Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κανείς πολύ παρατηρητικός, για να διαπιστώσει ότι τα αρμυρίκια στην παραλιακή ζώνη της Καλαμάτας γνωρίζουν συνωστισμό και μάλιστα πιο έντονο από κάθε άλλη χρονιά.
Πολύ λίγα αρμυρίκια απέμειναν σε σχέση με αυτά που υπήρχαν πριν από μερικά χρόνια, ενώ ορισμένα από αυτά είναι απλώς κορμοί με λίγες φούντες για κλαρί. Ο αέρας κάνει τις ζημιές του το χειμώνα, αλλά δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον άνθρωπο. Ο οποίος έχει φτάσει στο σημείο να βλέπει δέντρα και να βγάζει σπυράκια, ειδικά αν του χαλάνε το σχέδιο με τα ομπρελοκαθίσματα. Ο,τι σώζεται από τον αέρα το περιλαβαίνουν τα αλυσοπρίονα, με διάφορες προφάσεις - και βεβαίως κανένας δεν φροντίζει για την αντικατάστασή του.
Να δούμε όμως τι είναι δενδροκομικώς ο "βασιλιάς" της παραθαλάσσιας βλάστησης, με πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια: «Tο αλμυρίκι ή αρμυρίκι αποτελεί γένος αγγειόσπερμων, δικότυλων φυτών, που ανήκει στην τάξη των ιωδών, στην οικογένεια των ταμαριδοειδών. Είναι δενδρύλλια που βρίσκονται αυτοφυή σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας και της Μεσογείου, κοντά σε παραλίες, όχθες ποταμών και ρέματα που ο υδάτινος ορίζοντας είναι υφάλμυρος. Το αλμυρίκι έχει δυνατό ριζικό σύστημα και οι ρίζες του διακλαδώνονται φτάνοντας σε μεγάλο βάθος. Τα κλαδιά του είναι λεπτά και τα φύλλα του είναι πολυάριθμα σχηματίζοντας λέπια. Τα άνθη του είναι πολύ μικρά ρόδινα ή λευκορόδινα, διατάσσονται δε σε μακριές ταξιανθίες και φύονται στα άκρα των κλαδιών. Εξαιρετικά ανθεκτικό στη ξηρασία και στην αλατότητα του εδάφους, ευνοείται κιόλας από το ράντισμα με θαλασσινό νερό. Καλλιεργείται κατά μήκος των ακτών ως καλλωπιστικό, για τη δημιουργία ανεμοφρακτών, αλλά και για τη σκιά του στις παραλίες».
Για τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο αυτό, τα αρμυρίκια (ειδικά τα θαμνώδη γιατί υπάρχουν διάφορα είδη) κυριαρχούσαν στις αμμοθίνες. Στις περισσότερες περιοχές χάθηκαν μαζί με αυτές καθώς ο άνθρωπος έφτασε στη θάλασσα επιδιώκοντας να την εκμεταλλευτεί γεωργικώς, οικιστικώς και τουριστικώς. Το ίδιο έγινε και στην Καλαμάτα, πλην όμως κάποιοι -μάλλον οι πρόσκοποι- πριν από 50-60 χρόνια, όταν άρχισε να κατεβαίνει πολύς κόσμος προς την παραλία, σκέφτηκαν να κάνουν δενδροφύτευση για να εξασφαλιστεί σκιά καθώς δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη οι… ομπρέλες, και ψαθιά είχαν μόνον τα μετρημένα στα δάχτυλα καταστήματα της περιοχής. Και εκεί που πήραν να μεγαλώνουν τα αρμυρίκια, ήρθε το είδος της ανάπτυξης που εχθρεύεται το φυσικό και αντιγράφει περιοχές που... κατάφεραν να αυτοκαταστραφούν. Ετσι, αντί να εκτιμηθεί το όφελος από το πράσινο της παραλίας και η μοναδικότητα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στην μεγάλης έκτασης παραλιακή ζώνη της Καλαμάτας, η αδιαφορία ευνόησε τη συστηματική αποψίλωση των δέντρων - και τώρα στην παραλιακή περιοχή το μόνο που ευδοκιμεί είναι οι... ομπρέλες κάθε είδους, χρώματος και μεγέθους.
Θύματα δενδροκοπής πέφτουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια και οι ευκάλυπτοι. Δέντρα που φυτεύτηκαν πολλά χρόνια πριν, όταν η περιοχή ήταν λίμνη και έλη, για να αντιμετωπιστούν με φυσικό τρόπο οι επιδρομές των κουνουπιών στις περιοχές ανατολικά και δυτικά από το λιμάνι.
Ο Δήμος Καλαμάτας θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια μια ευρεία επιχείρηση δενδροφύτευσης στην παραλία. Δεν το έκανε, αλλά το παιχνίδι δεν έχει χαθεί· αρκεί να αποφασίσει ότι το μέλλον της πόλης και της παραλίας της βρίσκεται στην "πράσινη ανάπλαση" και στη συμφιλίωση όλων με αυτή την ιδέα. Μόνον αφελείς μπορούν να σκέφτονται ότι οι επισκέπτες καίγονται για να πιάσουν ίσκιο... ομπρέλας. Θα το καταλάβουν πάντως όταν τελειώσουν (και) τα χρήματα για το φραπόγαλο.

Ηλίας Μπιτσάνης