ευρωπαϊκή»), τη μια στιγμή μίλαγε για ‘‘αναδιαπραγμάτευση του χρέους’’, την άλλη έψαχνε να βρει ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο χρέος, μην τυχόν και αδικήσει κανένα δανειστή, την επομένη ήθελε να το ‘‘μετρήσει’’. Έμπλεξε το τεχνικό διαχειριστικό μέρος, με το πολιτικό αίτημα ως εργαλείο πολιτικής παρέμβασης και λαϊκής δράσης. (Προτάσεις της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για διέξοδο από την κρίση: ‘‘Μια επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους με διαγραφή μεγάλου μέρους του, επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου. Να διεκδικήσουμε, καταρχήν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μια δίκαιη ρύθμιση του Χρέους, αφού πρώτα προχωρήσουμε σε έναν εξονυχιστικό λογιστικό έλεγχο του Χρέους -και είναι αδιανόητο ότι η κυβέρνηση κωλυσιεργεί και αρνείται- για να δούμε ποιο μέρος του είναι παράνομο και επαχθές’’, εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς). Αλλά και το ζήτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη και την ΕΕ, από σημείο επικοινωνίας της αριστεράς, με τις λαϊκές διαθέσεις, αποτέλεσε στοιχείο ανυποληψίας και πολιτικής υστέρησης. Όπως δεν μπορείς να βρεις στον Ριζοσπάστη σήμερα καμία παραπομπή στις συγκυβερνήσεις ΚΚΕ/ΣΥΝ με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το 89/90, έτσι και δεν θα βρίσκεις το 2032 τις περίφημες δηλώσεις της Α. Παπαρήγα για την ‘‘καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ’’ και την κινδυνολογία ότι άμα φύγουμε ‘‘θα έρθουν αυτοί που έχουν τα κεφάλαια τους έξω να τα πάρουν όλα μπιτ παρά’’. Για την λεγόμενη ευρωπαϊκή αριστερά, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Παρά τις διαφοροποιήσεις τμημάτων του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά υπέρ της συμμετοχής στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Αλλά και όσοι τοποθετούνται κριτικά, ανακάλυψαν μια περίεργη θεωρία, πως πρέπει να τεθεί θέμα εξόδου από ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ. Αυτό θεωρείται λαθεμένο ή μαξιμαλιστικό και αντικαθίσταται με το βολικό ‘‘ρήξη με την ΕΕ’’. Έλα όμως που η λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ είναι ευρύτερη από την απόρριψη του ευρώ, όπως έδειξε και η τελευταία δημοσκόπηση! Ψιλά γράμματα για την ..αντισεχταριστική αριστερά.
Το να είσαι εκατό βήματα μπροστά από τις λαϊκές διαθέσεις, σημαίνει ότι είσαι απλά στον κόσμο σου. Το να κινείσαι με το βηματισμό του κόσμου, σημαίνει πως απλά δεν τολμάς να πρωτοπορήσεις, δεν συμβάλεις με κανένα ιδιαίτερο τρόπο. ‘‘Πρέπει να μιλήσουμε στο στόμα του λαού όχι όμως με το στόμα του λαού’’, έλεγε ο μεγάλος Μ. Μπρέχτ, που δεν μασούσε τα λόγια του, ήθελε τους επαναστάτες ένα βήμα μπροστά και όχι υποταγμένους και κόλακες στη μέση συνείδηση. Το να είσαι όμως πάντα ένα βήμα πιο πίσω είναι η καταστροφή σου και αυτό συμβαίνει με την κοινοβουλευτική αριστερά και στις δύο εκδοχές της και παρά τις διαφορές της. Σήμερα τα λέει καλύτερα και για το χρέος και (λιγότερο) για το ευρώ. Λέει όμως σήμερα, αυτό που έπρεπε να έχει πει χτες και όχι αυτό που θα φώτιζε την αυριανή μέρα. Ακριβώς πάντα ένα βήμα πίσω…
Δημοκρατία σήμερα είναι η εξέγερση. Δεν σκαλίζουμε το παρελθόν για να απαξιώσουμε κανένα, αλλά για να λογαριαστούμε με τα αμείλικτα ερωτήματα του παρόντος. Απέναντι μας μια κυβέρνηση διορισμένη από την ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία, τις τράπεζες, τους δανειστές. Με τους μεγάλους ντόπιους επιχειρηματίες να είναι οι μόνοι ευτυχείς συνοδοιπόροι των αντεργατικών ανατροπών και τη μεγάλη μάζα του λαού στα πρόθυρα της καταστροφής. Το πρώτο καθήκον και δικαίωμα των εργαζομένων είναι η εξέγερση για την ανατροπή. Υποχρέωση της αριστεράς, είναι να συμβάλει στην ανάγκη αυτή. Να την υποστηρίξει, να την τεκμηριώσει, να της δώσει