Το παρόν κείμενο συντάσσεται δύο ώρες μετά την αλλαγή του χρόνου. Συνεπώς, αδυνατώ να γνωρίζω τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν τις πρώτες ημέρες του 2014, μέχρι την έκδοση της εφημερίδας του Σαββατοκύριακου. Αν εξαιρεθούν τα απρόβλεπτα γεωφυσικά φαινόμενα και οι κοσμολογικές ανησυχίες των επιστημόνων, που επιδιώκουν μέσα από πειραματικά και παρατηρησιακά στάδια, να εξηγήσουν τα ανεξήγητα ενός αενάως εξελισσόμενου σύμπαντος, και που μία ανακάλυψή τους θα αποτελούσε είδηση πρώτου μεγέθους, η υπόλοιπη ειδησεογραφία πιθανολογώ πως είναι αναμενομένη και προβλέψιμη. Ενδεχομένως δυο τρεις προφυλακίσεις ένεκα εξοπλιστικών μιζών, μια ακόμα προβοκατόρικη μπομπίτσα στον κάδο κάποιας πρεσβείας, καμιά απόδραση απ τις φυλακές, άντε πέντε έξι φόνοι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, μερικές εκατοντάδες ληστείες, κάμποσοι βιασμοί ή το επαναλαμβανόμενο πρωθυπουργικό διάγγελμα περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Παρά ταύτα ουδείς δύναται να γνωρίζει, όσο κι αν εναγωνίως εικάζει τα μέλλοντα. Δια τούτο επιθυμώ να αναφερθώ σε ένα πρόσφατο συμβάν, ασχέτως αν έχει καταχωρηθεί στο παρελθόν, καθότι οι κρίκοι που συνδέουν τους χρόνους της ζωής μας δεν επιτρέπουν την απομόνωση και ανεξαρτητοποίηση του «χθες» του «σήμερα» και του «αύριο».
ΟΛΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ
Παρακολουθώντας λοιπόν την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013 την παρουσίαση του Στέλιου Ράμφου στο «Mega Σαββατοκύριακο», ένιωσα το ολίσθημα στο οποίο μπορεί να περιπέσει ένας υπερτιμημένος διανοητής. Προσέξτε τοποθέτηση: «Οταν δηλαδή έχουμε μια θεωρία που λέει ότι το παν στην ιστορία είναι η οικονομία εκεί θα βγουν πολλοί διεφθαρμένοι, γιατί πιστεύουν ότι σκοπός της ζωής είναι να έχεις χρήματα, στην ουσία, για αυτό δεν είναι τυχαίο, όπου έχουμε εξουσίες αριστερών κομμάτων έχουμε τεράστιες διαφθορές». Αμφιβάλλω αν έχει σχέση στο ελάχιστο με την διαλεκτική ο προβεβλημένος σοφιστής, που ενοχοποιεί κατά πώς επιθυμεί την έννοια της οικονομίας στον μαρξισμό. Αν δεν το γνωρίζει, το πλέον μη ανθρωποκεντρικό σύστημα που στερεί από τον άνθρωπο ακόμα και ένα μέτρο γης, ώστε να παραμείνει στον ίδιο τάφο όταν αποβιώσει, είναι το καπιταλιστικό το οποίο ευαγγελίζεται. Προφανώς του διαφεύγει ότι στην Ελλάδα του Βενιζέλου, στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι και στη Γερμανία της Μέρκελ, που οι κυβερνήσεις είναι πολέμιες της Αριστεράς, η λέξη διαφθορά αποτελεί το κατ' εξοχήν λήμμα στο κοινωνικό και πολιτικό τους λεξικό.
