Το να πωλείται το περσινό ελαιόλαδο το Σεπτέμβρη σχεδόν 1 ευρώ ακριβότερο από το φρέσκο το Νοέμβριο δεν είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Η τιμή αυτή είναι φανερό ότι δεν προσδιορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση σε επίπεδο αγοράς, αλλά από εναρμονισμένη τακτική αυτών που διαχειρίζονται το προϊόν. 
Είναι φανερό ότι αφού εξασφάλισαν ποσότητες για να καλύψουν την αγορά τους επόμενους μήνες, πιέζουν τώρα την τιμή εν μέσω εξέλιξης της παραγωγής και ανάγκης χρηματοδότησης της συγκομιδής προκειμένου να αυξήσουν το κέρδος τους. Απλά και λογικά πράγματα σε μια ελεύθερη αγορά που έτσι λειτουργούσε και θα συνεχίζει να λειτουργεί όταν ένα διατροφικό προϊόν μεγάλης αξίας εξάγεται και πωλείται χύμα. Οταν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και το όνομα ενός προϊόντος δεν φτάνουν απευθείας στο ράφι αλλά χρησιμοποιούνται ως πρώτη ύλη, ε, ναι τότε ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι Ιταλοί έμποροι και πόσο ελαιόλαδο αγόρασαν από την Τυνησία, την Αλγερία και την... Βενεζουέλα. Ας σταματήσουμε να κυνηγάμε ανεμόμυλους και να ζητούμε προστατευτισμό σε μια ανοικτή παγκόσμια οικονομία και ας κάνουμε αυτό που μπορούμε παίρνοντας από το κάθε προϊόν αυτό που δικαιούμαστε.