Τι έχει συμβεί; Εργο συντήρησης του δρόμου, δηλαδή κλείσιμο λακκουβών, ταμπέλες, στηθαία κ.λπ. καθυστερεί να εκτελεστεί δύο χρόνια. Οι πολίτες για δύο χρόνια σπάνε τα αυτοκίνητά τους γιατί η εταιρεία δεν εκτελεί το έργο και η υπηρεσία περιμένει με σταυρωμένα τα χέρια. Αυτό δεν γίνεται βέβαια μόνο για αυτόν το δρόμο, το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αντίστοιχες δημοπρασίες συντήρησης των 600.000! Οταν πλησιάζουν οι εκλογές η εταιρεία αποφασίζει ότι δεν μπορεί να καθυστερεί άλλο γιατί εκτός των άλλων έχουν… σφίξει τα γάλατα, διαπιστώνεται όμως τότε πως για να γίνει συντήρηση χρειάζονται και άλλες εργασίες. Λογικό; Λογικότατο, γιατί έχουν περάσει και δύο χρόνια, οπότε μια λακκούβα που ήταν δύο πόντους έγινε δύο μέτρα! Δίνεται λοιπόν και το πανωπροίκι για τη συντήρηση, που πιθανώς να μην χρειαζόταν αν το πρώτο έργο είχε γίνει στην ώρα του!

Τι είναι όλο αυτό; Ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει. Το ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με το νόμιμο και το ηθικό της όλης ιστορίας που προκύπτει αβίαστα, αλλά και με τον συνολικό πολιτικό χειρισμό της συγκεκριμένης πρακτικής. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και να ασχολούμαστε με χρίσματα, κομματικές στηρίξεις και χαρακτηρισμούς; Οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα που μετέχουν στο Περιφερειακό Συμβούλιο  και στοιχειωδώς σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να βρουν τρόπο αντίδρασης. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος και αντιλαμβανόμαστε απόλυτα τη δυσκολία να ασκήσουν και αυτονόητα δικαιώματά τους, χρειάζεται όμως κάτι να γίνει. Σε όλα υπάρχει ένα όριο και κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος.