Τα δυο συγκεκριμένα γεγονότα μπορεί να μην συνδέονται άμεσα, αλλά δείχνουν την τάση για απασχόληση στην ευρύτερη περιοχή. Σε περιοχές όπως η Μάνη δεν υπάρχουν νέοι άνθρωποι και ειδικότερα με ικανότητες ναυαγοσώστη, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να λειτουργήσουν οργανωμένες παραλίες με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το τουριστικό προϊόν της περιοχής. Αντίστοιχα στην Τριφυλία δεν είναι κανένας διατεθειμένος να επενδύσει σε καντίνες και ξαπλώστρες, προφανώς γιατί θεωρεί ότι δεν θα βγάλει τα λεφτά του.

Η πραγματικότητα δείχνει ότι οι δήμοι και οι τουριστικές επιχειρήσεις της περιοχής θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική τους. Στη Μάνη για να βρουν ναυαγοσώστες και να αναβαθμίσουν τις παραλίες τους θα πρέπει να δώσουν οικονομικά κίνητρα ώστε να προσελκύσουν ενδιαφερόμενους από άλλες περιοχές. Στην Τριφυλία αντίστοιχα χρειάζεται να δουν τα ενοίκια αλλά και τους γραφειοκρατικούς περιορισμούς, έτσι ώστε να αποκτήσουν οι παραλίες τους υποδομές που θα προσελκύουν κόσμο. Το κάθε γεγονός θα πρέπει να κινητοποιεί και να κάνει τους πάντες πιο ευέλικτους. Το να διαπιστώνουμε ότι δεν βρήκαμε ναυαγοσώστες ή δεν ήρθε κανένας να νοικιάσει ξαπλώστρες είναι το εύκολο, το δύσκολο και συνάμα χρήσιμο είναι να βρίσκουμε λύσεις. Και αυτό είναι βέβαια δύσκολο όταν έχουμε ήδη φτάσει στον Ιούνιο και ψάχνουμε την τελευταία ώρα... Ποτέ όμως δεν είναι αργά και -το κυριότερο- του χρόνου δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες.