Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο μητροπολίτης Μάνης ανέγνωσε προς τους πιστούς το ποίημα "Η επιστροφή του ασώτου". 

Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα: 

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Ἄνοιξε τήν ἀγκάλη Σου, Γλυκύτατε Πατέρα

καί δέξου τό παιδί Σου, ποῦ πρόβαλ’ ἀπό πέρα.

Εἶμαι ὠχρό, κατάκοπο τό ἕρμο, ἀπό τόν δρόμο

ὦ! στόν ἅγιό Σου ὦμο, ἄς γύρω μιά στιγμή.

Στήν πατρική ἀγκάλη Σου, ἄφες με νά φωληάσω,

μία στιγμή τό δύστυχο, πρίν τή ζωή μου χάσω.

Μή μ’ ἀποδιώχνῃς. Ὀρφανό, Πατέρα, μή μ’ ἀφίνῃς,

ἄγριες ματιές μή ρίχνῃς στή δόλια μου ψυχή.

Κουρελιασμένο, ἐλεεινό, σχισμένο ἀπ’ τ’ ἀγκάθια

αἱματωμένο ἀπ’ τά κλαδιά κι’ ἀπό τά τόσα πάθια,

ἐπῆρα δάση καί βουνά, γιά νά Σ’ εὑρῶ Πατέρα

καί τή στερνή μου ‘μέρα, κοντά Σου νά χαρῶ!

Ναί! Τή στερνή μου! Τό πικρό τῆς ξενητειᾶς φαρμάκι,

τῆς ἁμαρτίας τά θεριά, τῆς ἀσωτειᾶς οἱ δράκοι,

τό αἷμα μου ρουφήξανε καί μόλις μ’ ἀπομένει

λίγη φαρμακεμένη ζωή γιά νά θρηνῶ.

Ὦ! Εἶνε ἄγριο πέλαγος ἡ ξενητειά, Πατέρα!

χωρίς ἐλπίδ’ ἀσθένεια, πλοῖο χωρίς ἀγέρα.

Ὠχροβαμμένο σάβανο καί δίκοπο μαχαῖρι,

ἀλύπητο ἕνα χέρι, ποῦ πνίγει, ποῦ κτυπᾷ.

Θαρρεῖς, πῶς ἀπό τή στιγμή ποὔφυγα ἀπό κοντά σου,

ζωή καί νειάτα ἔχασα, μαζῆ μέ τή θωριά Σου

Θαρρεῖς, πῶς ἄγριοι λέοντες ἐπάνω μου χυμίσαν

καί πῶς μοῦ πιπιλίσαν τό γέλοιο, τή χαρά.

Ἔλα, Πατέρα Οὐράνιε, ἄνοιξε τήν ἀγκάλη

καί δέξου μεσ’ τόν κόρφο Σου ἐκεῖνον ὅπου πάλι

στό πατρικό τό σπῆτι Σου γυρνᾷ μετανοιωμένος,

φανοῦ εὐχαριστημένος καί δός μου ἕνα φιλί.

Ἕνα φιλί! Τί εἶν’ αὐτό, ἐμπρός εἰς τήν στοργή Σου;

Ἕν’ ἄστρο στό στερέωμα! Μά ὅμως, συλλογίσου,

πῶς τό γλυκό αὐτό φιλί, γιά μέ, θἆναι βοτάνι,

καί πῶς μ’ αὐτό θά γιάνῃ, τό δόλιο σου παιδί!

[Πρωτοπρ. π. Κων/νος Καλλίνικος (1870-1940)]