Δεν χρειάζεται και τόσο… σπρωξίδι για να σωθεί η Πελοπόννησος, άλλωστε το παραμύθι είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια. Εχουν περάσει αμέτρητοι σωτήρες και το πράγμα όλο και προς τον πάτο πηγαίνει, ενδεχομένως δε ανακαλυφθεί το μέλλον πως δεν υπάρχει και… πάτος άρα και ως εκ τούτου φρένο σε αυτή τη διαδικασία. Θα ήταν άδικο να μηδενίσει κανένας τα πάντα καθώς γίνονται ορισμένα έργα τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και σημαντικά. Ομως θα ήταν αδιανόητο να μην γίνεται κανένα έργο, όπως επίσης το αυτό αδιανόητο είναι το γεγονός ότι χρειάστηκαν δεκάδες χρόνια για να γίνουν ορισμένα έργα. Οι αυτοκινητόδρομοι για παράδειγμα δεν είναι ούτε… εφεύρεση αλλά ούτε και… κατόρθωμα κάποιων κυβερνήσεων. Αποτελούν αναγκαιότητα για τον τόπο και κατασκευάζονται από την εποχή που το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο αναζήτησε διέξοδο σε αυτούς για να αξιοποιήσει δυναμικό, εξοπλισμό και χρηματιστηριακή θέση. Τα μεγάλα αρδευτικά έργα που θα έδιναν πνοή στην αγροτική παραγωγή είτε χρειάστηκαν δεκαετίες για να… ωριμάσουν (Φιλιατρινό), είτε είναι στον αέρα αμέτρητα χρόνια (Ανάβαλος). Οταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που άφησαν πίσω την πικρή γεύση της ντόπας, δαπανήθηκαν ολόκληροι… προϋπολογισμοί, είναι αστείο να θεωρεί κάποιος κατόρθωμα την κατασκευή ενός μικρού φράγματος την ώρα που είναι αναγκαίο να γίνουν πολύ περισσότερα.
Ως εκ τούτου η διαδικασία προς τον πάτο φαντάζει φυσιολογική, αφού ούτε περιφερειακή πολιτική υπήρξε κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο όταν ξεκίνησαν οι προβληματισμοί για το πολιτικό σύστημα και το ρόλο της αυτοδιοίκησης, ούτε οι παράγοντες της περιφέρειας διεκδίκησαν ουσιαστικά μέτρα για την τόνωση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Οι πολιτικοί παράγοντες ως πρώτο μέλημα είχαν (και έχουν ακόμη) την ανακύκλωση σε διάφορες θέσεις του πολιτικού συστήματος και ως εκ τούτου φρόντιζαν να είναι κομματικά υπάκουοι ή να λειτουργούν "κατόπιν ενεργειών τους" ως να αναφέρονται σε πολίτες του τρίτου κόσμου.
Αιφνιδίως λοιπόν θα αλλάξουν τη ζωή μας και ασφαλής τρόπος γι’ αυτό είναι να τους ψηφίσουμε, καθόσον διαθέτουν το μαγικό ραβδάκι της μεταμόρφωσης σε σωτήρες και της επίλυσης ως δια μαγείας των σοβαρών προβλημάτων της οικονομίας. Ως εκ τούτου οχυρώνονται πίσω από τα πολυβολεία και τραβάνε βολές κατά ριπάς μέχρις εξοντώσεως του αντιπάλου για το τι έκανε και τι δεν έκανε. Ολα αυτά γιατί οι επικοινωνιολόγοι και κάθε είδους συμβουλάτορες ανακαλύπτουν τα αδύνατα σημεία του αντιπάλου που μπορεί να βληθεί, ακόμη και να προσβληθεί. Σημασία έχει όμως η εντύπωση και στο βωμό της θυσιάζονται κάποιες φορές τίτλοι και αξιοπρέπεια.
Λοιπόν για να μην κοροϊδεύουμε τον κόσμο, μαγικά κόλπα δεν υπάρχουν και η Πελοπόννησος δεν πρόκειται να ανακηρυχθεί ανεξάρτητο κρατίδιο την επαύριο των εκλογών, με δικό της προϋπολογισμό και κυβέρνηση. Θα παραμείνει τμήμα της ελληνικής επικρατείας η οποία θα υποστεί ακόμη περισσότερο έντονα τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Κανένας δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για το οικονομικό τοπίο μετά τις εκλογές. Αφού το κράτος έχει γδάρει τα αιώνια θύματα του φορολογικού συστήματος, αφού ακρωτηρίασε τις αμοιβές στο Δημόσιο, αφού δεν έχει σκοπό να βάλει χέρι στις στρατιωτικές δαπάνες και τους ποικιλώνυμους φοροφυγάδες, σειρά έχει το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Το περιμένει τσεκούρι και ως εκ τούτου ας σταματήσουν κάποιοι να εμπαίζουν τους πολίτες της περιοχής με παχιές υποσχέσεις. Τα Κοινοτικά προγράμματα δεν φθάνουν ούτε για πιπέρι, οι υποσχέσεις είναι αμέτρητες και οι εκκρεμμότητες των προηγούμενων χρόνων ακόμη περισσότερες. Χωρίς πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων όμως δεν υπάρχουν ούτε συμβάσεις παραχώρησης. Αυτό είναι κλασική οικονομική αρχή όταν δεν υπάρχει αντικείμενο άμεσης είσπραξης από τον πολίτη, όπως είναι τα διόδια των δρόμων.
Οι θαυματοποιοί στην οικονομία έχουν τελειώσει και οι απαντήσεις στο νεοφιλελευθερισμό και τη δικτατορία των αγορών που μας έστειλε στο ΔΝΤ, είναι ακόμη ζητούμενο. Θυμηθείτε τις υποσχέσεις για τα λεφτά που υπάρχουν πριν τις εκλογές και το γδάρσιμο μετά από αυτές και τότε ίσως κάτι σας θυμίσουν και οι υποσχέσεις των κοκορομαχούντων για τη λαϊκή ψήφο.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr