Προσωπικά θεωρώ μάλλον αβάσιμη την παραπάνω εκτίμηση, αφού μέχρι τώρα οι ψηφοφόροι αντιμετωπίζουν μάλλον με παγερή αδιαφορία τους διαγωνισμούς που διαρκούν 3 - 4 χρόνια (όπως αυτός για το δρόμο Ριζόμυλος - Καλαμάτα) και τα έργα που τελειώνουν μετά από μια δεκαετία (όπως η ΣΔΙΤ για τη διαχείριση των σκουπιδιών στην Πελοπόννησο). Οι περισσότεροι πολίτες δυστυχώς έχουν συμβιβαστεί απόλυτα με τη μεγάλη χρονοκαθυστέρηση των δημόσιων έργων και δεν περιμένουν καμία βελτίωση του ρυθμού. Δεν ψηφίζουν λοιπόν δήμαρχο με κριτήριο την ταχύτητα των δημόσιων έργων, αφού έτσι και αλλιώς το ρυθμό τους δεν μπορεί ή δεν θέλει να τον βελτιώσει καμία κυβέρνηση. Αρα ο κ. Βασιλόπουλος θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία; Η απάντηση δεν είναι βέβαιη και σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί αφενός από τις διαστάσεις του κυκλοφοριακού προβλήματος και αφετέρου από τη σύγκρουση της παλιάς επιχειρηματικής τάξης, που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα και της νέας που στηρίζει τις ελπίδες της στην τουριστική ανάπτυξη της μεσσηνιακής πρωτεύουσας. Τα δύο θέματα, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, συνδέονται μεταξύ τους, καθώς η παλιά επιχειρηματική τάξη με κύρια έσοδα από τη μεσσηνιακή ενδοχώρα δεν θέλει κυκλοφοριακές αλλαγές γιατί οι πελάτες της κινούνται παντού με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα, ενώ οι νέοι επιχειρηματίες θέλουν μια ευρωπαϊκή πόλη με πεζόδρομους και πλατείες που θα προσελκύει επισκέπτες.
Η παλιά επιχειρηματική τάξη, που στήριξε και στηρίχθηκε από τον προκάτοχο του κ. Βασιλόπουλου, χάνει σιγά - σιγά τη δυναμική της αφενός λόγω γήρανσης των μελών της και αφετέρου λόγω αδυναμίας εκσυγχρονισμού των παραγωγικών της μονάδων. Στον αντίποδα, η νέα επιχειρηματική τάξη αυξάνει όχι μόνο τα χρηματικά της κεφάλαια αλλά και το γόητρο που μπορεί να ξοδέψει σε ενδεχόμενη σύγκρουση με αυτοδιοικητικούς που φοβούνται να εφαρμόσουν το ωράριο τροφοδοσίας των καταστημάτων που οι ίδιοι ψήφισαν για να γίνει δημοτικός κανονισμός.
Θανάσης Λαγός
