Το να παρουσιάζεις “έργο” λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ασπίδα σε αρνητική κριτική ή επισήμανση αδυναμιών. Η επιθετική θετική επικοινωνία δημιουργεί την αίσθηση “...τι να κάνει ο άνθρωπος, προσπαθεί”. Το πώς καταφέρνουν ορισμένοι να παρουσιάζουν ως φοβερό έργο το αυτονόητο, πανηγυρίζοντας για το τίποτα, είναι μια μεγάλη ιστορία - η οποία έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά προσώπων αλλά και διάφορες άλλες συγκυρίες στον κόσμο της επικοινωνίας. Το ζήτημα είναι αν αυτό τελικά έχει ουσία και αν αρκεί.

Σε τοπικό επίπεδο, μεγάλοι μετρ στην επικοινωνία και την παρουσίαση του ελάχιστου ως κατάκτησης και του τίποτα ως κάτι σημαντικού είναι ο δήμαρχος Καλαμάτας και ο διοικητής του νοσοκομείου. Ο δήμαρχος κάθε μέρα, χρόνια τώρα, με σειρά στοχευμένων επικοινωνιακών κινήσεων καταφέρνει να επισκιάζει τα πάντα στην τοπική πολιτική σκηνή. Ο διοικητής του νοσοκομείου από κοντά, στήνει μέρα παρά μέρα παράσταση για να υποδεχτεί έναν αγροτικό γιατρό ή να υπογράψει μια σύμβαση για ένα μηχάνημα, λες και δεν είχε ξαναέρθει γιατρός στο Νοσοκομείο Καλαμάτας ή δεν είχε μηχανήματα, και μόλις τώρα... ήρθε το φως το αληθινό! Οι παλαιοί διοικητές μάλλον δεν ήξεραν ότι έπρεπε να πανηγυρίζουν όταν προσλάμβαναν καθαρίστριες ή έπαιρναν σύριγγες - γιατί αν το έκαναν, τις περιόδους μάλιστα που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, θα τους θεωρούσαν... μεσσίες.

Η επικοινωνία έχει πάντα μια λεπτή γραμμή, η οποία όταν ξεπεραστεί γυρίζει ανάποδα και το θετικό φαίνεται γελοίο.