Με λόγους διαπρύσιους κατά του μνημονίου εξελέγησαν οι περισσότεροι δήμαρχοι της περιοχής, αλλά έφτασε η ώρα του πολιτικού… λογαριασμού. Οι εξελίξεις τούς φέρνουν στο πλευρό του μνημονίου καθώς ταυτίζουν την πολιτική τους με την πολιτική παράταξη που τους εξέλεξε. Και εθισμένοι καθώς είναι στα "έπεα πτερόεντα" σπεύδουν να διαγράψουν τα όσα έχουν καταγραφεί στην πολιτική τους ιστορία, αναζητώντας μπάρμπα στα υπουργεία για να... τσιμπήσουν κανένα κονδύλι. Εννοείται ότι ξέχασαν και τον "Καλλικράτη" καθώς κανένας δεν έθεσε κάποιο ζήτημα κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Αν και εφόσον η κυβέρνηση "τραβήξει" στον ορίζοντα διετίας που τέθηκε, είναι βέβαιο ότι χωρίς να θιγεί ο πυρήνας της εν λόγω μεταρρύθμισης, θα τεθούν ζητήματα που αναδεικνύει η ζωή μέσα από την προχειρότητα θεσμοθέτησης των επιμέρους προβλέψεων.
Εκείνο το οποίο θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο είναι το γεγονός ότι η οικονομική κατάσταση των δήμων θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο παρά το γεγονός ότι όλοι αντιλαμβάνονται πως το οικοδόμημα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Η συνέχιση της μνημονιακής λογικής δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας και ως εκ τούτου οι δημοτικοί παράγοντες θα πρέπει να αντιληφθούν ότι χρειάζεται να ασκηθεί πολύ σφιχτή και αποτελεσματική διαχείριση των οικονομικών πόρων που τους έχουν απομείνει.
Επειδή κανένας δεν περιμένει ότι θα ξεκινήσουν από τα του οίκου τους, χρειάζεται ως πρώτης προτεραιότητας νομοθετική ενέργεια, να περιοριστούν στο ελάχιστα αναγκαίο τα έξοδα για αμοιβές των αιρετών. Η διεύθυνση των δήμων θα πρέπει να στηριχτεί στο υπαλληλικό δυναμικό που διαθέτουν και να περιοριστούν θέσεις και αμοιβές των πολιτικά αργόσχολων, από τους προέδρους των δημοτικών συμβουλίων και τους αντιδημάρχους μέχρι την τελευταία επιτροπή. Δεν είναι δυνατόν να ζητούν όλοι επιτελικό και αποτελεσματικό κράτος, την ώρα που οι δήμαρχοι αναθέτουν στο αμειβόμενο πολιτικό προσωπικό το ρόλο διευθυντών υπηρεσιών που ρυθμίζουν κατά τα συμφέροντα των "ημετέρων" την πολιτική και τις παρεμβάσεις του δήμου.
Οι δημοτικοί παράγοντες οφείλουν να περιορίσουν μέχρι μηδενισμού τα έξοδα δημοσίων σχέσεων, από την προκλητική επιδότηση μέσων ενημέρωσης μέχρι κάτι τραπεζώματα που σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής σου όταν διαπιστώνεις τα κόστη. Πολλά πράγματα είναι τόσο προκλητικά, που κάνουν κανέναν να σκέπτεται ότι χρειάζεται να επανέλθει και ο έλεγχος σκοπιμότητας, για να μπει το… χαλινάρι που χρειάζεται.
Και βεβαίως οι δημοτικοί παράγοντες θα πρέπει να αποφασίσουν ότι δεν υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών, αυτοί που πληρώνουν σταθερά τις υποχρεώσεις τους και οι άλλοι που... φοράνε συνέχεια φέσια. Η πελατειακή λογική απλώς συσσωρεύει διαρκώς χρέη και στο τέλος πέφτει ένα ηχηρό κανόνι. Σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται και κατ’ επάγγελμα, με αποτέλεσμα... φέσια και κανόνια να πολλαπλασιάζονται - με τους δήμους ορισμένες φορές να υποστηρίζουν ουσιαστικά εκείνους που δεν θέλουν να πληρώνουν δημοτικά τέλη, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Για λόγους που αυτοί γνωρίζουν και οι πολίτες… υποψιάζονται.
Αν δεν κάνουν όλα αυτά οι δημοτικοί παράγοντες, δεν διαθέτουν την απαιτούμενη αξιοπιστία να διεκδικήσουν περισσότερα κονδύλια για την αυτοδιοίκηση. Και δεν τους μένει τίποτε περισσότερο από την πολιτική επαιτεία μέσω… μπαρμπάδων.
