Σίγουρα πολλοί τους έχουμε συναντήσει και στο δρόμο, αλλά ίσως δεν έχουμε δώσει σημασία. Στα ορεινά χωριά όμως όπου ο ανθυπαστυνόμος και προϊστάμενος της ΚΑΜ Σωτήρης Βρυώνης και το πλήρωμα, οι αρχιφύλακες Κώστας Νικολόπουλος και Δημήτρης Σιάμητας περιπολούν -σε 6 διαφορετικές περιοχές στο νομό, από μια φορά την εβδομάδα σε κάθε μία-, η ΚΑΜ είναι η σύνδεσή τους με τον έξω κόσμο.

Μαζί με το πλήρωμα της κινητής μονάδας ξεκινήσαμε και εμείς πρωί από την Καλαμάτα με προορισμό τα απομακρυσμένα χωριά της Ανω Μεσσηνίας, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με την Ηλεία και την Αρκαδία. "Πότε θα 'ρθείτε;" άκουγα από τον ανθυπαστυνόμο και τους δύο αρχιφύλακες πως ρωτάνε οι κάτοικοι στα χωριά. Και πράγματι έτσι είναι… Aνθρωποι που μέχρι πριν έβλεπαν Αστυνομία μόνο όταν γινόταν κάτι σοβαρό στην περιοχή και γίνονταν αναζητήσεις ή όταν αστυνομικός του τοπικού αστυνομικού τμήματος πήγαινε για να παραδώσει κανένα χαρτί από το δικαστήριο, ενώ τώρα γι' αυτούς η παρουσία της Αστυνομίας είναι κάτι το συνηθισμένο και περιμένουν πότε το βαν της κινητής μονάδας θα ξαναπεράσει από το χωριό τους.

ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΗΝΑ

Το πότε θα γίνει το επόμενο δρομολόγιο κι αν αυτό θα είναι πρωί, απόγευμα ή βράδυ, φυσικά δεν προαναγγέλλεται. Η ΚΑΜ αστυνομεύει, πέρα από τη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει για κάποια πιστοποιητικά ή μικροπαραβατικές συμπεριφορές, όπως τα ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα και κάνουν ζημιές ή τα σκυλιά που επιτίθενται σε κοπάδια. Βέβαια, όταν η Πολιτεία έχει ξεχάσει την ύπαρξη των ανθρώπων στα ορεινά χωριά, οι αστυνομικοί λειτουργούν ως ενδιάμεσοι.

Αφού ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα με προορισμό αρχικά το Διαβολίτσι και από εκεί περνώντας το Παραπούγκι και το Δεσύλλα, φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό, το Καρνάσι. Οι σκύλοι στις αυλές των σπιτιών είναι η πρώτη ζωντανή παρουσία που κανείς θα αντικρίσει. Οι λιγοστοί κάτοικοι, λόγω και του κρύου (σ.σ. όταν έγινε το ρεπορτάζ είχε αρκετό κρύο), είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, οπότε απαραίτητη η σειρήνα του βαν για να τους ξεσηκώσει. Στο καφενείο μάς καλοδέχονται, ξεκινά η κουβέντα αν υπάρχει ησυχία, αν συνέβη κάποιο περιστατικό την τελευταία εβδομάδα, η κουβέντα διευρύνεται και οι αστυνομικοί δίνουν συμβουλές για τις τηλεφωνικές απάτες.

ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Η ΚΑΜ εξυπηρετεί το σκοπό να αισθάνονται και να είναι ασφαλείς οι κάτοικοι της υπαίθρου. Στα χωριά επικρατεί ερημιά και κάποια είναι τόσο μικρά και με ελάχιστους κατοίκους, που δεν έχουν ούτε καφενείο -γι' αυτό και το πρόγραμμα της μονάδας αναπροσαρμόζεται ώστε να μην υπάρχουν στάνταρ μέρες και ώρες περιπολίας, αν και οι κάτοικοι ρωτάνε "πότε θα 'ρθείτε;". Οταν το πρόγραμμα ξεκίνησε στα τέλη του περασμένου Ιουλίου οι κάτοικοι ρωτούσαν "τι έγινε;", γιατί το μυαλό τους πήγαινε στο κακό -τώρα «μέχρι και η γιαγιά το ξέρει» πως θα περάσουν μια φορά την εβδομάδα από το χωριό της.