προοδευτικό αντικαπιταλιστικό, αντιΕΕ πρόσημο. Δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία αυτή τη στιγμή, σημαίνει ακριβώς να επιβληθεί το δίκιο και το συμφέρον των εργαζομένων και της κοινωνίας, πάνω στη σκοταδιστική, βάρβαρη επίθεση του αντιδραστικού συνασπισμού εξουσίας. Της τρόϊκας, του κεφαλαίου, των αστικών ελληνικών κομμάτων. Δημοκρατία στον παρόντα χρόνο, είναι η εργατική εξέγερση, η λαϊκή επανάσταση. Δεν κρίνει αυτό απαραίτητα τον συνολικό κοινωνικό προσανατολισμό. Αλλά είναι όρος επιβίωσης του λαού, προϋπόθεση για να αποφευχθεί μια πρωτοφανής κοινωνική καταβύθιση και ήττα του κόσμου της εργασίας. Η αριστερά, θα κριθεί πριν από όλα στη στάση της απέναντι στο ερώτημα της ανατροπής. Αλλά και στην έμπρακτη συμβολή της στο πρόσημο που αυτή θα έχει. Αν θα είναι δηλαδή ένα βήμα προς μια πορεία αντικαπιταλιστική, με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, έξω από τα δεσμά της ΕΕ και του καπιταλιστικού κέρδους ή αν θα είναι μια αντιδραστική αναδίπλωση με τη σφραγίδα των αντιδραστικών δήθεν ‘‘πατριωτικών’’ δυνάμεων.
Η αριστερά διστάζει να θέσει το ζήτημα της εξέγερσης, με εξαίρεση την αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά, που δεν μπορεί ωστόσο να σφραγίσει τις εξελίξεις, παρά τη μεγάλη συμβολή της. Δεν εννοούμε αν καλεί σε συλλαλητήρια, ‘‘συγκρούσεις’’ και άλλες αναγκαίες μορφές. Μιλάμε για την ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής με καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, με πρώτο βήμα την αποχώρηση από τη βουλή-δούλο της τρόϊκας και την συμβολή στη συγκρότηση ανταγωνιστικών κοινωνικών και πολιτικών μορφών οργάνωσης του λαού, με συμμετοχή των συνδικάτων βάσης, εκλεγμένων εκπροσώπων των λαϊκών συνελεύσεων, επιτροπών ανέργων ή/και απολυμένων, τοπικά, αλλά και ΚΕΝΤΡΙΚΑ. Ποιος αμφιβάλει για τη δυναμική που θα είχε αυτή η πολιτική πρωτοβουλία στην ταχύτατη κλιμάκωση της εργατικής και λαϊκής κινητοποίησης με καταλήψεις όλων των δημοσίων κτιρίων και οργανισμών και παραμονή στις πλατείες, μέχρι να ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ; Χωρίς αυτή την πολιτική στάση, η κοινοβουλευτική αριστερά απλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Και ο κόσμος δεν είναι αφελής… Όχι μόνο δεν υπάρχει η τόλμη, αλλά οι κοινοβουλευτικές ηγεσίες της αριστεράς εύχονται να γυρίσουν όλα στην κανονικότητα, να προκηρυχτούν τάχιστα εκλογές, να απαντήσει ο λαός με τα χαρτάκια και να μείνει η εξουσία στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία.
Το δίλλημα μασημένα και μισά λόγια ‘‘για να μην φοβηθεί ο λαός’’ ή λεκτικές απογειώσεις στο υπερπέραν για να κρατηθεί μακριά (και να φοβηθεί!) ο λαός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της αριστεράς της ήττας και της γραφειοκρατικής σκέψης, που δεν εμπιστεύεται τις λαϊκές δυνάμεις, δεν ζει με την αγωνία των ανέργων και των εργατικών στρωμάτων. Σήμερα, οι στόχοι της αριστεράς, μπορούν να αναδεικνύονται όχι σαν ιδιοτελή ή ηθικά προτάγματα της ίδιας, αλλά ακριβώς σαν ανάγκη της κοινωνίας. Ακόμη και αυτών που δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να έχουν σχέση με μια επανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και της δημοκρατίας των παραγωγών και του κοινωνικού πλούτου. Η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ, το χτύπημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας με κοινωνικοποιήσεις, η ανατροπή του υπηρετικού προς το κεφάλαιο και την τρόικα πολιτικού συστήματος, είναι οι στόχοι που σηματοδοτούν τη συνάντηση μιας μεγάλης αναγεννημένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς με τις εργατικές ανάγκες και τις λαϊκές προσδοκίες όχι μόνο για επιβίωση, αλλά και για ένα καλύτερο μέλλον.
Κάτσαρης Παναγιώτης
Μέλος της Τ.Ε. της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Ν. Μεσσηνίας
