Η έκθεση φιλοξενεί 23 σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι συμμετέχουν με έργα που εξερευνούν την έννοια και την εκδοχή του ΜΠΛΕ μέσα από τη δική τους καλλιτεχνική οπτική. Στους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται οι εξής καλλιτέχνες: Jocasta M., Κατερίνα Αλεξοπούλου, Αιμίλιος Γάσπαρης, Νίκος Γερογιαννάκης, Πόλυ Γεωργακοπούλου, Βαρβάρα Δούγκα, Ευτέρπη (Έφη Πλωμαρίτου), Ευαγγελία Λιάσκου, Δέσποινα Λουκή, Χριστόφορος Μελλίδης, Γιώτα Αλίκη Μπιτσάκη, Όλγα Ξυθάλη, Μαριέττα Παπαγεωργίου, Σουζάνα Παπακαλιάτη, Γεράσιμος Παρίσης, Λεόντιος Πετμεζάς, Ελισάβετ Πρωτοσυγγέλου, Δημήτρης Ρωμανός, Γιώτα Σταυρίδη, Λίλα Στεργιοπούλου, Θοδωρής Τριφύλλης, Αννα Τσαπάρα, και ΠΕΡΙΤΕΧΝΟΝ (εικαστικό κόσμημα).  Η έκθεση λειτουργεί καθημερινά, εκτός Τετάρτης, από 5 μ.μ. έως 9 μ.μ., ενώ το Σάββατο η είσοδος είναι ανοιχτή από 12 μ. έως 4 μ.μ. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Οι 9 Μούσες σε μπλε φόντο, του Λεόντιου Πετμεζά

Οι εννέα Μούσες αποτελούσαν πάντα πηγή έμπνευσης για κάθε διανοητική δραστηριότητα. Στην αρχαιότητα σε πολλά μέρη λατρεύονταν με ιδιαίτερες τιμές και όπως γνωρίζουμε υπάρχει ο Ορφικός ύμνος των Μουσών. Ο Πλάτωνας στην Ακαδημία του είχε βωμό αφιερωμένο στις Μούσες. Ο Όμηρος επικαλείται την Μούσα Καλλιόπη ως πηγή έμπνευσής του κατά την συγγραφή των επών του. Το ίδιο συναντάμε στα έργα του Ησίοδου αλλά και σε όλους τους μεγάλους δημιουργούς. Επίσης έχει μείνει μέχρι τις μέρες μας ο όρος “μούσα” να χρησιμοποιείται συχνά για να δείξει ότι κάποια γυναίκα εμπνέει έναν καλλιτέχνη. Η καθαρότητα της σύλληψης στον συγκεκριμένο πίνακα "Οι εννέα Μούσες σε μπλέ φόντο" του Λεόντιου Πετμεζά που φιλοτεχνήθηκε με την τεχνική της ακουαρέλας και εκτίθεται στον χώρο του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου στο Κολωνάκι  ως τις 15 Μαρτίου 2025 στηρίζεται πρώτιστα στην αυθεντικότητα της ειλικρινούς κατάθεσης και στην προσωπική έμπνευση του δημιουργού που έχει εντρυφήσει εκτεταμένα  στην συγκεκριμένη θεματολογία. Στην παρούσα διευθέτηση του επισυνάπτει διατάξεις που άρρηκτα και ευπρόσδεκτα ενδυναμώνουν τις ενδείξεις της γυναικείας αλήθειας, της αγωνιστικότητας, του πάθους και της φιλαρέσκειας. Οι θέσεις του καλλιτέχνη καθρεπτίζουν τους αγωγούς της μνήμης και διεγείρουν δραματουργικά τις πανανθρώπινες και διαχρονικές δράσεις. Το έκθεμα ως χειρονομία της ψυχής και της αντίληψης  του αφομοιώνει και εξισορροπεί τις ζωτικές καταστάσεις μέσα από τα ζωογόνα συμβάντα που αναβιώνουν. Αποτελεί ένα επιλεγμένο αφήγημα με διήγηση, περιγραφή και καταγραφή.