Το επόμενο χωριό είναι το Δασοχώρι, 5 κάτοικοι όλοι κι όλοι, μια διαδρομή καθόλου εύκολη, αν αναλογιστεί κανείς εκτός από την κατάσταση του δρόμου, τα χιόνια, τον πάγο και τις χιλιομετρικές αποστάσεις. Το βαν, αν και όχι το πιο αξιόπιστο όχημα για τέτοιους δρόμους, πιάνει κορυφογραμμή -κι όταν έχει ξαστεριά διακρίνει κανείς τα φώτα της Ζακύνθου.

ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ

Στο πρόγραμμα και χωματόδρομος, 10 χλμ. για να φτάσουμε στους 3 οικισμούς της Ανω Μέλπειας, όπου και εκεί μένουν λιγοστοί κάτοικοι μόνιμα, ενώ αυξάνονται το καλοκαίρι. Δεν χρειάζεται λοιπόν να περιγράψει κανείς πόσο δύσκολο είναι να αστυνομεύεται η περιοχή. Οπως και οι ίδιοι οι κάτοικοι μας λένε περιμένοντας να ανοίξει «Το στέκι της Γαράντζας», είναι σημαντικό «να βλέπουμε Αστυνομία», γιατί από την ενοποίηση των καποδιστριακών δήμων και τον "Καλλικράτη", αισθάνονται ξεχασμένοι και από το δήμο τους. Αυτό μας το επιβεβαιώνει και το πλήρωμα της ΚΑΜ: Τον κόσμο τον νοιάζει να βλέπει Αστυνομία και να μην έχει γίνει κάτι κακό, γιατί η παρουσία τους τους δίνει ασφάλεια -για την ανανέωση της ταυτότητας ή της άδειας του κυνηγετικού όπλου μπορεί κάποιος να ρωτήσει αλλά σπάνια, άντε και κάποιο γνήσιο της υπογραφής. Σε αυτά τα ορεινά μέρη, τα μόνιμα παράπονα είναι τα αδέσποτα σκυλιά και τα ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα. Αλλοτε μπορεί να χρειαστεί να συμβιβάσουν και κανέναν με τον γείτονα γιατί θα 'χει καταπατήσει το σύνορο στο χωράφι.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΩΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

Βέβαια δεν σταματά το νοιάξιμο για κάθε περιοχή μέσα στις ώρες της περιπολίας. Οι τοπικοί πρόεδροι είναι πολύτιμοι συνεργάτες και συχνά μεταφέρουν τα όποια παράπονα του κόσμου από τα χωριά τους. Μέσα στη διαδρομή και τα δυσπρόσιτα χωριά είναι και ο οικισμός Διμάνδρα, όπου οι κάτοικοι μας λένε «ξεχασμένα χωριά είμαστε», γι' αυτό οι περιπολίες της ΚΑΜ είναι γι' αυτούς η επαφή τους με τον έξω κόσμο. Φτάνουμε στο Σύρριζο, εκεί δεν υπάρχει παρά μόνο μια ξεχασμένη ταμπέλα από το κλειστό πλέον καφενείο. Νωρίτερα, κάπου στο βάθος αντικρίσαμε το σκέπαστρο του Επικούριου Απόλλωνα, τα σύνορα με τον Νομό Ηλείας απέχουν 10 - 15 χλμ., το Κοπανάκι όπου εδρεύει το αστυνομικό τμήμα απέχει 50 χλμ.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Η απογοήτευση του κόσμου διάχυτη… Στο Στάσιμο η ερώτηση των αστυνομικών ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει ένας βοσκός. «Ρημάδια είμαστε, δεν βλέπεις;», η απάντησή του. Η ευρύτερη περιοχή της Μέλπειας ήταν κάποτε για τους μεγαλύτερους σε ηλικία κατοίκους το Παρίσι της Μεσσηνίας, τώρα ερημιά. Στο δρόμο για το Κακαλέτρι ένας βοσκός η μόνη ανθρώπινη παρουσία. Η ίδια ερημιά και στο Κούβελα, στο χωριό Χαλκιάς μένουν 13 άνθρωποι, η μικρότερη κάτοικος μια 60χρονη γυναίκα, στο Χρυσοχώρι ζωή έχουν δώσει μετανάστες που μένουν πλέον μόνιμα… Η μέρα για το συγκεκριμένο δρομολόγιο κλείνει με το Ψάρι, από τα πιο μεγάλα χωριά. Η επόμενη μέρα θα ξημερώσει με μια άλλη διαδρομή για την Κινητή Αστυνομική Μονάδα, στα χωριά του Ταϋγέτου ή της Μάνης, όπου όπως μας λέει το πλήρωμα της ΚΑΜ, οι κάτοικοι έχουν τα ίδια παράπονα και αντιμετωπίζουν τις ίδιες πάνω κάτω ελλείψεις και ανησυχίες.