Σαφώς και δεν έχω την πρόθεση στο κείμενο αυτό να αναλάβω ρόλο συνηγόρου του υπαρκτού σοσιαλισμού. Υπάρχει το κοινοβουλευτικό κόμμα που αξιοπρεπώς αντιπροσωπεύει τον ιδεολογικό χώρο του συστήματος αυτού. Επίσης δεν προτίθεμαι να αναφερθώ στο φασιστικό βορειοκορεατικό καθεστώς, γιατί αλίμονο, ουδεμία σχέση με την Αριστερά έχει. Ομως ο άνθρωπος αυτός, φιλοξενούνταν σε ένα κανάλι που έχει αναλάβει εργολαβικά την υποστήριξη της μνημονιακής μας υποταγής και παρ' όλα αυτά είχε το θράσος να στηλιτεύει τα όπου γης αριστερά κόμματα. Αποφεύγοντας έστω και για το θεαθήναι, να καταγγείλει μία φορά την αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική συμπεριφορά του κυβερνητικού επιτελείου. Κατ' αρχάς, θα πρέπει να διδαχθεί ο υπερφίαλος, κατ' εμέ σφουγγοκωλάριος, πως η έννοια Αριστερά ερμηνεύει τον πολιτικό χώρο εκείνο, που εκφράζει την ανάγκη για μια μεταβολή της κοινωνίας και την άρνηση της ανισότητας των ανθρώπων, με προτεραιότητα στην δικαιοσύνη. Η «γκάμα» της Αριστεράς είναι μεγάλη και λόγω της πλουραλιστικής σκέψης, της κριτικής ανάλυσης και σύνθεσης, διαθέτει ευρύτατο εμβαδόν «φιλοξενίας» πνευματικών διαφορετικοτήτων. Ο ακραίος δογματισμός, η νομοτελειακή επιχειρηματολογία δεν συνάδουν με την ιδεολογική βίβλο αυτής της κοινωνικοπολιτικής θεωρίας. Τα σκανδιναβικά σοσιαλιστικά κράτη, στην ιδεολογία της Αριστεράς ήταν ενταγμένα, όταν δημιουργούσαν θεσμούς, κανόνες και προϋποθέσεις καλύτερων συνθηκών ζωής, πολιτισμικής αναβάθμισης και κοινωνικής μέριμνας.
ΣΧΟΛΗ «ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΙΣΜΟΥ»
Εφόσον λοιπόν αναφέρεται στη διαφθορά των αριστερών κυβερνήσεων, που σαφώς δεν αντιλέγει κανείς ότι κι εκεί υπάρχει, ας γνωρίζει πως τα κανάλια στα οποία παρελαύνει, οφείλουν στο ελληνικό δημόσιο εκατομμύρια ευρώ, οι δε κατοχικές κυβερνήσεις που εντέχνως υποστηρίζει, κυβερνούν με νομοθετικά διατάγματα, σε πλείστες περιπτώσεις καταργούν το ενοχικό δίκαιο, ενώ με νόμους εξαμβλώματα χαρατσώνουν τους πολίτες καταληστεύοντας μικροομολογιούχους και χαϊδεύοντας εφοπλιστές. Αλλά το να φθάνει στο σημείο να ισχυρίζεται πως υπάρχουν σημάδια βελτίωσης στην πολιτική που μας ασκείται, εκθειάζοντας τον Αδωνη Γεωργιάδη με τη φράση «έχουμε έναν υπουργό Υγείας που τα βάζει με τους φαρμακοβιομήχανους», ή να νουθετεί τους τηλεθεατές πως «σωστός πολίτης είναι αυτός που πληρώνει τους φόρους του», υπερτονίζοντας παράλληλα πως «βελτιωνόμαστε, με αποτέλεσμα να διαθέτουμε πρωτογενές πλεόνασμα», φρονώ, πως αν δεν είναι απλώς ένας ακόμα ματαιόδοξος αυλοκόλακας της σχολής του πρετεντερισμού, είναι άφρων.
