Ήταν Σαββατόβραδο, από τα πρώτα που ξεκίνησαν οι αγανακτισμένοι, να κατεβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος. Δεν είχε πολύ κόσμο. Είχε «τσαμπιονς λιγκ» βλέπεις! Με μια βόλτα τριγύρω ήταν εύκολο, να αντιληφθεί κάποιος την γεωγραφία των διαδηλωτών της πλατείας. Πουθενά δεν έβλεπες σημαίες ή πανό κομμάτων! Πανό έβλεπες πολλά, με συνθήματα – προτάσεις αλλά χωρίς κομματική υπογραφή! Οι υπογραφές όπου υπήρχαν, ήταν υπογραφές επιτροπών, πρωτοβουλιών κ.ο.κ.!
Μια ομάδα μαυροντυμένων κυρίως μπροστά στο πεζοδρόμιο του μνημείου για τον Άγνωστο Στρατιώτη, με πολλές ελληνικές σημαίες, συχνά σήκωναν το χέρι και μούντζωναν κατά την μεριά της βουλής, κραυγάζοντας το γνωστό σύνθημα! Στις δυο γωνιές της πλατείας επί της Αμαλίας υπήρχε ανά μια μικρή ομάδα σκηνών, τραπεζιών και πανό. Στην γωνία προς το ξενοδοχείο Μ. Βρετανία μάζευαν υπογραφές για δημοψήφισμα κάτι έλεγαν για τους τρακόσους της Βουλής. Τις επόμενες μέρες πρόσεξα εκεί κοντά γνωστό από τα ΜΜΕ κομματικό στέλεχος.
Στην κάτω πλευρά της πλατείας με τα δέντρα ξεχώριζε κανείς εύκολα δυο ομάδες διαδηλωτών με πολλές σκηνές κάτω από τα δέντρα. Εντυπωσίαζε η δραστηριότητα που είχε η δεξιά (κοιτώντας την βουλή) ομάδα σκηνών – διαδηλωτών! Δημιουργούσαν διάφορες υποομάδες εργασίας – προσφοράς έργου, όπως: καθαριότητος, γραμματειακής υποστήριξης, διατροφής, υγειονομικής υποστήριξης κλπ. Διοργάνωνε γενικές συνελεύσεις και διέθετε μικροφωνική εγκατάσταση, που έδινε οδηγίες κτλ. Όταν τα χημικά έσπερναν τον πανικό προσπαθούσε να ηρεμήσει τους διαδηλωτές, που πήγαιναν πέρα δώθε σαν τα κοτόπουλα στο κοτέτσι μπροστά στην θέα της αλεπούς! Τέλος έβλεπε κανείς επίσης στη δεξιά πλευρά την «επιτροπή λογιστικού ελέγχου».
Πολύ γρήγορα συμπεραίνει κανείς ότι όλη αυτή η κατά περίπτωση οργάνωση, συμπεριφορά και τακτική διαμαρτυρίας δεν μπορεί να προέρχεται από ανοργάνωτους αγανακτισμένους! Δεν μπορεί να προήλθε από ανθρώπους, που αυθόρμητα κατέβηκαν στην πλατεία, για να διαμαρτυρηθούν. Πρόκειται για πολιτικές οργανώσεις, που μοίρασαν την πλατεία, χωρίς να υψώνουν σημαίες ταυτότητας, γεγονός που μπορεί να το κρίνει ο καθένας, κατά πως νομίζει! Προφανώς μεγάλος αριθμός αυθόρμητων αγανακτισμένων κατέβαινε και κατεβαίνει καθημερινά στην πλατεία κυρίως … τα βραδάκια. Πολλοί από αυτούς είναι μεμονωμένοι άλλοι σε παρέες, άλλοι σε συλλόγους.
Στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις απ’ το πρωί οι γύρω από την πλατεία δρόμοι γεμίζουν με οργανωμένα πλήθη, που πορεύονται προς ή διέρχονται από το Σύνταγμα! Στις περιπτώσεις αυτές βέβαια έχομε σημαίες και πανό με δήλωση της κομματικής τους ταυτότητας ή του συνδικάτου.
Στις ίδιες περιπτώσεις, που φούντωναν δηλαδή οι απεργιακές κινητοποιήσεις, στους δρόμους γύρω από την πλατεία εμφανιζόταν μικρές ή μεγάλες ομάδες νέων στα μαύρα και με σακίδιο στην πλάτη. Κινούνταν μέσα στο πλήθος, έπαιρναν έγκαιρα θέσεις και έρχονταν σε βίαιη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής. Νομίζω εκεί στην πλατεία πρωτο-άκουσα να τους ονοματίζουν μάλλον χαϊδευτικά «μπαχαλάκιδες»! Οι περισσότεροι πίστευαν, ότι είναι βαλτοί της αστυνομίας ή ότι τουλάχιστον την προκαλούσαν, για να επιτεθεί στο πλήθος των διαδηλωτών! Κάποια στιγμή ανάμεσα σε καπνούς και δακρυγόνα είδα και ομάδα νέων με λοστάρια ντυμένους στα καφέ – μπεζ, μάλλον στην πλατεία …! Επίσης κάπου είδα και άλλα πολύ λιγότερα άτομα με στάμπες των ΟΥΚ. Ομολογώ, μου έκαναν εντύπωση, δεν έμοιαζαν για τέτοιοι!

