Για μια ακόμη φορά τίθεται το ζήτημα του Πάρκου Σιδηροδρόμων, με την πρόταση που έκανε ο Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου Μεσσηνίας για την περίφραξη του χώρου που καταλαμβάνουν τα εκθέματα, προκειμένου να καταστεί πραγματικά υπαίθριο μουσείο σιδηροδρόμων. Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο απασχολεί εδώ και 20 περίπου χρόνια το δήμο και την πόλη, χωρίς να έχει δοθεί ακόμη λύση. Από την εποχή που ιδρύθηκε, για πολύ λίγο χρόνο πρόλαβε να λειτουργήσει κανονικά και να… βραβευτεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μέχρι να συνειδητοποιηθεί η αξία του πέρα από το παιχνίδι των παιδιών που ανακάλυψαν ξαφνικά "μαγικούς χώρους" μέσα στο κέντρο της πόλης, άρχισαν οι βανδαλισμοί. Και δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα δεν έγινε τίποτε το ουσιαστικό για την προστασία του.
Πολύ γρήγορα έκαναν φτερά πολύτιμα στοιχεία του εξοπλισμού των συρμών με αποτέλεσμα σήμερα να μοιάζουν περισσότερο με κουφάρια και λιγότερο με μουσειακά εκθέματα. Ακολούθησαν οι επιθέσεις με γκράφιτι που αλλοίωσαν πλήρως τη μορφή τους. Εγιναν κάποια στιγμή καταφύγια ύποπτων δραστηριοτήτων, κάποια βαγόνια πυρπολήθηκαν και άλλα απομακρύνθηκαν ανεξήγητα από το χώρο.
Η διάλυση του υπαίθριου μουσείου έγινε παράλληλα με την γενικότερη αποδιοργάνωση του χώρου και την αλλοίωση των χαρακτηριστικών του. Σήμερα πολύ λίγο θυμίζει ως εικόνα αλλά και ως δραστηριότητα, εκείνο το ζωντανό χώρο που γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και φιλοξένησε στους χώρους του χιλιάδες παιδιά δίνοντας ζωή στο κέντρο της πόλης και διέξοδο για τις πρώτες σχεδόν γενιές των πολυκατοικιών.
Και στην περίπτωση αυτή επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση ότι η κατασκευή ενός έργου ήταν την περίοδο εκείνη το πλέον εύκολο πράγμα. Η εξασφάλιση χρηματοδότησης για να γίνει το έργο δεν εξασφάλιζε και τη βιωσιμότητα καθώς το κόστος συντήρησης θα έπρεπε να επωμιστεί ο "ιδιοκτήτης" δηλαδή ο δήμος εν προκειμένω. Μετά τη "φλόγα" της πρώτης περιόδου, την αγάπη που έδειξαν οι Καλαματιανοί και τη φροντίδα από συγκεκριμένους ανθρώπους, ήρθε η εποχή της παρακμής και της αδιαφορίας. Μια κατάσταση η οποία επιδεινώνεται διαρκώς με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια και μάλιστα προ κρίσης. Αλλά και από την διαχρονικά αδιάφορη αντιμετώπιση από την πλευρά του δήμου που περιοριζόταν στην αρχή σε εκτεταμένες εργασίες συντήρησης και στη συνέχεια σε όλο και πιο… αδύνατα πασαλείμματα για να φθάσει το πάρκο να γίνει αγνώριστο.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι μπορεί να γίνει με την παραχώρηση των βαγονιών σε συλλόγους και κατά πόσον αυτό μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα. Το βέβαιο είναι ότι χωρίς ένα συνολικό σχέδιο ανασυγκρότησης του χώρου και αποτελεσματικής φύλαξης, δεν πρόκειται να αλλάξει ριζικά η κατάσταση. Και φυσικά τα κάθε είδους… κάγκελα απλώς κάνουν πιο δύσκολη τη δουλειά του βάνδαλου αν μπορεί να δρα ανενόχλητος.
Το πάρκο και το μουσείο είναι πολύτιμα στοιχεία κοινωνικού εξοπλισμού της πόλης. Και θα πρέπει να γίνει κάθε προσπάθεια έτσι ώστε να προστατευτούν και να αναβαθμιστούν. Σε αυτό δεν μπορεί να υπάρχει δεύτερη γνώμη, το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς θα επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr