Ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ο Αντώνης Σαμαράς το 2014 και ο Αλέξης Τσίπρας το 2019 δεν κατάφεραν να αλλάξουν τον συσχετισμό δυνάμεων που καταγράφηκε το βράδυ των ευρωεκλογών, με συνέπεια να ηττηθούν και στις εθνικές εκλογές. Την αρνητική αυτή παράδοση για τα κυβερνώντα κόμματα επιθυμεί να σπάσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας μέχρι τώρα συμμάχους τα δημοσκοπικά ευρήματα και τον κατακερματισμό της αντιπολίτευσης.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει επενδύσει στο Ταμείο Ανάκαμψης, με την ελπίδα ότι οι χρηματικές ροές θα διαχυθούν σε ολόκληρη την οικονομία. Αν και πολλές φορές στο παρελθόν οι ευρωπαϊκοί πόροι δεν απέδωσαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, το αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το Ταμείο Ανάκαμψης φαίνεται ότι συσπειρώνει γύρω από τη Νέα Δημοκρατία σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων, που θεωρούν τη σταθερότητα πιο αναγκαία από την οικονομική ανάπτυξη. Οι ψηφοφόροι αυτοί επιθυμούν να διατηρηθεί η κατεστημένη τάξη πράγματων, είτε γιατί φοβούνται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική συστημική πρόταση εξουσίας είτε γιατί θέλουν να διατηρήσουν την προνομιακή σχέση που τους συνδέει με το κρατικό ταμείο.
Στον αντίποδα, ένα μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος, απογοητευμένο από τις συνθήκες διαβίωσης σε καθεστώς φτώχειας, θα τιμωρήσει όσους θεωρεί υπεύθυνους για το έλλειμμα αισιόδοξης προοπτικής είτε απέχοντας από τις ευρωεκλογές είτε ψηφίζοντας κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Οι δημοσκοπήσεις μέχρι τώρα δείχνουν ότι κανένα αντιπολιτευτικό κόμμα δεν έχει καταφέρει να συσπειρώσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους σε τόσο μεγάλο ποσοστό, ώστε να αμφισβητήσει την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Μένει να δούμε το βράδυ των ευρωεκλογών αν το ποσοστό της αποχής και το συνολικό ποσοστό της αντιπολίτευσης θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να εξαντλήσει τη θητεία της ή αν θα αλλάξει ο πολιτικός χάρτης, όπως άλλαξε το 2009, το 2014 και το 2019.
Προφανέστατα η αγωνία για το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν μικρότερη αν η απορρόφηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης ήταν μεγαλύτερη και αν ο ρυθμός υλοποίησης των δημόσιων έργων δεν ήταν χειρότερος ακόμα και από τον συνήθη ελληνικό ρυθμό. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση όμως δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη νομή της εξουσίας και ελάχιστα για την αποτελεσματικότητα τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα. Για αυτό, ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου, ενδέχεται τελικώς η ελληνική κοινωνία να βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με το αδιέξοδο, στο οποίο βρέθηκαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας, επειδή δεν κατάφεραν να αλλάξουν τις οικονομικές δομές που εδράζονται στην αναξιοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις
Θανάσης Λαγός
