Κατά τον 19ο αιώνα που ακόμα η ιατρική δεν είχε εξελιχθεί, υπήρχαν περιπτώσεις που άνθρωποι θάβονταν κατά λάθος ζωντανοί, επειδή οι γιατροί της εποχής δεν μπορούσαν να διακρίνουν ανάμεσα σε έναν νεκρό ή κάποιον που είχε πέσει σε κώμα.

Αυτοί οι φόβοι αποτυπώνονται στο έργο "Η Πρόωρη Ταφή" του Έντγκαρ Άλλαν Πόε που δημοσιεύτηκε το 1844 στην εφημερίδα, The Philadelphia Dollar Newspaper.

Η ιστορία αυτή έχει γυριστεί και ταινία. Έβαζαν λοιπόν μαζί με τους νεκρούς μέσα στο φέρετρο σφυρίχτρες ή κουδούνια ώστε σε περίπτωση που κάποιος άτυχος είχε ταφεί ζωντανός και ξαναέβρισκε τις αισθήσεις του μέσα στο φέρετρο να μπορεί να ειδοποιήσει ότι ήταν ζωντανός.

Αυτό όμως που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν ότι διάφοροι εφευρέτες προσπαθούσαν να επινοήσουν μικροσυσκευές ώστε οι «πρόωρα θαμμένοι» να μπορούν μόνοι τους να βγουν από το φέρετρο χωρίς τη βοήθεια άλλων.

Υπήρχε ακόμα και φέρετρο με ενσωματωμένο έναν μηχανισμό εκτόξευσης που λειτουργούσε με ελατήριο.

Φανταστείτε το σοκ των ανθρώπων στο νεκροταφείο αν τύχαινε να ήταν μπροστά σε μια τέτοια εκτόξευση «ζωντανού νεκρού » μέσα από τον τάφο! Εκτός όμως από το φέρετρο που επέτρεπε την απόδραση, υπήρχε και το ακριβώς αντίθετο.

Επρόκειτο για ένα είδος σιδερένιου φέρετρου που έκλεινε ερμητικά ώστε να αποτρέπει επίδοξους τυμβωρύχους και είχε ενσωματωμένο ως παγίδα ένα είδος τορπιλοβλητικού σωλήνα.

Περισσότερα στη ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