Ανησυχία προκαλεί η νέα… ανηφόρα που έχουν πάρει τα κρούσματα στην Ελλάδα εν μέσω καλοκαιριού. Σε μία περίοδο που από κλιματολογικής άποψης ευνοείται σε κάποιο βαθμό η αντιμετώπιση του κορονοϊού λόγω συνθηκών, ενώ όσο πίσω κι αν είμαστε σε επίπεδο εμβολίων σίγουρα υπάρχει μία καλύτερη θωράκιση σε σχέση με τον χειμώνα. Τρομάζει φυσικά το ποια θα ήταν η κατάσταση με τη μετάλλαξη Δ εάν διανύαμε την προ εμβολίων περίοδο.
Αναγκαστικά λοιπόν παραμένουν σε ισχύ μία σειρά μέτρων, με σκοπό την προστασία από τη μετάδοση του ιού. Οσον αφορά τους ταξιδιώτες με πλοία ή αεροπλάνα, αυτοί υποχρεούνται να έχουν είτε πιστοποιητικό εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης, είτε βεβαίωση αρνητικού μοριακού (72 ωρών) ή ράπιντ (48 ωρών) τεστ πριν το ταξίδι. Αυτά τα έγγραφα λοιπόν θα πρέπει όχι απλώς να τα έχουν μαζί τους οι ταξιδιώτες, αλλά και κάποια στιγμή πριν την επιβίβαση να ζητηθούν για να έχουν και πραγματική αξία.
Στη συνέχεια θα καταθέσω μία πρόσφατη προσωπική εμπειρία. Την προηγούμενη εβδομάδα ταξίδεψα αεροπορικώς από το αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος” της Αθήνας με προορισμό τη Χίο. Με τους συνταξιδιώτες λοιπόν φροντίσαμε εγκαίρως να έχουμε στη διάθεσή μας τα πιστοποιητικά εμβολιασμού (σε έντυπη και ψηφιακή μορφή) για να τα επιδείξουμε στον έλεγχο. Τα πιστοποιητικά όμως δεν μας ζητήθηκαν ποτέ, ούτε κατά την είσοδο στο αεροδρόμιο, ούτε κατά τον έλεγχο ασφαλείας, ούτε κατά την επιβίβαση. Αντίστοιχη ήταν η κατάσταση και κατά την επιστροφή από τη Χίο στην Αθήνα. Μας έκανε εντύπωση και εξ όσων αντιληφθήκαμε αυτό δεν συνέβη μόνο σε εμάς, αλλά και στους υπόλοιπους επιβάτες των δύο πτήσεων.
Εχει διαφορά εάν ταξιδεύουμε από και προς το εξωτερικό ή το εσωτερικό, ως προς την πιθανή μετάδοση του ιού; Προφανώς όχι. Θα πει κανείς ότι πιθανόν να υπάρχουν πρακτικοί λόγοι για να υπάρξει καθολικός έλεγχος των εν λόγω εγγράφων. Είναι όμως η αξία τους εξίσου σημαντική με το… σκανάρισμα που γίνεται σε κάθε επιβάτη πριν την πτήση και έτσι απαιτείται να βρεθεί τρόπος ελέγχου.
Όπως κάθε νόμος, έτσι και κάθε μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας για να έχει ουσία δεν πρέπει απλώς να επιβάλλεται αλλά και να ελέγχεται. Όταν μάλιστα διανύουμε μία παρατεταμένη περίοδο πανδημίας, ο έλεγχος είναι ακόμα πιο επιβεβλημένος.
Μακάρι η παραπάνω προσωπική εμπειρία να είναι απλώς μία εξαίρεση στα όσα συμβαίνουν φέτος στη χώρα μας και πραγματικά να μην έχει ουσιώδη αξία η αναφορά της. Αλλά πολύ φοβάμαι για το αντίθετο…
