Το ωραίο είναι ότι η “τραγική κατάσταση” δεν προέκυψε ως περιγραφή στα χρόνια του μνημονίου. Προϋπήρχε. Απλώς το τραγικό έγινε αυτά τα χρόνια τραγικότερο. Οι διαπιστώσεις φυσικά σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι σωστές. Και το σημαντικότερο; Ενώ τα ποσά που δαπανώνται δεν είναι λίγα και συγκρίνονται με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, οι παροχές στους πολίτες είναι τριτοκοσμικές. Πώς γίνεται αυτό το μαγικό; Δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση. Είναι πολλοί οι λόγοι, κι έχουν να κάνουν με την οργάνωση του συστήματος αλλά και με τη λειτουργία του Δημοσίου ως κατακτημένη αντίληψη στη χώρα.

Το σύστημα υγείας θέλει στήσιμο από την αρχή, προκειμένου να επιτευχθούν καλύτερες υπηρεσίες για τον πολίτη με μικρότερο κόστος στον φορολογούμενο. Αυτό χρειάζεται και μπορεί να γίνει. Είναι όμως δύσκολο όσο μένουμε στην επιφάνεια του προβλήματος και ζητάμε απλώς προσλήψεις και χρήματα... παραβλέποντας ότι, όσα χρήματα κι αν ρίξεις, δεν γεμίζει ένα πηγάδι δίχως πάτο. Και αυτό είναι το πρόβλημα.