Την ίδια μέρα, σε ένα άλλο μέρος, ένας 15χρονος "καρφώνεται" με το μηχανάκι σε μάντρα και σκοτώνεται - ενώ ο συνομήλικος συνεπιβάτης του τραυματίζεται βαριά. Πρόκειται για δύο μόνο τραγικά περιστατικά στη μακρά λίστα με τα νεαρά θύματα τροχαίου. Είναι όμως και τα άλλα παιδιά, εκείνα που με ένα "πειραγμένο" μηχανάκι μαζεύονται σε παρέες για νυχτερινούς αγώνες επίδειξης σε διάφορα σημεία της Καλαμάτας, ξεκινώντας τέτοια "παιχνίδια" γύρω στην ηλικία των 16, στην πλειοψηφία τους χωρίς δίπλωμα και φυσικά κράνος. Και μπορεί η Αστυνομία να ακινητοποιεί δεκάδες μηχανάκια και να βεβαιώνει πλήθος παραβάσεων για οδήγηση χωρίς δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας και κράνος, όμως ούτε αμιγώς αστυνομικά είναι τα θέματα αυτά, ούτε εύκολο να τερματιστούν, αν δεν υπάρξει ενδιαφέρον και μέσα από τις ίδιες τις οικογένειες.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Τέτοια φαινόμενα, όπως έχουν στο πλαίσιο των ρεπορτάζ επισημάνει στην "Ε" αξιωματικοί της Τροχαίας, έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό και με την οδηγική αγωγή και παιδεία του καθένα. Αμοιροι ευθυνών δεν είναι ούτε και οι γονείς, που αν δεν νουθετήσουν οι ίδιοι τα παιδιά τους, κανένας νόμος ή αστυνόμος δεν θα το κάνει. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που στην Τροχαία Καλαμάτας έρχονται αντιμέτωποι με... ολόκληρη την οικογένεια, που θα πάει να παρακαλέσει για να πάρει πίσω την ακινητοποιημένη μοτοσυκλέτα του γιου τους. Και αυτό που πράγματι εντυπωσιάζει είναι πόσο ανώδυνα περνάει το ότι οι νεαροί αυτοί μπορεί να εμπλακούν με ευκολία σε ένα τροχαίο το οποίο μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη ζωή τους.
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ;
Γιατί, αλήθεια, οι έφηβοι αγαπούν τις μηχανές; Είναι ένα ερώτημα που θέσαμε πριν από περίπου ένα μήνα στην επιμελήτρια Ανηλίκων Καλαμάτας Αγγελική Ρουμελιώτου, στο πλαίσιο ενός άλλου ρεπορτάζ για τους ανήλικους παραβάτες του ΚΟΚ, και εκείνη απάντησε: "Κάποιοι τολμηροί συγκρίνουν την αίσθηση μιας μηχανής με εκείνη μιας επανάστασης που ο έφηβος αποζητά για να δηλώσει την παρουσία του". Η εφηβεία, άλλωστε, είναι ο χρόνος της αμφιβολίας, της αμφιταλάντευσης, της αναζήτησης, της αντίρρησης, της αντίστασης, της κόντρας με όλα... Η μηχανή λοιπόν, λέει η επιμελήτρια, έρχεται να δώσει μορφή και συμβολισμό σε αυτό που νιώθουν, στην ανάγκη για ελευθερία, με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμη και τη ζωή τους.
ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Οπως παρατηρεί η κ. Ρουμελιώτου μερικοί έφηβοι φεύγουν τις νύχτες από το σπίτι για ραντεβού με άλλους νέους για να κάνουν κόντρες, να συναγωνιστούν μεταξύ τους, να κάνουν σούζες, να κάνουν ελιγμούς, να κερδίσουν τις εντυπώσεις των άλλων. Λένε ότι "ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες της παιδικής παραβατικότητας είναι οι συνομήλικοι που ασχολούνται με τέτοιες δραστηριότητες:
"Αφού αυτοί το κάνουν. Γιατί όχι κι εγώ;" μας επισημαίνει. Μπορεί, ακόμα, με το φως της μέρας, "με ένα μηχανάκι, πότε πειραγμένο, πότε ψιλοδιαλυμένο, αλλά σχεδόν πάντα χωρίς δίπλωμα, μαζεμένοι σε παρέες, να δούμε νεαρούς να γυρίζουν μέσα στην πόλη, έτσι, χωρίς λόγο, για πλάκα, για βόλτα, για πείραγμα" - οι οποίοι "με 2-3 ευρώ βενζίνη, μαζί με άλλα φιλαράκια, νομίζουν ότι μυούνται σε αυτή τη μορφή άναρχης επανάστασης", προσθέτει.
ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΒΡΗΚΑΝ
Επίσης είναι κι όλα αυτά τα παιδιά που "οδηγούν απλά γιατί βρήκαν το μηχανάκι του μπαμπά ή της μαμάς (και τη σιωπηρή άδειά τους μαζί), γιατί πιστεύουν ότι δεν πειράζει που δεν έχουν δίπλωμα, γιατί δεν κατανοούν τη σημασία του να έχεις δίπλωμα, να φοράς κράνος. Γιατί δεν τους είπε κανείς, τότε που έπρεπε, ότι δεν είναι μαγκιά. Γιατί δεν τους είπε κανείς ότι απαγορεύεται να πας την αδελφή σου στο δημοτικό σχολείο κρεμασμένη πάνω στο μηχανάκι", λέει συμπληρωματικά. Επίσης, "είναι και τα παιδιά που μπέρδεψαν την αξία της ζωής, την αυτοεκτίμηση, την αυταξία τους, την αυτοπεποίθηση, το υπάρχω, το «εδώ είμαι», το «δεν αντέχω» με μια παράνομη οδήγηση μιας μηχανής που τους έδωσε για λίγο μια ταυτότητα, μια προσωπικότητα, μια διαφυγή από ότι τους κατέτρεχε και δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν, ούτε να τρέξουν μακριά του γιατί τα φτερά ήταν ακόμη αδύναμα".
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΙΠΕ "ΟΧΙ"
Αλλά είναι και τα παιδιά που "μπορεί να είδαν και τη μαμά να βάζει στο μηχανάκι κάνα δυο παιδάκια για να τα πάει σχολείο, φορώντας τους το μπουφάν μιας ψευδοαθανασίας. Ή τον μπαμπά να κάνει το μικρό του γιο αερόσακο στη μηχανή...", προσθέτει η επιμελήτρια. Οπως είναι και "το παιδί που του είπανε ότι μπορείς να είσαι ντελιβεράς κι ας μην έχεις δίπλωμα. Είναι το παιδί που δεν του μάθανε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη, και η δική του αλλά και του πεζού. Του άτυχου πεζού που μπορεί να βρεθεί στο δρόμο του. Και του πιο άτυχου ακόμη, που μπορεί να παρασυρθεί και να εγκαταλειφθεί αιμόφυρτος στο δρόμο".
Είναι επίσης το παιδί που "καθώς μεγάλωνε στα πέντε, στα έξι, κανείς δεν του είπε «όχι», όταν το χρειαζότανε για να μάθει τα όριά του. Είναι το ίδιο παιδί που θα ξενυχτήσει ώρες ατέλειωτες έξω από το σπίτι και ας είναι 13 ή 14 χρονών και κανείς δεν θα το αναζητήσει. Ή αν το αναζητήσει θα είναι για να το κάνει μαύρο στο ξύλο· έτσι, για να μάθει…".
ΤΟΥ ΜΑΘΑΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ
Αλλά είναι κι εκείνο που "το μάθανε ότι είναι μαγκιά να οδηγείς και να μη σε γράψουν. Γιατί για κάποιους γονείς, για κάποια παιδιά, το ζήτημα είναι να μην σε γράψουν και όχι το ότι δεν έχεις ακόμη τα εφόδια για να οδηγείς. Τα εφόδια, δηλαδή τις γνώσεις, τις ικανότητες, τις δεξιότητες", διαπιστώνει, τέλος, η Αγγελική Ρουμελιώτου. Προσθέτει δε καταλήγοντας ότι "θα ήταν αβάσιμο αν λέγαμε ότι αυτό είναι φαινόμενο της σύγχρονης εποχής. Πάντα ήταν θέμα. Απλά σήμερα έχουμε πρόσθετους κινδύνους, την μεγάλη κυκλοφορία στους δρόμους, την ευκολία με την οποία κάποιος ανήλικος μπορεί να αποκτήσει μια μηχανή κλπ.".