Το ερώτημα όμως, που γεννιέται, είναι, εμείς που αυθόρμητα και ανοργάνωτα κατεβαίνουμε στην πλατεία και δεν ανήκουμε σε κάποια από τις εκεί οργανώσεις, πού και πως διαδηλώνουμε; Και ιδιαίτερα όταν έχεις και την ιδιότητα του αποστράτου και διαλαλείς το «ακομμάτιστο»;!
Αν πάμε στην πάνω πλευρά της πλατείας πιο κοντά στους μεν ή τους δε και αρχίσουν τα συνθήματα της κάθε ομάδας, εμείς τι κάνουμε; Μεσ’ το θυμό και την αγανάκτηση που όλοι έχομε μέσα μας, θα φωνάξουμε πιθανόν κι εμείς, ότι ακούγεται δίπλα μας. Είναι όμως, αυτό που μας εκφράζει πραγματικά ή απλώς επειδή βρεθήκαμε …. Αν έτσι σαν αντίδραση, βάλουμε την υπογραφή μας σε κάποια από τις δηλώσεις διαμαρτυρίας δημοψηφισμιακού χαρακτήρα, ή αν συμμετάσχουμε σε μια από τις ομάδες εργασίας τι γίνεται; Το να φωνάζει κανείς ένα σύνθημα είναι διαφορετικό πχ από την συμμετοχή στην αλυσίδα μεταφοράς μπουκαλιών νερού για το πλύσιμο της σκόνης των δακρυγόνων;
Τελικά είναι άραγε θεμιτή η όποια έμμεση ή άμεση συμμετοχή μας σε διαδηλώσεις οροθετημένες από πολιτικές οργανώσεις, μόνο και μονο επειδή δεν υπάρχουν κομματικές ταμπέλες;

