Τάκη, φίλε μου όψιμε και αγαπημένε, γνήσιε Μεσσήνιε, η θλίψη μου για την αναπάντεχη απώλειά σου βαθαίνει όλο και περισσότερο καθώς ο χρόνος της απουσίας σου διευρύνεται. Στεναχωριέμαι γιατί δεν πρόλαβα να σε δω έστω για τελευταία φορά, να σε αγγίξω, να σου μεταφέρω, όπως σκόπευα, την πανάρχαια ενέργεια της Μεσσάνας που ενδέχεται να κουβαλάω μέσα μου, να σου μιλήσω για την αμφίκοιλη κωνική στέγη του ταφικού μνημείου Κ3, για την ακέραια αετωματική στέψη του τετρακιόνιου Πρόπυλου προς το Γυμνάσιο, για τους υπόγειους σκοτεινούς θαλάμους του ιερού της ισιδας, να σου περιγράψω τη «φανταστική» μύησή μου στα μυστήρια της Ελευσίνας, να πάρω την ώριμη γνώμη σου για τη νέα πολιτική κατάσταση της χώρας, να σε ρωτήσω τέλος για «όσα έφτασαν στα αφτιά σου ανάμεσα από δύο αναστεναγμούς της γιαγιάς σου» και για την απαράδεκτη απόφαση του Λέανδρου Λογοθέτη να εγκαταλείψει έγκυο την τρυφερή και ευγενική ερωμένη του Γενεβιέβη.
Αισθάνομαι ως να σταμάτησε ο χρόνος σε αναμονή της εμφάνισής σου στην νέα όπερα της Λυρικής, σε αναμονή ενός σχολίου σου για τη Γαλλία, για το Brexit, για τον ανεκδιήγητο Boris Johnson και την Ευρωπαϊκή γενικά Ενωση, για τον «πλανητάρχη» Tramp! Αναμένω ακόμη υπομονετικά μια δική σου κόκκινη καρδούλα στη νέα μου ανάρτηση στο Facebook για τις γάτες, το μαρμάρινο παράθυρο της Δήλου, την εξακτίνωσή μου στο διάστημα, έστω προσωρινά, για να ξεφύγω από τα παντοειδή «σκουπίδια» που μας περιβάλλουν.
Ξαναδιαβάζω όλα τα γραπτά σου, ιδιαίτερα τα συνταρακτικά διηγήματά σου, ανακαλύπτω σ’ αυτά πτυχές σου ανθρώπινες, ευαίσθητες, βιώματα νεανικά της οικογένειας, της πόλης, του χωριού, της αγνής αγροτικής σου Ελλάδας που μοσχοβολούσε, του κρυφού αναβράζοντα ερωτισμού σου, τη βαθιά αγάπη σου για την όπερα και την κλασική μουσική, που δυστυχώς δεν είχα προσέξει στην πρώτη μου επιπόλαιη ανάγνωση. Είχες δίκιο Τάκη, «κάθε σελίδα που έγραφες ήταν κάθοδος στα άδυτα της ψυχής σου».
Αφησες πίσω σου φίλους πολλούς και φίλες, άφησες τη Λουίζα, τα παιδιά και τα εγγόνια σου, Τάκη, κι έφυγες βιαστικά για τα Ηλύσια πεδία, τη χώρα των Μακάρων, όπου δεν υπάρχει πόνος, όπως λένε, ούτε «σκουπίδια», ούτε ανίκανοι πολιτικοί, ούτε παράφρονες ηγέτες, ούτε πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις και προσφυγιά, ούτε «ηνωμένα έθνη» και «ενώσεις» που αδιαφορούν για τα απομακρυσμένα μη προνομιούχα μέλη τους που έτυχε να συνορεύουν με κακόβουλους γείτονες.
Είμαι βέβαιος ότι θα χαμογελούσες ευχαριστημένος, Τάκη, διαβάζοντας την ανοιχτή επιστολή μου προς την Ευρώπη, που δημοσίευσα στον ημερήσιο Τύπο, γιατί ήσουν πάντα συνειδητός ευρωπαϊστής, βαθιά ανήσυχος για τη σημερινή, κάπως θολή και ακαθόριστη πορεία της. Στην επιστολή αυτή, μεταξύ πολλών άλλων, έγραφα:
«Είναι οι πολίτες τόσο του Νότου όσο και του Βορρά που σε δημιούργησαν και σε συντηρούν, αγαπητή μου Ευρώπη, γιατί είχαν και έχουν ανάγκη από ένα κοινό σταθερό και ισχυρό δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο για τη ζωή τους, την οικονομία, την προστασία του θαλάσσιου και του χερσαίου φυσικού περιβάλλοντος και των πολιτιστικών τους αγαθών και τη διάσωση γενικά του πλανήτη γη. Η πρόκληση που καλείσαι να αντιμετωπίσεις, Ευρώπη μου, σήμερα μαζί με ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι να κατανοήσεις ότι ο πλανήτης αποτελεί μια ολότητα και να επινοήσεις στρατηγικές που θα αποτρέψουν τη ραγδαία καταστροφή του περιβάλλοντος και την οικονομική ταυτόχρονα κατάρρευσή του, να αναπτύξεις σχέδιο για τη βιωσιμότητα του κοινού ευρωπαϊκού (δυτικού) πολιτισμού μας και την πορεία του προς ένα πιο αισιόδοξο μέλλον. Με άλλα λόγια, “να χτίσεις έναν κόσμο όπου θα ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες των πολιτών και θα τους επιτρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους πολιτισμένους”».
Για αυτά τα ιδανικά, για αυτές τις πανανθρώπινες αρχές αγωνιζόσουν πάντα, φίλε μου αγαπημένε Τάκη. Καλή διαμονή στη νέα σου κατοικία, όπου θα έχεις σίγουρα το χρόνο και την αναγκαία ηρεμία να ολοκληρώσεις την «ιστορία δίχως τέλος» που άφησες ημιτελή. Εχεις δίκιο πως, όταν φτάνει η στιγμή του έσχατου απολογισμού μας ως όντων θνητών, δεν έχουμε να αφήσουμε παρά «προθέσεις, ανολοκλήρωτα σχέδια, σπασμένα αγάλματα στον κήπο των παιδικών μας παιχνιδιών» αλλά και τη «ζωντανή» παρουσία μας στη μνήμη των αγαπημένων.
Θα σε διαβάζω και θα σε θυμάμαι πάντα.
Πέτρος
