Ο άνθρωπος που απαθανάτιζε επί επτά δεκαετίες τη Ζωή, απαθανατίστηκε με το σημερινό θάνατό του στις μνήμες όλων μας.
Η πόλη, με τον θάνατο του Γιάννη Κυριακίδη έχασε και τον τελευταίο ...μύθο της. Ο Κυριακίδης υπήρξε ο μοναδικός "μύθος" της Θεσσαλονίκης, που δεν πλάστηκε από τους Αθηναίους επήλυδες. Υπήρξε μύθος "αυτόνομος", αυτόχθων, αυτοδημιούργητος και διαχρονικός.
Από τις 10 Μαΐου του 1924 που γεννήθηκε -στον "λασπότοπο" της Καλαμαριάς από πρόσφυγες πόντιους γονείς- μέχρι πρόσφατα, επέμενε (κι ας τον "χρύσωσαν" κάποτε για να κατέβει στην Αθήνα) να μένει και να κάνει "είδηση" τη Θεσσαλονίκη.
Και δεν θα χρειάζεται πλέον ούτε την περίφημη σκάλα του, ούτε τις τρεις φωτογραφικές μηχανές περασμένες στο λαιμό του για να ...απαθανατίζει τους ανθρώπους από ψηλά...
"Φωτογράφισα τη γέννηση και το θάνατο, φωτογράφισα τις ...φεγγαρόστρατες του Θερμαϊκού, φωτογράφισα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, όλους τους καλλιτέχνες, όλες τις επίσημες - ιστορικές διοργανώσεις της πόλης, γεγονότα εντυπωσιακά, λαμπερά και θλιβερά" θυμόταν, μέχρι πρόσφατα, σε κουβέντες με παλιούς του φίλους και νεώτερους δημοσιογράφους που πάντα ήθελε να συναντά.
"Κυριακίδη, είσαι ο μοναδικός τύραννος που απέμεινε στη δημοκρατία» του ειχε φωνάξει "αγανακτισμένος" το Σεπτέμβριο του 1964 ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου που έφτασε στη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίναι της προ 50ετίας και πλέον ΔΕΘ.
"Κυριακίδη, είσαι ο τελευταίος δικτάτορας" επανέλαβε, το ίδιο ταλαιπωρημένος από τις "εντολές" του φωτορεπόρτερ, αλλά εμφανώς γοητευμένος από τους φακούς του, ο "εραστής" (και) της φωτογραφίας του Ανδρέα Παπανδρέου τού 1984.
Φωτογράφισε τα πάντα. Και τη γέννηση και το θάνατο και τις φεγγαρόστρατες και τη Διεθνή Έκθεση και τον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό της ΔΕΗ και τη μαύρη μπύρα και τον Άλκη Στέα και τα λουκάνικα Φρανκφούρτης και τη δεξίωση στο ρώσικο περίπτερο, όπου οι "κυρίες της Θεσσαλονίκης με τις γούνες γέμιζαν με χαβιάρι τις κομψές τσαντούλες τους..." και τους συνταγματάρχες και τους χουντικούς και τις διαδηλώσεις και τους σεισμούς και τις πλημμύρες και τα θέατρα και τις συναυλίες και...
Τα θυμόταν όλα μέχρι και σήμερα που "έφυγε" για πάντα, μέχρι πριν από περίπου μια τριετία, που χρίστηκε από τους "επιγόνους" του φωτογράφους και δημοσιογράφους "επίμονος Θεσσαλονικεύς" και τιμήθηκε σε σχετική εκδήλωση από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης. Θυμόταν και ...απαθανάτιζε με τα λόγια του πια τα πάντα. Ενενήντα δύο χρόνια από τη γέννησή του, 78 χρόνια μετά το πρώτο "κλικ" στον αναβάτη του ιππικού ομίλου στο Καραμπουρνάκι με μια μηχανή "Kodak", που αγόρασε με τα κουπόνια της "Μακεδονίας", 76 χρόνια από το καμένο αεροπλάνο που φωτογράφισε στην πλατεία Αριστοτέλους, 54 χρόνια μετά την πρώτη μεταπολεμική Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
"Δεν με θυμούνται πια ούτε οι παλιοί μου φίλοι. Κάποιοι τυμβωρύχοι εμφανίζονται που και που να πάρουν τζάμπα φωτογραφίες, να παριστάνουν τους ειδικούς, να 'χουν ντοκουμέντα" έλεγε τα τελευταία χρόνια κι όλο δάκρυζε. Ήταν κι αυτά τα τελευταία χρόνια που του στέρησαν τους άμεσους φίλους, τους "σκηνοθέτες" και πρωταγωνιστές συνάμα των ιστορικών "χάπενινγκς" της δεκαετίας του ΄80.
Δεν είχε εξάλλου "γούστο" η ζωή του πλέον. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Γουσίδης, ο καρδιοχειρουργός Παναγιώτης Σπύρου, ο επιχειρηματίας και παλαίμαχος αθλητής Ανέστης Πεταλίδης - οι "εντιμότατοι φίλοι" του, "έφυγαν" όλοι μαζί κάποια χρόνια πριν κι έστησαν ήδη της δική τους ...παρέα στα σύννεφα.
Ο Γιάννης Κυριακίδης δεν άντεξε άλλο μόνος του. Η "αρκουδίτσα" έφυγε χθες και πάει να βρει τον ..."Ντούτσε", τον "χασάπη" και τον "πατριάρχη" για να συνεχίσουν.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
