Οποιος θεωρούσε ότι κάτι έχει αλλάξει με τον "Καλλικράτη" και πολύ περισσότερο με την βαθύτατη οικονομική κρίση, θα πρέπει συντόμως να αλλάξει γνώμη. Το σύστημα αξιολόγησης προτάσεων και έγκρισης χρηματοδοτήσεων για έργα, εξακολουθεί να λειτουργεί όπως πάντα: Οποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι και τα παιχνίδια παραγόντων σε όλη την κλίμακα συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς. Δεν χρειάζεται καμία πρόσθετη απόδειξη, από τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν στις εγκρίσεις ή απορρίψεις οι δήμαρχοι της Μεσσηνίας. Αυτός που έφαγε το… πεπόνι εκδίδει ευχαριστήριες ανακοινώσεις και εκείνοι που έφαγαν… αυγό διαμαρτύρονται και σπεύδουν να ανατρέψουν αποφάσεις. Ασφαλώς και δεν λείπουν οι υπαινιγμοί για παρεμβάσεις. Απολύτως δικαιολογημένα αν σκεφθεί κανένας ότι στην υπόθεση των εγκρίσεων εμφανίστηκαν εμπλεκόμενοι ο περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης και ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης Γιώργος Κανελλόπουλος. Και μάλιστα με… δική τους ανακοίνωση.
Το συγκεκριμένο περιστατικό εξηγεί και άλλες συμπεριφορές δημάρχων οι οποίοι εμφανίζονται φοβισμένοι απέναντι στον οποιονδήποτε έχει "εξουσία" περισσότερη από αυτούς και μπορεί να βάλει μια υπογραφή για το έργο ή να το… αρχειοθετήσει κανονικά. Εξηγεί ακόμη και μια πλευρά των καθυστερήσεων που υπάρχουν σχετικά με την απορρόφηση κονδυλίων, αφού και αυτή η ιστορία είναι μέσα στο παιχνίδι της εξουσίας.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι δημόσιες υπηρεσίες σε όλη την κλίμακα λειτουργούν ως παραρτήματα εκείνων που νέμονται την εξουσία και όχι ως μηχανισμοί πραγματικής αξιολόγησης προτάσεων με βάση αρχές, κανόνες και νόμους. Εκείνος που βάζει την υπογραφή για το χρήμα μπορεί να κάνει αυτό που θέλει χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο και χωρίς φυσικά να δίνει εξηγήσεις. Ταυτοχρόνως μπορεί να βγάζει λόγους αυταρέσκειας και να… λιβανίζει τον εαυτό του πιστεύοντας πως έχει υπό έλεγχο τους υπηκόους.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη πλευρά της υπόθεσης που γυρίζει την ιστορία μερικά χρόνια πίσω. Τότε που οι κυβερνώντες φρόντισαν να κάνουν φύλλο και φτερό τα προγράμματα σκορπίζοντας τεράστια ποσά σε επεμβάσεις μικρής κλίμακας και δίνοντας υποσχέσειες ικανοποίησης… όλων των αιτημάτων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα από τη μια πλευρά να ικανοποιούνται επί μέρους αιτήματα, χωρίς να γίνονται όμως ουσιαστικές παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα σε μια περιοχή. Και από την άλλη να είναι αδύνατη η ικανοποίηση όλων των αιτημάτων και ως εκ τούτου να ενισχύεται το παιχνίδι της εξουσίας που αποφασίζει τελικά… με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Δυστυχώς τα περί ανεξαρτησίας της αυτοδιοίκησης είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Οι παράγοντες κατάφεραν να εξαρτώνται από τους "αποπάνω", να συμπεριφέρονται ως υπήκοοι (και υπάκουοι) και να απαξιώνουν τον θεσμικό τους ρόλο από τα παιχνίδια με την εξουσία. Η διαπίστωση είναι λυπηρή αλλά δυστυχώς το πολιτικό μπόι έχει κοντύνει επικίνδυνα και η λογική "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" κάνει αδύνατη τη συγκρότηση αυτοδιοικητικού μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης πολιτικών διαφάνειας.

Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr