Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση στις τάξεις του ΕΑΜ. Στα Δεκεμβριανά, όμηρος των Άγγλων εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα ως το Μάρτιο του 1945. Το 1953 δημιούργησε τον δικό του θίασο και περιόδευσε σε Κύπρο, Τουρκία, Αίγυπτο, Γερμανία. Υπηρέτησε επί 50 χρόνια το θέατρο παίζοντας μεγάλους ρόλους της κλασικής δραματουργίας σε έργα του Μολιέρου, του Τσέχοφ, του Γκόγκολ, του Ίψεν αλλά και σε κωμωδίες του Αριστοφάνη, ενώ ξεχώρισαν ερμηνείες του σε παραστάσεις όπως “Ο βυσινόκηπος” του Τσέχοφ και οι “Αγριόπαπιες” του Ίψεν στο θέατρο Τέχνης για να αναφέρουμε μόνο δύο από αυτές. Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε το 1948 στη «Μαντάμ Σουσού» του Τσιφόρου. Συμμετείχε σε πάνω από 100 ταινίες, σε δύο από τις οποίες είχε γράψει και το σενάριο. Από τις μεγάλες του επιτυχίες θεωρούνται οι ταινίες: «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές», «Κάλπικη Λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Το Σωφεράκι», «Ο γρουσούζης», «Ο Θόδωρος και το Δίκανο». Εμφανίστηκε, επίσης, και στην τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ «Ο θείος μας ο Μίμης» (1984). Πολύπλευρος καλλιτέχνης ο Μίμης Φωτόπουλος ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Παράλληλα, ιδιαίτερα αξιόλογο ήταν και το συγγραφικό του έργο. Έγραψε 7 βιβλία, 4 ποιητικές συλλογές, 3 αυτοβιογραφικά και 2 θεατρικά έργα, ”Ένα κορίτσι στο παράθυρο” (1966) και ”Πελοπίδας ο καλός πολίτης” (1976) που έχουν ανέβει σε αθηναϊκά θέατρα. Ακόμη, οργάνωσε 5 εκθέσεις ζωγραφικής με δικά του έργα. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1984, μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο, στην επιθεώρηση «Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο».
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελευθέρου Θεάτρου και Πρόεδρος του Δ. Σ. του Άρματος Θέσπιδος. Για την προσφορά του στην τέχνη τιμήθηκε με τα παράσημα Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄ και Σταυρό του Αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Έφυγε από τη ζωή στις 29 Οκτωβρίου 1986.
Το Αρχείο της ΕΡΤ για την επέτειο από το θάνατο του Μίμη Φωτόπουλου
Επεισόδιο από τη σειρά ντοκιμαντέρ “Παρασκήνιο”, αφιερωμένο στον Μίμη Φωτόπουλο, ο οποίος μιλάει για τη ζωή και τη δουλειά του σε έναν μονόλογο μπροστά στην κάμερα, πιθανώς αυτοσχεδιαστικό. Παρακολουθούμε πλάνα από ταινίες του και ακούγεται ο ίδιος να διαβάζει. Ανάμεσα στα χαλάσματα ενός υπαίθριου, κατά κύριο λόγο, χώρου ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως κινηματογραφικό στούντιο, υποδύεται αρχικώς τον αόμματο από την «Κάλπικη λύρα», μιλάει για ταινίες του όπως η «Κάλπικη λίρα», το «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο» και το «Σωφεράκι» και σχολιάζει την περίοδο αυτή της ακμής του κλασσικού ελληνικού κινηματογράφου. Ο Φωτόπουλος περιφέρεται στο κατεστραμμένο στούντιο και μιλάει για τις αυξημένες υποχρεώσεις των ηθοποιών στο θέατρο και τις δυσκολίες των γυρισμάτων παράλληλα με τις παραστάσεις αυτές κατά την περίοδο της άνθησης του ελληνικού κινηματογράφου, περιγράφει περιστατικά από τα γυρίσματα από την ταινία «Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο», ενώ από την ταινία «Σωφεράκι» θυμάται τη ζέστη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μέσα στο καλοκαίρι και τις δυσκολίες, τα ανέκδοτα, τη σάτιρα και τις πλάκες που έκαναν ειδικά με το συνεργείο και περιγράφει ένα αστείο περιστατικό στο Κολωνάκι από τα γυρίσματα της ταινίας.
Ο Φωτόπουλος σχολιάζει με χιούμορ και απλότητα την πορεία του στο θέατρο και στον κινηματογράφο και αναφέρεται στα διαφορετικά θεατρικά είδη στα οποία συμμετείχε. Μιλάει με συγκίνηση για την πορεία του από παιδί στο θέατρο ξεκινώντας από τα μπουλούκια και θυμάται τον πρώτό θίασο μέσα στην κατοχή, τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν ενώ περιγράφει και μία παράσταση που έδωσαν σε Ιταλούς στρατιώτες. Στη συνέχεια σχολιάζει την αγάπη του κόσμου για το θέατρο στην Ελλάδα, μιλάει για τη σχέση του ίδιου με τους κωμικούς ρόλους, τη σημασία της ιστορίας, του σεναρίου, το οποίο καθιστά επιτυχημένη μία κινηματογραφική ταινία.
Για τη δική του προσφορά, θεωρεί ότι έδωσε γέλιο και αισιοδοξία στις δύσκολες στιγμές, ενώ αναφέρεται στη σχέση της τέχνης και της εμπορικότητας, στον ορισμό του ταλέντου ως το πλήθος των χαρακτήρων που κουβαλάει μέσα του ο κάθε ηθοποιός. Μιλάει τέλος και για τη σχέση του με την ποίηση και τη ζωγραφική, τη σχέση της ποίησης με τις ωραίες στιγμές στη ζωή και την ανάγκη του να ζωγραφίσει χαρακτήρες, τοπία και όνειρα. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής περιλαμβάνονται πλάνα από τις ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε ο Μ. Φωτόπουλος.
Σκηνοθέτης: Δημήτρης Νόλλας. Ρεπορτάζ: Σπύρος Βέργος. Πρώτη τηλεοπτική προβολή: 28 Σεπτεμβρίου 1976.
Πηγή: ert.gr
