Η πιο υγιής πληθυσμιακή ομάδα δηλαδή, η πιο εύρωστη, η πιο δυνατή, «εκείνη που κρατά στα χέρια της το μέλλον», είναι παράλληλα η πιο ευάλωτη σε αυτόν τον κίνδυνο.
Κάθε μήνα στο Δικαστήριο Ανηλίκων Καλαμάτας εισάγονται περί τις 30 υποθέσεις εφήβων χωρίς άδεια ικανότητας οδήγησης. “Μερικοί από αυτούς με ανησυχητική συστηματικότητα εισαγωγής ”, όπως λέει μιλώντας στην “Ε” η επιμελήτρια ανηλίκων στα τοπικά δικαστήρια Αγγελική Ρουμελιώτου. Και παρά τα ανησυχητικά στοιχεία, η ίδια διαπιστώνει ότι οι γονείς δεν “συστρατεύονται” πάντα με το νόμο για την προστασία των παιδιών τους. Αλλά και η... εφηβική παντοδυναμία μπορεί να σκοτώσει: “Θυμάμαι έναν νεαρό 12,5 χρονών να λέει ότι «εγώ ξέρω να οδηγώ, οπότε δεν κινδυνεύω». Φανταστείτε ότι τα πόδια του δεν έφταναν καν στα πεντάλ ακόμη. Αλλά πίστευε ότι ξέρει να οδηγεί. Η εφηβική παντοδυναμία σε συνδυασμό με την άγνοια μπορεί να σκοτώσει”, παρατηρεί η επιμελήτρια.
ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΜΕ ΗΔΗ... 10 ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΔΙΠΛΩΜΑ
Το ανησυχητικό για την κ. Ρουμελιώτου είναι ότι “σε κάθε Δικαστήριο Ανηλίκων εισάγονται γύρω στις 30 υποθέσεις εφήβων χωρίς άδεια ικανότητας οδήγησης, χωρίς δίπλωμα δηλαδή. Μερικοί από αυτούς με ανησυχητική συστηματικότητα εισαγωγής. Εχουν εισαχθεί και ανήλικοι με δέκα υποθέσεις”. Κατά συνέπεια, σε κάποιες από τις περιπτώσεις “το δικαστήριο αναλαμβάνει το ρόλο που κανονικά θα έπρεπε να έχουν οι γονείς: Να εξηγήσει στον έφηβο τον κίνδυνο για τη ζωή του. Για τους συνεπιβάτες. Για τους πεζούς. Για τους άλλους οδηγούς. Η ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία και όμως καταστρατηγείται παράφορα με αυτόν τον τρόπο”, σημειώνει. Αυτό άλλωστε είναι που -σύμφωνα με την ίδια- πρέπει να κατανοήσουν οι γονείς, “οι οποίοι οφείλουν να θέτουν όρια μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης, εκτίμησης, αλληλοσεβασμού, και αναγνώρισης. Τα όρια τότε έχουν έδαφος, αλλιώς είναι κύμβαλα αλαλάζοντα”.
ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 16 ΕΤΩΝ
Οι γονείς λοιπόν θα πρέπει να αντιληφθούν ότι “ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας είναι προσαρμοσμένος στις δυνατότητες και τις δεξιότητες της ηλικιακής κατηγορίας”. Δηλαδή “δεν επιτρέπει οδήγηση κάτω των 16 επειδή οι μελέτες δείχνουν ότι ο κίνδυνος ατυχήματος είναι τεράστιος και οι συνέπειες καταστροφικές. Η παρόρμηση βασιλεύει και τα αντανακλαστικά είναι ακόμη αδύναμα”. Αλλά και “το ότι ο νόμος κάνει άνοιγμα μετά τα 16, αλλά με μεγάλους περιορισμούς στον κυβισμό, πάλι είναι γιατί ο νέος σε αυτήν την ηλικία μπορεί να ελέγξει μια συγκεκριμένη δυναμική. Πάνω από αυτήν μπορεί να αποβεί μοιραίο”. Αρα, λέει η κ. Ρουμελιώτου, “δεν είναι τιμωρητικός ο κώδικας, είναι προστατευτικός”.
ΑΝΟΧΗ Ή ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ...
Και φυσικά, λέει η ίδια, είναι ανορθόδοξο να επεμβαίνει ο νόμος για να σώσει τα παιδιά και να μην βρίσκει συστρατευμένους σε αυτή την κατεύθυνση τους ίδιους τους γονείς. “Αυτό είναι ξεκάθαρο και ας θυμώνει τους γονείς. Μερικές φορές το Δικαστήριο Αανηλίκων καταφέρεται εναντίον των γονέων, όταν διαπιστώνει ότι η γονική μέριμνα, η εποπτεία του ανηλίκου, είναι ελλιπής. Και τούτο διότι κάθε παιδί μέχρι τα 18 του έχει ανάγκη να αισθάνεται το προστατευτικό πλαίσιο οριοθέτησης του γονέα”, αναφέρει.
Βέβαια, σε ό,τι αφορά την ελλιπή εποπτεία από τους γονείς σε τέτοια θέματα, “θα ήταν αβάσιμο αν λέγαμε ότι αυτό είναι φαινόμενο της σύγχρονης εποχής. Πάντα ήταν θέμα. Απλά σήμερα έχουμε πρόσθετους κινδύνους, τη μεγάλη κυκλοφορία στους δρόμους, την ευκολία με την οποία κάποιος ανήλικος μπορεί να αποκτήσει μια μηχανή κ.λπ.”, επισημαίνει η επιμελήτρια.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ MONO Η ΕΦΗΒΕΙΑ
Είναι βέβαια και εκείνοι οι οποίοι θα πουν “έτσι είναι η εφηβεία”. Είναι ο χρόνος της αμφιβολίας, της αμφιταλάντευσης, της αναζήτησης, της αντίρρησης, της αντίστασης, της "κόντρας" με όλα, με τους γονείς, με τους δασκάλους, με το είναι τους. Γι' αυτό εξάλλου είναι σημαντικό οι γονείς να βάζουν όρια. “Μέσα σε μια οικογένεια χωρίς φροντίδα, χωρίς συναίσθημα, χωρίς κατανόηση, χωρίς ενσυναίσθηση, η καταπάτηση των ορίων αφενός βολεύει, αφετέρου εργαλειοποιείται από τον έφηβο για να δηλώσει τη δική του αντίρρηση, τη δική του υπόσταση, τη δική του κραυγή για την καταπάτηση του δικαιώματός του για μια αρμονική οικογένεια”, επισημαίνει. Και προσθέτει ότι από την άλλη “υπάρχει μια μεγάλη υποχρέωση και της ίδιας της Πολιτείας και των κοινωνικών θεσμών, του σχολείου, των κοινωνικών υπηρεσιών, των μηχανισμών πρόληψης να σταθούν αντάξιοι των περιστάσεων. Να αναλάβουν ρόλους, να φτιάξουν προγράμματα, να τα υποστηρίξουν, να ανοίξουν ορίζοντες για το δικαίωμα κάθε παιδιού στη ζωή”, παρατηρεί καταλήγοντας η Αγγ. Ρουμελιώτου.
