Το μεγαλύτερο προτέρημα ενός πολιτικού είναι να ξέρει πότε πρέπει να αποχωρήσει. Να φεύγει δηλαδή από την πολιτική πριν τον διώξουν οι πολίτες με την ψήφο τους. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν έχουν αυτό το προτέρημα, γι’ αυτό και επιμένουν ακόμα και όταν τα σημάδια της αποδοκιμασίας είναι κάτι περισσότερο από εμφανή.

Ο Πέτρος Τατούλης έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και τις πολιτικές του ικανότητες, αλλά δεν θα είναι στους πολιτικούς που έφυγαν μόνοι τους κλείνοντας τον πολιτικό τους κύκλο. Δεν είδε τα σημάδια στις προηγούμενες εκλογές και οδηγήθηκε σε ήττα. Οι πολίτες της Πελοποννήσου τού έδειξαν το δρόμο της εξόδου, αλλά ο πρώην περιφερειάρχης και υπουργός δείχνει ότι δεν έλαβε το μήνυμα και φλερτάρει με την ιδέα να πιει ξανά το πικρό ποτήρι της απόρριψης των πολιτών.

Η πολιτική λογική λέει ότι επιστροφή Τατούλη με νίκη στην Πελοπόννησο αν δεν έχει μηδενικές, έχει απειροελάχιστες πιθανότητες να συμβεί. Ενας πολιτικός με την πορεία του Τατούλη δεν θα κυνήγαγε το πολιτικό Τζόκερ της επιστροφής, αλλά θα είχε ήδη αποχωρήσει γράφοντας απομνημονεύματα και φιλοτεχνώντας την υστεροφημία του. Δεν το πράττει γιατί για μια ακόμα φορά δεν βλέπει τα σημάδια τυφλωμένος από ένα σύστημα συνεργατών, που γνωρίζουν ότι χωρίς αυτόν δεν υπάρχουν.

Τα σημάδια είναι ξεκάθαρα. Το πρώτο έχει να κάνει με το ρόλο των κομμάτων στις περιφερειακές εκλογές, ο οποίος είναι καθοριστικός. Κανένα από τα ισχυρά κόμματα της χώρας δεν πρόκειται να στηρίξει ένα πρόσωπο όπως ο Πέτρος Τατούλης. Οι επόμενες περιφερειακές εκλογές θα γίνουν σε ένα πλαίσιο σκληρής κομματικής σύγκρουσης, πράγμα που σημαίνει ότι υποψηφιότητα χωρίς κομματική στήριξη δεν έχει καμία ελπίδα. Το δεύτερο και επίσης σημαντικό είναι ότι ο Τατούλης είναι ένα φθαρμένο και γερασμένο πολιτικό πρόσωπο, που πλαισιώνεται από μια ομάδα στελεχών με αρνητική καταγραφή. Χωρίς πλέον το μπόνους της εξουσίας και χωρίς κομματική στήριξη μια νέα υποψηφιότητα θα αποτελέσει ένα θλιβερό πολιτικό τέλος.