Προσπαθεί να μας πείσει ο «ιατροφιλόσοφος» κύριος Ράμφος, «να κάνουμε διάγνωση της πάθησης ώστε να λύσουμε το πρόβλημα και από ιδιώτες να γίνουμε πολίτες». Θα σταθώ στον τελευταίο ισχυρισμό του, περί πρωτογενούς πλεονάσματος. Αν αποδεχθούμε ότι όντως είναι έτσι, αυτό σημαίνει πως για πρώτη φορά τα έσοδά μας είναι περισσότερα από τα έξοδά μας. Γιατί στην ουσία, αν αφήσουμε τον βαρύγδουπο όρο «πρωτογενές πλεόνασμα» που τον επικαλούνται οι κρατούντες, για να εντυπωσιαστεί η γιαγιά και ο παππούς που αργοπεθαίνει δίχως φάρμακα, αυτό ακριβώς σημαίνει. Οταν το ίδιο το ΔΝΤ, και οι διεθνείς οργανισμοί ομολογούν για λάθος πολιτική με καταστροφικές συνέπειες. Αλλά χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να αναρωτηθεί, ποια έσοδα βλέπει ή διαβλέπει ο μετρ της φιλοσοφικής τηλοψίας; Αυτά που οφείλει το κράτος στους πολίτες; Στα φαρμακεία, στους γιατρούς, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία; Που αν δοθούν, οι συντάξεις και οι οφειλές προς τους ασφαλισμένους και τις επιχειρήσεις, και προσμετρηθούν και οι χιλιάδες απολύσεις και συγχωνεύσεις κλινικών, σχολείων, υπηρεσιών, τότε το υποτιθέμενο «συν» που διατυμπανίζει θα καταγραφεί ως ένα υπερτροφικό «μείον»; Οταν λοιπόν την αθλιότητα την βαπτίζεις ηθική και το ψωμί του συσσιτίου παντεσπάνι, αξίζεις ως συνομιλητής, μόνο στο πάνελ του εκστασιασμένου Αναγνωστάκη και του πασαλειμμένου με χλωροφύλλη Χασαπόπουλου.
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ
Τα εκατομμύρια ευρώ όμως που οφείλουν τα κόμματα, ο κύριος Ράμφος με το σκληρό ράμφος εναντίον των αδυνάτων, αλλά το βουτυρένιο εναντίον των ισχυρών, το εγκεφαλικό του θυλάκιο απώλεσε να μνημονεύσει. Πού ξέρεις… αύριο μπορεί και να προταθεί ως Πρόεδρος Δημοκρατίας, όλα είναι πιθανά σ΄ αυτήν τη χώρα. Αλλωστε ο τηλεοπτικός χρόνος των μεγάλων καναλιών ποτέ δεν χαραμίζεται και δεν χαρίζεται εκ μέρους των εργολάβων, δίχως μακροπρόθεσμα οφέλη.
Πριν από χρόνια ενθυμούμαι ξαφνικά να εμφανίζεται στους δέκτες της ελληνικής τηλεόρασης, ο κύριος Λοβέρδος. Καθημερινά φιλοξενούνταν σχεδόν στις περισσότερες πολιτικές εκπομπές. Αναρωτιόμουν τότε, γιατί τόση προβολή για κάποιον πολιτικό που ελάχιστοι γνωρίζαμε. Τι το σπουδαίο κόμιζε στας Αθήνας; Λίγα χρόνια αργότερα τον καμάρωνα να δηλώνει πως δεν υπάρχει σάλιο, όσον αφορά στα εργασιακά ζητήματα και από κοινού με τον συνδικαλιστή κύριο Κουτρουμάνη να διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις. Μετέπειτα τον απήλαυσα να επιλύει τα θέματα υγείας μέσω γενοσήμων και φιλμάροντας ανφάς προφίλ τις δυστυχισμένες ιερόδουλες, φορείς του AIDS. Τώρα τον χαίρομαι που ενώ ψηφίζει όλα τα μνημόνια, εν τέλει «διαφωνεί» με τις κυβερνητικές επιλογές που έχει υπηρετήσει και ηγείται νέου ελπιδοφόρου κινήματος! Ανέκδοτο; Δυστυχώς ναι!
