Η κ. Μηλιαρονικολάκη ανέφερε ότι το κτήριο της ΚΕ του ΚΚΕ έχει σφραγιστεί από την παρουσία του Τάσσου, λόγω του μνημειώδους ψηφιδωτού 60 τετραγωνικών μέτρων που κοσμεί το εσωτερικό του. Το συγκεκριμένο ψηφιδωτό αποτελεί μεταφορά της ξυλογραφίας του Τάσσου «Τα παιδιά της ασφάλτου», το οποίο είχε αφιερώσει στην επέτειο των 57 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ. Η κ. Μηλιαρονικολάκη αναφέρθηκε επίσης στη ζωή του Τάσσου από τη γέννησή του στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας, στην εγκατάσταση της οικογένειάς του το 1918 στην Αθήνα (στο Δουργούτι, σημερινός Νέος Κόσμος), στην άμεση βιωματική επαφή του με τους κατατρεγμένους και τους πρόσφυγες, στην επιρροή που δέχθηκε από τα πρώτα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, στα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, δίπλα στον κομμουνιστή ζωγράφο Γιάννη Κωτσάκη, και στην συμμετοχή του πρώτα στην ΟΚΝΕ και κατόπιν στο ΚΚΕ.

Ο Τάσσος σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών από το 1930 ως το 1939 δίπλα στους σπουδαίους δασκάλους Κώστα Παρθένη και Γιάννη Κεφαλληνό, ενώ το άλλο «μεγάλο σχολείο για την τέχνη του ήταν το περιοδικό της κομμουνιστικής διανόησης «Νέοι Πρωτοπόροι» που τον έφερε σε επαφή με διάφορα ρεύματα της επαναστατικής τέχνης, προπαντός τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό, ενώ σε αυτό συμμετείχε στην εικονογράφηση των τευχών του περιοδικού - δημοσιεύοντας μάλιστα το 1934 και το άρθρο του «Ξυλογραφία: η τέχνη των μαζών», ανέφερε η κ. Μηλιαρονικολάκη.

Ακολούθησαν οι δίχρονες σπουδές του στο Παρίσι, τη Ρώμη και τη Φλωρεντία, η απόσπαση του Α' Κρατικού Βραβείου Χαρακτικής το 1938 και η σύλληψή του από την δικτατορία Μεταξά, η συνεισφορά του μετά την ιταλική φασιστική εισβολή το 1940, καθώς και η ανεκτίμητη συνεισφορά του στην ΕΑΜική Αντίσταση μαζί με μια πλειάδα από τους μετέπειτα πιο ονομαστούς εικαστικούς στη χώρα μας.

«Η μεγαλειώδης δράση του λαού με επικεφαλής το ΚΚΕ όλη εκείνη την περίοδο της επαναστατικής κατάστασης στη χώρα μας -από την αντίσταση ως τον αγώνα του ΔΣΕ- σημαδεύει καθοριστικά και το κατοπινό έργο του Τάσσου ως το θάνατό του» υπογράμμισε η κ. Μηλιαρονικολάκη, τονίζοντας μεταξύ άλλων το εξαιρετικής αισθητικής πνοής έργο του «Πρωτομαγιά του 1944» για τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής.

Επεσήμανε την σημασία των έργων αυτών και του λαϊκότροπου της μορφής τους και ως αντανάκλαση των αναζητήσεων των καλλιτεχνών της Αντίστασης στις γηγενείς πηγές αιώνων.

Το 1945, ο Τάσσος ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής του εκδοτικού οργανισμού του ΚΚΕ «Τα Νέα Βιβλία», ενώ κατά την δεκαετία του '50 το έργο του χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της μελέτης.

«Αντιπροσωπευτικά έργα της περιόδου 1960-67 είναι το μεγάλο τρίπτυχο «Λεπτομέρεια εμφυλίου πολέμου» και το συγκλονιστικό τετράπτυχο «Αφιέρωμα στην Αλίκη Τ.», που παρουσιάστηκαν το 1964 στο «Ζυγό». Εργα που εκτός των άλλων έχουν σπουδαία ιστορική σημασία, καθώς αποτελούν την πρώτη δικαίωση στην ελληνική τέχνη του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», υπογράμμισε η υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η περίοδος της δικτατορίας τροφοδότησε με νέα κοινωνικά και πολιτικά ερεθίσματα της τέχνη του Τάσσου, ενώ στο διάστημα που προηγήθηκε της δικτατορίας η οποία και τον έπαυσε, ο χαράκτης εργάστηκε σχεδιάζοντας γραμματόσημα στα ΕΛΤΑ, εισάγοντας μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα την ιδέα και την τεχνική της πολυχρωμίας, ενώ για 23 χρόνια επιμελήθηκε τα γραμματόσημα της Κύπρου.

Την περίοδο της μεταπολίτευσης πρωτοστάτησε στην δημιουργία -με πρωτοβουλία του ΚΚΕ- της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης στην οποία ανεδείχθη πρόεδρος.

Επίσης, η καλλιτεχνική σφραγίδα του Τάσσου, όπως είπε η κ. Μηλιαρονικολάκη, πέραν όλων των άλλων, υπάρχει «και στην ίδια την υπογραφή του ΚΚΕ, αφού δικό του έργο είναι και το λογότυπο του κόμματος (το λογότυπο με τις ακτίνες του ήλιου)». Υπογράμμισε ακόμη ότι η στράτευση της τέχνης του Τάσσου, «όχι μόνο δεν κατέστρεψε, αλλά ίσα ίσα πυροδοτούσε την ανανέωσή της. Ο ρεαλισμός της δεν την αποστείρωσε, αλλά την έκανε να μιλά στο μυαλό και την καρδιά με τρόπο που ποτέ κανένας από όσους καλλιτέχνες αναζητούν ταυτότητα στον εσωτερικό τους κόσμο και την επιφοίτηση της μορφής, δεν θα μπορέσει να το κάνει». Και η κ. Μηλιαρονικολάκη κατέληξε:

«Αφοσιωμένος στα πιο προωθημένα ιδανικά της εποχής μας, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να ανοίξει δρόμο προς έναν ανώτερο ανθρώπινο πολιτισμό, σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό , όπου ο άνθρωπος θα πάψει για τον άνθρωπο να είναι θηρίο και το λευκό της ζωής θα θριαμβεύσει πάνω στο μαύρο. Εφυγε με τη βεβαιότητα ότι η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τα παιδιά της ασφάλτου, αυτό το δρόμο θα τον ακολουθήσουν μέχρι τέλος. Και αυτή, δίχως άλλο, είναι η μεγαλύτερη τιμή, που μπορούμε να του κάνουμε».  

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