Κάθε έτος εορτάζει ο άνθρωπος τη Γέννηση του Χριστού, αλλά η κόλαση στην ανθρωπότητα υφίσταται. Η αβεβαιότητα και η αστάθεια στη μεταβατική εποχή και κοινωνία μας υφίσταται με τα απειλητικά για τη ζωή συστήματα ολοκληρωτικών αντιλήψεων.
Η έλευση του Χριστού σημαίνει την απελευθέρωση του ανθρώπου από την κόλαση, την οποία ο άνθρωπος κατασκευάζει στον εαυτό του και για τον εαυτό του. Ο ερχομός του Χριστού δεικνύει τη δυνατότητα μεταστροφής της υπάρξεως του ανθρώπου, από τη δημιουργία της κολάσεως στη δημιουργία της Βασιλείας του Θεού.
Αν ο Χριστός δεν γίνεται αποδεκτός από τον άνθρωπο η κόλαση με την μία ή την άλλη μορφή είναι αναπόφευκτη. Πάντοτε θα δημιουργείται από τον άνθρωπο και η Γέννηση του Χριστού δεν θα αποτελεί την απελευθέρωση του από την κόλαση κάθε εποχής και κάθε τόπου και δεν θα οδηγείται άνθρωπος και κτίση στην Βασιλεία του Θεού.
Η κόλαση υπάρχει, αποκαλύπτεται καθημερινά σε μας με την εμπειρική πραγματικότητα, όμως με τον Χριστό δεν είναι παρά καιρική, όπως και κάθε τι που ανήκει στο χρόνο και στον τόπο.
Η νίκη του Χριστού με την ενανθρώπισή Του «πάνω» στο χρόνο ή αλλιώς η εισαγωγή «παντός χρόνου» στην αιωνιότητα, αποτελεί τη νίκη κατά της κολάσεως και των αποτελεσμάτων αυτής και έτσι η κόλαση δεν είναι η αιωνιότητα. Η κόλαση αποδεικνύει, στη διάρκεια ζωής της ανθρωπότητας, το θρίαμβο του διασπώντος τον άνθρωπο, το θρίαμβο του μη όντος, αλλά με τη διαρκή-λειτουργική Γέννηση του Χριστού η Εκκλησία, δηλώνει και βιώνει το θρίαμβο του όντος επί της ανυπαρξίας. Αν κόλαση σημαίνει διαίρεση, διάσπαση, διχασμός, Εκκλησία του Χριστού σημαίνει ενότητα. Εκκλησία εορτάζουσα τη γέννηση του Χριστού σημαίνει την πλήρη αλληλεγγύη μεταξύ όλων των ανθρώπων, σημαίνει αγώνα εναντίον της πείνας, της φτώχειας, των διακρίσεων και της καταπίεσης και υπέρ της ευημερίας, ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας.
Μετά τη Γέννηση του Χριστού ο άνθρωπος, και ιδίως οι χριστιανοί πρέπει να μάθουν, για χάρη πρωτίστως του ιδίου του εαυτού τους, πώς να βλέπουν την παρουσία του Χριστού στην πράξη, ώστε να μπορούν να ενώνονται και να καταργούν τη δύναμη της κολάσεως τη δύναμη του διχασμού. Η ιστορική διαδρομή του ανθρώπου δεικνύει ότι η ανθρωπότητα από μόνη της δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την αληθινή ενότητα, την υπέρβαση της κολάσεως. Μόνον όταν ο άνθρωπος δεχτεί τον Χριστό ως το κέντρο, το σημείο αναφοράς και το εσχατολογικό γεγονός στη ζωή του, τότε ανοίγει ο δρόμος για την υπέρβαση των δυνάμεων που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Την απάντηση στην κόλαση δίνει η Εκκλησία του Χριστού, η διαρκώς «γεννώσα» τον Χριστό επειδή ο ίδιος το θέλει και επειδή ο άνθρωπος το αποδέχεται μέσα από έναν διαρκή ερωτικό διάλογο. Και διάλογος αυτός είναι το θεμέλιο της χριστιανικής διακονίας στην παγκόσμια κοινότητα. Με το διάλογο οι χριστιανοί ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του διαρκώς γεννηθέντος Χριστού και απαντούν ενεργά στην εντολή να αγαπούν τους εχθρούς και περισσότερο από τους εαυτούς τους και να μην ζητούν τα δικά τους αλλά του άλλου. Με αυτόν τον τρόπο καταφάσκουν τη ζωή ενάντια στο χάος της κολάσεως και νοηματοδοτούν τη στατική εν τω χρόνω και τω τόπω κοινωνία, οδηγώντας την στα έσχατα. Δημιουργώντας έτσι την οικουμένη ως έναν οίκο της ζωής και της καταλλαγής.
