Ο Νεομάρτυρας Δημήτριος ο Χωραΐτης γεννήθηκε στη Χώρα (τότε την έλεγαν Λιγούδιστα) του Δήμου Πύλου-Νέστορος, τον Απρίλιο του 1801 και μαρτύρησε στην Τρίπολη της οποίας είναι και πολιούχος.
Οι γονείς του ήταν χριστιανοί και ευσεβείς. Για να αντιμετωπίσει τη φτώχεια έφυγε με το μεγαλύτερο αδερφό του και πήγαν στην Τρίπολη, όπου έγινε υπηρέτης μιας πλούσιας τουρκικής οικογένειας και αργότερα κουρέας. Παρασύρθηκε όμως από την πολυτέλεια και αρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό. Οταν το έμαθε ο πατέρας του προσπάθησε να τον συναντήσει αλλά δεν τα κατάφερε γιατί ο Δημήτριος έφυγε και πήγε στον ιεράρχη Χίου Μακάριο για να εξομολογηθεί και να ζητήσει συγχώρεση για το αμάρτημά του. Στη συνέχεια πηγαίνει στην Μονή Τσιπιανών, έξω από την Τρίπολη, στο Αγιο Ορος και στη Μ. Ασία. Κλαίει απαρηγόρητα και ομολογεί το λάθος του. Συνδέεται με ευσεβείς χριστιανούς και άγιους πνευματικούς πατέρες. Δεν επαναπαύεται όμως η ψυχή του. Ποθεί το μαρτύριο και μάλιστα στον τόπο της άρνησης για το λόγο αυτό πηγαίνει στην Τρίπολη για να εξαγιάσει με την καλή ομολογία την ατμόσφαιρα την οποία μόλυνε με την άρνηση. Θέλει να γίνει μιμητής του Χριστού και συναγωνιστής των νεομαρτύρων, τη ζωή των οποίων μελετά στα μαρτυρολόγια. Πρώτα εμφανίζεται στο κουρείο όπου εργαζόταν λέγοντας: «Είμαι ο Δημήτριος, όπου εδώ στο καταραμένο αυτό εργαστήριο αρνήθηκα το Χριστό μου και ήρθα τώρα να τον ομολογήσω πάλι εδώ για να λάβω το θησαυρό της πίστης μου τον οποίο έχασα». Στην συνεχεία οδηγήθηκε στον κριτή για ανάκριση και δίκη. Ενώπιον των απίστων φώναξε με θάρρος: «Χριστιανός ήμουν, χριστιανός είμαι και χριστιανός θα πεθάνω. Ηρθα να χύσω το αίμα μου για το Χριστό μου, τον Εσταυρωμένο». Ο δικαστής πρόσταξε να αποκεφαλιστεί. Ο Δημήτριος άκουσε με χαρά την απόφαση και με θερμή προσευχή ευχαρίστησε τον Κύριο για την ευεργεσία αυτή.
Μαρτύρησε στις 13 Απριλίου 1803 με αποκεφαλισμό αφού πρώτα χτυπήθηκε, από ένα δήμιο, στο κεφάλι με ραβδί. Τα λείψανά του υπάρχουν στη Μονή Βαρσών Αρκαδίας και μεταφέρονται στην Τρίπολη κάθε χρόνο στις 22 Μαΐου για τη μεγάλη λιτανεία.