Ολα αυτά ο κύριος Ράμφος τα προσπέρασε. Μίλησε για το κράτος των πολιτών και όχι ιδιωτών, αλλά το έρμα των δισεκατομμυρίων που λείπει από τα μπανταρισμένα υποβρύχια της διαφθοράς του διέφυγε. Την δίκαιη απαίτηση του πρώην υπουργού Ακη Τσοχατζόπουλου να εξετασθούν ως μάρτυρες όλοι όσοι συμμετείχαν στο ΚΥΣΕΑ την θεώρησε ανάξια σχολιασμού. Την έλλειψη μπέσας του κυβερνητικού ιερατείου την ανήγαγε σε σημάδι αλλαγής προς την θετική πλευρά. Ακόμα και την απελπισία ως έννοια, τη χρέωσε στα εσώτερα της ανθρώπινης προσωπικότητας. Συνεπώς, εκείνος που έχει παιδί σπουδαγμένο και άνεργο, γυναίκα καρκινοπαθή, ο ίδιος απολυμένος και με οφειλές στεγαστικών δανείων στις τράπεζες, το υψηλό επίπεδο του κυρίου Ράμφου, του κουνά το δάχτυλο και του λέει: «Η απελπισία είναι εσωτερική δική σου υπόθεση». Ουσιαστικά τον νουθετεί, αντί να αντιδράσει προς τους βιαστές της ψυχολογίας του, που επιδιώκουν την επαναδιευθέτηση της μιζέριας του, να πληρώνει τους φόρους του ως σωστός πολίτης, ασχέτως αν το σπίτι του το έχει πληρώσει δεκάκις και ανήκει πλέον στο κράτος, καθώς μεταλλάσσεται ο ιδιοκτήτης σε ενοικιαστή.
ΥΠΟΤΕΛΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ
Λογικό είναι λοιπόν, εφόσον η υποτελής αντίληψη του κυρίου Ράμφου διδάσκεται ως πολιτική ηθική, οι αβράκωτοι της χώρας αυτής, να θεωρούνται περίπου όπως η κάστα των άθικτων στην Ινδία που δεν επιτρέπεται να αγγιχτούν για να μη μολυνθούν οι ανώτερες τάξεις. Υπάρχουν γι' αυτούς λοιπόν, μόνο υποχρεώσεις και καθόλου δικαιώματα. Και τα ισχυρίζεται αυτά σε ένα κανάλι του οποίου οι παρουσιαστές χρυσοπληρώνονται. Μετά από τόση φιλοσοφική ενατένιση στον ορίζοντα του καιροσκοπισμού, δεν είναι τυχαίο που φθάσαμε στο σημείο να εκθειάζονται οι συνδικαλιστές που καλωδιώνονται ως πράκτορες 007, για να παγιδεύουν κομματικούς ομοϊδεάτες τους μπροστά στις κάμερες, ούτε που απολύονται καθηγήτριες από κολέγια γιατί συλλαμβάνουν μαθητές εν ώρα αντιγραφής, πολύ δε περισσότερο που διώκονται με τον τρομονόμο οι πολίτες της Χαλκιδικής, αντί των εργολάβων εκείνων, που ως ύαινες καραδοκούν να ξεσχίσουν την πανάρχαια γη για να αρπάξουν το πολύτιμο μέταλλο που κρύβει στα σωθικά της, με αντίτιμο μια θέση εργασίας με συνημμένη στην τρίμηνη σύμβασή τους, την απόλυση και το πιστοποιητικό της σίγουρης καρκινοπάθειας.