Διαχέεται ως σύνθεση από την γενικευμένη επέκταση και την ατμοσφαιρική θέαση που η  απόδοση και η απεικόνιση της βασίζονται σε εμβληματικές χαράξεις με ευφρόσυνα στίγματα του πνεύματος και μηνύματα της διαδραστικής συνδιαλλαγής.  Εισάγει το φιλότεχνο κοινό σε ουσιαστικά μονοπάτια μύησης, ανάγνωσης και ενημέρωσης  για την ιστορία, σε προσεγμένες διαγώνιες τομές γνώσης για την ιστορικότητα, σε λεωφόρους προέκτασης της εσωτερικότητας και  της προσφοράς που στηρίζονται απόλυτα  στην προοπτική των  εκφάνσεων που διαδραματίστηκαν  σε σχέση άμεση με το Ελληνικό στοιχείο και το ανεξίτηλο Ελληνικό πνεύμα. Είναι σημαντικό το γεγονός πως είναι μέρος σε μια  έκθεση που αναμφίβολα έχει κυρίως εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Στην διαπραγμάτευση του έργου κυριαρχούν καταστάσεις συνύπαρξης με παρεμβάσεις που επεκτείνουν  μια συγκίνηση που πηγάζει αυθόρμητα από  την εσωτερική αναγκαιότητα. Γνωστοποιεί την λειτουργική αξία της σχηματοποίησης και την αδιάλειπτη διατύπωση της λεπτομέρειας που αποδίδεται με ακρίβεια απέναντι στην ιδιαιτερότητα, στα ατομικά χαρακτηριστικά και στις ποικίλες καταβολές που κινούνται με υφολογική καθαρότητα. Η λήψη στην εκτέλεση των χρωματικών και σχεδιαστικών εναλλαγών μεταφέρει στην επιφάνεια το βάθος μιας διεργασίας με διαδρομές εύληπτων και πολυκύμαντων  ιδεογραμμάτων. Εμβαθύνει στο θάμπος των προσώπων – συμβόλων με ειρμούς εικόνας που μεταδίδουν το κατάλληλο κλίμα προς το υπερβατικό. Η έμπειρη τεχνική που παρατηρούμε έχει κωδικοποιημένες βάσεις. Η επιλογή, η κατεργασία του υλικού, η προετοιμασία και το διάλεγμα έγιναν με ιδιαίτερη φροντίδα ώστε να είναι εξασφαλισμένη η αρτιότητα και η αισθητική ποιότητα. Παντού κυριαρχεί η θηλυκή φύση. Είναι ο κύριος πρωταγωνιστής με τις μορφές που αναγνωρίζονται γιατί είναι ευφρόσυνες, έχουν διακριτικά και δηλώνουν  την ταυτότητα τους. Συνδέουν τις εννοιολογικές αλληλουχίες που ενδυναμώνουν με  σημασία την εικονιζόμενη σκηνή, τις  φιγούρες και τις σωματογραφίες.

Υπάρχουν πολυπρόσωπα και σίγουρα εκπλήσσουν με την ευρηματικότητα στην διάρθρωση τους. Οι φιγούρες είναι οργανωμένες παρατακτικά και  διακρίνονται από την ρυθμική αρμονία που τις εντάσσει σε ένα αδιάσπαστο σύνολο με επιμέρους διαφοροποιήσεις. Παραπέμπουν σε  παραστάσεις με επάλληλες ζώνες. Η δεξιοτεχνία ισορροπεί θαυμαστά ότι καταγράφει η ένταση. Η οικονομία του χώρου, η διάθεση για την αποτύπωση  και η προοπτική  προσδίδουν μια λιτότητα με ρεαλιστική κλίμακα, οντότητα και μνημειακότητα. Αποδεικνύουν την λειτουργικότητα ενός πλαισίου αναφοράς που γίνεται πρόκληση και πρόσκληση στην μυθολογία, που αποθησαυρίζει συνειδητά την σοφία της τέχνης.  Συμπερασματικά στον πίνακα επισημαίνεται η αναπαράσταση  ενός συναρπαστικού κόσμου με απερίγραπτο πλούτο  που προσδιορίζεται από την εντρύφηση και την ενδοσκόπηση.