Η παράταση της αβεβαιότητας είναι το μόνο τελικά στο οποίο διακρίνεται η κυβέρνηση. Σε όλα τα ζητήματα, από την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση με την τρόικα μέχρι τους δασικούς χάρτες, έχει την αντίληψη ότι αν αναβάλλει για αύριο αυτό που πρέπει να κάνει σήμερα, κάτι θα κερδίσει ή δεν θα πάρει τη δύσκολη απόφαση. Το μόνο που τελικά επιτυγχάνεται είναι η αύξηση της αβεβαιότητας και του κόστους που πληρώνουν οι πολίτες.

Το ζήτημα με τους δασικούς χάρτες θεωρούμε ότι συνοψίζει την κυβερνητική αδυναμία χειρισμού ενός κρίσιμου για τη χώρα προβλήματος. Από τη μια μεριά οι οικολόγοι σύμμαχοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας που βλέπουν μπροστά τους μόνο το δάσος και από την άλλη οι δεξιοί σύμμαχοι που βλέπουν μόνο την ιδιοκτησία που χάνεται, οδηγούν το καράβι στην ακινησία μιας και ο καθένας τραβάει σε άλλη κατεύθυνση. Αν κατατεθεί μια κοινή τροπολογία από την  αντιπολίτευση για τους δασικούς χάρτες μπορεί να αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το ζήτημα όμως δεν είναι η παράταση της αβεβαιότητας αλλά η επίλυση του προβλήματος, με βάση την κοινή λογική και τη διαμορφωμένη πραγματικότητα. Αν κάποιοι νομίζουν, τέλος, ότι βρήκαν με τους δασικούς χάρτες τρόπο να χρηματοδοτήσουν τις γνωστές συντεχνίες και τα ταμεία του Δημοσίου, θα διαπιστώσουν ότι ούτε και αυτό είναι εφικτό.