Κάποιοι σαν τον κύριο Ράμφο ισχυρίζονται ότι «το Βέλγιο ακόμα και δίχως κυβέρνηση λειτουργούσε ως κράτος», σε αντίθεση με την Ελλάδα των ιδιωτών και όχι των πολιτών. Σωστό! Ξεχνούν όμως, πως ένας εκ των προβεβλημένων πρωθυπουργών της χώρας αυτής, προστάτευε ολόκληρο δίκτυο παιδεραστών. Λησμονούν επίσης, πως το Βέλγιο κατέλαβε στο παρελθόν μια αφρικάνικη περιοχή που έγινε γνωστή ως Βελγικό Κογκό, με βασανισμούς και ακρωτηριασμούς των εργατών που δεν συγκέντρωναν την επιθυμητή ποσότητα καουτσούκ, αλλά και με βιασμούς γυναικών και ομαδικές δολοφονίες. Βεβαίως και έχουμε ανάγκη ως λαός να τιθασεύσουμε τον μεσογειακό παρορμητισμό μας και να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο την εκλογίκευση της ατομικής και συλλογικής μας πρακτικής. Αλλά η καθαριότητα, ο σεβασμός των πεζών στις διαβάσεις και το πολιτικό σαβουάρ βιβρ του οργανωμένου Βελγίου, δεν μπορούν να διαγράψουν πως μέσα από τις Βρυξέλλες οργανώνονται τα σχέδια εκμαυλισμού των Ευρωπαίων πολιτών, ο δε μέχρι πρότινος άσημος Βέλγος Χέρμαν Βαν Ρομπέι έχει αναλάβει ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την μετάλλαξη των εθνών κρατών, σε τραπεζικές περιοχές Βορρά - Νότου. Ας δει και αυτή την πλευρά ο κύριος Ράμφος, όπως επί παραδείγματι τη Γερμανία, με τη Siemens να κυριαρχεί ως διαφθορέας σε χώρες με κυβερνήσεις μη αριστερές. Παρακολούθησα το 2004 στις διεθνείς εκδηλώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης στη Θεσσαλονίκη, μια ομιλία. Ρωτήθηκε λοιπόν ένας Ιταλός κοινωνιολόγος: «Πώς οι Ελληνες θα αποκτήσουμε συλλογική συνείδηση;». Απάντησε: «Μόνο όταν θα έχετε εργαζόμενους διανοούμενους αντί για διανοούμενους καθοδηγητές». Καλό μου φαίνεται!
Οσο για το άγχος των Νεοελλήνων να αναζητούμε επί πλέον ροζ ιστορίες απ την σουίτα του Λιάπη στην Ταϋλάνδη, καλύτερα θα ήταν να απαιτήσουμε από τα 150.000.000.000 ευρώ των εξοπλιστικών προγραμμάτων, να κατατεθούν όλες οι μίζες στα υπουργεία παιδείας και υγείας, για την εξασφάλιση της γνώσης και της ιατρικής περίθαλψης του λαού.
Γιατί ακόμα και στα μπορντέλα υπάρχει μια τάξη. Πρώτα σε καλωσορίζει η πατρόνα, ακολούθως εμφανίζεται η κοπέλα και με τη σειρά του περνά στο δωμάτιο ο ενδιαφερόμενος, αφού πληρώσει το αντίτιμο της ερωτικής του απόλαυσης. Δυστυχώς στην Ελλάδα πρώτα κυνηγάμε τα 25.000 ευρώ του Τομπούλογλου και… αφήνουμε για τις καλένδες τα δισεκατομμύρια της λίστας Λαγκάρντ.
Δεν αποδέχομαι τις γενικεύσεις καθώς αποτελούν αρχή φασισμού. Πιστεύω όμως πως στην πλειονότητά τους οι πολιτικοί του επαίσχυντου μνημονίου και κυρίως όσοι δεν «πρόλαβαν να το διαβάσουν» ερμηνεύουν απόλυτα το παρακάτω απόφθεγμα του Αμερικανού δημοσιογράφου Henry Menken: «Αν ένας πολιτικός ανακάλυπτε ότι στην περιοχή του ψηφίζουν κανίβαλοι, δεν θα είχε κανένα ενδοιασμό να τους υποσχεθεί ιεραπόστολους για δείπνο».
