Μέχρι τώρα, ο εκπρόσωπος του Φιλοζωικού Σωματείου μπορούσε μόνο να καταθέσει ως μάρτυρας - και αυτό όταν ο σύλλογος είχε κάνει τη σχετική καταγγελία. Αλλιώς μπορούσε να παρακολουθήσει απλά την εξέλιξη μιας δίκης, χωρίς να έχει λόγο ως διάδικος. Αλλαξε όμως αυτό, και με νέα νομοθετική διάταξη τα φιλοζωικά σωματεία μπορούν να παρίστανται ως πολιτικώς ενάγοντες στις δίκες όπου κάποιος κατηγορείται για κακοποίηση, βασανισμός ή βίαιη μεταχείριση κατά ζώου συντροφιάς. Μέσα από αυτή τη δυνατότητα του νόμου, θα μπορούν μάλιστα να ζητούν και αποζημίωση για το κακοποιημένο ζώο. 

ΘΕΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Η πρόεδρος του Φιλοζωικού Ομίλου Καλαμάτας Κατερίνα Πεζώνη μιλώντας στην “Ε” τονίζει ότι “σαφώς και είναι κάτι θετικό, το οποίο ζητούσαμε”. Και εξηγεί ότι “με αυτή την εξέλιξη μπορεί επιτέλους στο δικαστήριο να ακουστεί και η φωνή του κάθε φιλοζωικού σωματείου”. 

Μέχρι τώρα, όταν κάποιος πολίτης έκανε καταγγελία για μια κακοποίηση ζώου (παθητική ή μη) στον εισαγγελέα ή στην Αστυνομία, και η υπόθεση έπαιρνε το δρόμο της Δικαιοσύνης, “η Φιλοζωική μπορούσε να παραστεί μόνο ως μάρτυρας για να πει τι είχε δει και βιώσει σε κάθε περιστατικό - δεν μπορούσαμε όμως ούτε να κάνουμε ερωτήσεις, ούτε να έχουμε δικηγόρο για να χειριστεί την υπόθεση”. Τώρα λοιπόν “μέσω ενός δικηγόρου η Φιλοζωική μπορεί να παραστεί ως πολιτική αγωγή, να κάνει ερωτήσεις και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του κακοποιημένου ζώου”. 

Επίσης “μπορούμε να βοηθήσουμε τον πολίτη που έκανε την καταγγελία, να ενισχύσουμε τη θέση μας, και να εισακουστεί η φωνή και ο λόγος του κάθε φιλοζωικού σωματείου στο δικαστήριο”.

ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

Οσον αφορά την εικόνα που έχει η Φιλοζωική για τις κακοποιήσεις ζώων στη Μεσσηνία, η κ. Πεζώνη λέει ότι υπάρχουν δύο ειδών: “Υπάρχει η παθητική κακοποίηση – που είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει το ζώο, δηλαδή τα βαρελόσκυλα, τα σκυλιά χωρίς κατάλυμα, χωρίς κατάλληλη τροφή και καθαριότητα”. Υπάρχει όμως και η άλλη κακοποίηση των ζώων "που έχει να κάνει με τη βία: ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί να χειριστεί το ζώο του και καταλήγει είτε να το εγκαταλείπει χτυπημένο, είτε να το χτυπάει ή να το κακοποιεί με διάφορους τρόπους”. 

Το πρόβλημα είναι -όπως το θέτει η ίδια- ότι “υπάρχουν πολλοί οι οποίοι βλέπουν αυτά τα αδικήματα αλλά φοβούνται να είναι μάρτυρες ή να κάνουν την καταγγελία, είτε γιατί αυτός που το κάνει είναι γείτονας, είτε γιατί είναι συγγενής, είτε γιατί είναι το χωριό”. Και κάπως έτσι οι μάρτυρες μιας κακοποίησης ζώου μένουν στις... προθέσεις, αφού “ναι μεν υπάρχει πρόθεση να γίνει κάποια καταγγελία, ζητούν όμως από τη Φιλοζωική να είναι πάντα αυτή η οποία θα καταγγείλει το περιστατικό ή να θα ξεκινήσει τις νόμιμες διαδικασίες”, σημειώνει η Κατερίνα Πεζώνη. Για την ίδια πάντως, “πρέπει να βρίσκονται οι ίδιοι οι μάρτυρες, οι οποίοι το βίωσαν, στο δικαστήριο για να καταθέσουν”. 

Ετσι, το να παρίσταται ως πολιτική αγωγή το φιλοζωικό σωματείο βοηθά και τους μάρτυρες - και σε κάθε περίπτωση “είναι σημαντικό να έχει το ζώο το δικηγόρο του”.

Ν.Κ.