Και αν κάποιοι από εμάς παρασύρονται από τα συνθήματα, τι γίνεται με τις άλλες ενέργειες; Αυτό, που εύκολα έρχεται στο στόμα του καθένα μας, είναι το «κάτι πρέπει να γίνει», «κάτι πρέπει να κάνομε»! Η ψυχολογία όμως της μάζας λειτουργεί αυτόματα! Υπήρξαν συγκεκριμένα περιστατικά, που ξετυλίχτηκαν μπροστά μας και που μας έβαλαν σε σκέψεις. Είδαμε π.χ. ομάδα διαδηλωτών να κυνηγάει, φωνάζοντας «πιάστε τον πιάστε τον», ένα μαυροντυμένο νεαρό που κατηφόριζε τρέχοντας την Ερμού. Είδαμε επίσης άλλους, που περιτριγύρισαν με άγριες διαθέσεις ένα μικρόσωμο παιδαρέλι γυμνό από τη μέση και πάνω, που συγκέντρωνε πέτρες …! Ευτυχώς όλα έμειναν στις φωνές και στις διαθέσεις. Για φαντάσου όμως, κάποιος να άπλωνε το πόδι του σ' αυτόν, που έτρεχε ή χειροδικούσε προς τον άλλον με τις πέτρες; Δεν μπορεί να πει κανείς, υπήρχαν και αρκετοί που έδειχναν να μη τους παρασύρει, ότι συνέβαινε δίπλα τους, όπως ο συνάδελφος που επειδή στεκόταν παράμερα και δεν έπαιρνε ενεργό μέρος στα διαλαμβανόμενα γύρω του ήλπιζε, ότι δεν θα τον «περιποιόταν» η ομάδα «μέτρων αποκατάστασης της τάξης»! Εντολές κύριε συνάδελφε, οι δυνάμεις καταστολής είχαν σχέδιο και εντολές! Εντολές άνωθεν, να μην τις εκτελέσουν;; Και η πειθαρχία;;!!
Πως εξασφαλίζουμε λοιπόν, ότι δεν θα γίνουμε θύτες ή θύματα με βάση την ψυχολογία της μάζας, ή και σε καταστάσεις πανικού που δημιουργεί η ρίψη χημικών μέσα στο πλήθος; Πως εξασφαλίζουμε την ακεραιότητα και την υγεία μας, του παιδιού μας, του φίλου, του δίπλα μας από την «πειθαρχία» των στελεχών των σωμάτων ασφαλείας στα σχέδια της ηγεσίας τους;

Το κείμενο αυτό δεν έχει πρόθεση να κάνει ανάλυση των πολιτικών θέσεων των οργανώσεων της πλατείας, ούτε σε ότι αφορά τον τρόπο που διαδηλώνουν. Ελπίζοντας όμως απλά να συμβάλει στον προβληματισμό σου, αγαπητέ αναγνώστη επίτρεψε στον υπογράφοντα να καταθέσει τις προσωπικές του απόψεις όχι σαν παράδειγμα προς μίμηση – δεν διεκδικεί το αλάθητο - αλλά έτσι …! Προσωπικά λοιπόν δεν μου αρέσουν οι μούντζες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και την βουλή! Δεν μου αρέσει και το σύνθημα, που τις συνοδεύει! Δεν θα μου άρεσε να καεί κάτι έστω και «μπουρδέλο»! Πολύ περισσότερο που κάποιοι το ονομάζουν έτσι αποβλέποντας αλλού …! Ίσως σε μια «άλλου τύπου» διακυβέρνηση της χώρας καταδικασμένη στη συνείδηση του λαού! Με ξενίζει επίσης που κάποιοι, πηγαίνοντας να διαδηλώσουν κουβαλάνε την ελληνική σημαία φορώντας την στη πλάτη αλλα και στο χέρι! Τι θέλουν να πουν σε μας τους υπόλοιπους άραγε; Μήπως ότι είναι πιο πατριώτες από εμάς;! Δεν μ’ αρέσουν τα μαυροντυμένα παλικάρια με τα σακίδια στην πλάτη! Καταδικάζω τις καταστροφές της περιουσίας των ανθρώπων! Δεν μ’ αρέσουν τα χημικά και οι τουφεκιές, ούτε το ξύλο και το αίμα, ούτε αυτοί που τα προκαλούν! Απλά διαδηλώνω χωρίς να παρασύρομαι απ’ ότι φαίνεται πατριωτικό, απ’ ότι φαίνεται ανοργάνωτο και «ακομμάτιστο»!

Διερωτώμαι όμως, «χωρίς οργάνωση» ή κάνοντας η κάθε οργάνωση ότι νομίζει και προπαντός χωρίς να εξασφαλίζεται η ατομική ασφάλεια των διαδηλωτών της πλατείας, που μπορεί να πάει έτσι το … πράγμα και για πόσο;

5/7/2011
Γιάννης Ντουνιαδάκης απόστρατος ΠΝ,
Μέλος της ΑΝΕΑΕΔ