Πολύ… της μόδας έγινε τελευταία και στους κύκλους της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου, η υπόθεση της "ενιαίας Πελοποννήσου". Αν κρίνουμε όμως από τις πρωτοβουλίες οι οποίες λαμβάνονται, ορισμένοι φαίνεται ότι σκέπτονται με όρους… προσάρτησης και όχι συνεργασίας ανάμεσα στις δύο Περιφέρειες στις οποίες είναι μοιρασμένη η περιοχή. Η εξαγγελία για Οργανισμό Διαχείρισης Προορισμού για όλη την Πελοπόννησο χωρίς να ξεκαθαρίζεται αν γι’ αυτό υπάρχει συνεννόηση με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας είναι η πρώτη ένδειξη για μια τέτοια στάση. Και έρχεται να δέσει με μια ακόμη πρωτοβουλία για την ίδρυση Συνδέσμου Εξαγωγέων Πελοποννήσου, ως προσωπική επιλογή του περιφερειάρχη Πέτρου Τατούλη (που ολοκληρώθηκε με την παρουσία της Ντ. Νικολάκου… αντ’ αυτού στην κλειστή συνεδρίαση όπου συγκροτήθηκε σε Σώμα η διοίκηση και συζητήθηκαν οργανωτικά θέματα!).
Διαφορετικής φύσης είναι το πρόβλημα των… κατά μόνας ενεργειών, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρωτοβουλία του περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας για τη σύγκληση σύσκεψης σχετικά με την Ολυμπία Οδό. Η λογική "ο καθένας για λογαριασμό του" επίσης είναι αδιέξοδη και ασφαλώς ευνοεί τη λογική της διχοτόμησης, ενώ γεννά εξ αντικειμένου καχυποψίες για σκοπιμότητες ανεξαρτήτως πραγματικών προθέσεων.
Αν κρίνουμε από ένα σύνολο ενεργειών, προκύπτει ότι δεν υπάρχουν και… ιδιαίτερες επαφές ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο Περιφερειών. Δεν γνωρίζουμε τους λόγους, αλλά μετά από 7 μήνες δεν έχουμε δει κανέναν να παίρνει μια πρωτοβουλία για αναζήτηση κοινού τόπου είτε για επιμέρους ζητήματα, είτε συνολικά. Και αυτό παρά το γεγονός ότι εγκαίρως έχει επισημανθεί η αναγκαιότητα, ενώ συχνά πυκνά ανακύπτουν προβλήματα που απαιτούν κοινή στάση.
Παρ’ όλα αυτά θεωρούμε ότι υπάρχουν δυνάμεις και στις δύο Περιφέρειες, σε όλα τα επίπεδα, οι οποίες αντιλαμβάνονται ότι η συνεργασία αποτελεί αναγκαιότητα για ουσιαστικά βήματα σε κρίσιμα ζητήματα. Τα όρια των δήμων, των νομών και των περιφερειών δεν είναι εκείνα που καθορίζουν τη φύση των προβλημάτων και τις λύσεις που πρέπει να δοθούν. Διοικητικοί διαχωρισμοί βασισμένοι ουσιαστικά στη γεωμορφολογία των περιοχών και τον τρόπο επικοινωνίας την εποχή της… ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, δεν έχουν θέση σήμερα στην οικονομική και κοινωνική ζωή. Οι αγκυλώσεις με τη μορφή τοπικισμών μπορεί να είναι καταφύγιο άμυνας ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, αυτές όμως εντείνουν τα προβλήματα.
Η Πελοπόννησος και η Δυτική Ελλάδα είναι δύο γεωγραφικές ενότητες που εξ αντικειμένου χωρίζονται στις δύο (τρεις για την ακρίβεια συνυπολογιζομένης της Ηπείρου) Περιφέρειες και παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά, από διαφορετική σκοπιά κάθε φορά. Ως εκ τούτου εκείνο που χρειάζεται είναι να ανοίξει ο διάλογος και να προσδιοριστούν κοινά σημεία ενδιαφέροντος από όλες τις εμπλεκόμενες Περιφέρειες, έτσι ώστε να υπάρχει μια βάση για κοινές δράσεις. Η διοικητική ενοποίηση της Πελοποννήσου ή της Δυτικής Ελλάδας, θα μπορούσε να έρθει κάποια στιγμή ως καρπός των συνεργειών που έχουν αναπτυχθεί σε διάφορα επίπεδα και στη βάση προγραμμάτων τα οποία θα έπρεπε να εκπονηθούν από κοινού.
Θα ήταν έξω από την πραγματικότητα ο ισχυρισμός ότι τα πράγματα είναι απλά και απλώς λείπει η πρωτοβουλία. Τέτοια εγχειρήματα είναι δύσκολα και γίνονται ακόμη δυσκολότερα όταν η προσέγγιση γίνεται με όρους μικροπολιτικής. Ομως κάποιοι που δεν σκέπτονται με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες. Η κοινή δράση πολλαπλασιάζει την αποτελεσματικότητα των πρωτοβουλιών και των διεκδικήσεων. Και είναι κρίμα η ανάπτυξη της περιοχής να πέσει θύμα παρωχημένων και εξουσιαστικών αντιλήψεων ορισμένων παραγόντων, των οποίων η συνεισφορά στα κοινά εξαφανίζεται στον ωκεανό της ανυπαρξίας τους και τις βόλτες στα πανηγύρια με γουρνοπούλα και… παγωμένη μπίρα.
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr