Σήμερα μιλώντας μαζί του, 8 χρόνια μετά το πρώτο μας ραντεβού στο τσιμεντένιο υποστύλωμα στον δρόμο Καλαμάτας – Σπάρτης στον Ταΰγετο, ο αυτοδίδακτος καλλιτέχνης μοιράζεται μαζί μας τις ανησυχίες του. «Οι καλλιτέχνες στην τέχνη τους να βάζουν και την ηθική τους, γιατί για μένα είναι η ταυτότητα τους», υπογραμμίζει, ενώ πολλά έργα του συνοδεύονται από τη φράση «Όταν η τέχνη βγαίνει στο δρόμο, η μιζέρια μπαίνει στο μουσείο».

Η αρχή έγινε το 2008, όταν μια ομάδα ανθρώπων θέλησε να βρει τρόπο να σταλούν μηνύματα για το περιβάλλον, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007. Τα σκίτσα του Κώστα Λούζη έγιναν έργα τέχνης. Ηταν η πρώτη φορά που έπιασε στα χέρια του σπρέι και η street art κατέκτησε τις τσιμεντένιες επιφάνειες στο πλάι του δρόμου που διασχίζει το βουνό.

Σήμερα, ενώ έχει δημιουργήσει σε εκατοντάδες –χιλιάδες ίσως- τοίχους της Ελλάδας και του εξωτερικού κι έχει τύχει αναγνώρισης, επιμένει στη σημασία του μηνύματος: 

«Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι, κι ας μένεις μόνος. Μονάχος, ήρεμος, γαλήνιος, να πολεμάς για το καλό του ανθρώπου. Και στους πολλούς, στους λίγους να αντιστέκεσαι κρατώντας την ψυχή σου φλεγόμενη βάτο για φως, πάντα για φως για το καλό του ανθρώπου» (Γ. Κουτσόχερας).

Μηνύματα με εικόνες και στίχους, άλλους δικούς του και άλλους δανεικούς, με πολλούς αγαπημένους από τους Active Members, θυμίζει σε κάθε γωνιά πως υπάρχει αγάπη, πόνος, χαρά, νοσταλγία, ανθρωπιά…

Για το επόμενο βήμα, λέει πως είναι απρόβλεπτο, όπως απρόβλεπτη ήταν και η εξέλιξή του. «Το πιο απρόβλεπτο ήταν αυτό που έκανα. Κανένας δεν το περίμενε. Ούτε εγώ… Κοίταξα να βρω εκείνο που δεν έβρισκα». Και όπως συμπληρώνει: «Είναι ωραίο γιατί δεν προσχεδιάστηκε…».

«Δε μπορούν να συμφωνούν όλοι μαζί σου και καλά κάνουν. Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής» επισημαίνει ο Κώστας Λούζης κι εκμυστηρεύεται πως θα ήθελε να βρεθεί σε φτωχικές γειτονιές στην Κούβα και με το έργο του να ανεβάσει την ψυχολογία των κατοίκων αυτού του τόπου…

Ακολουθεί ένα δείγμα της εκπληκτικής δουλειάς του Skitsofrenis: