Δεν μπορώ να βάλω απλή λεζάντα σ’ αυτή την βραδιά... Αδελφική, πολιτιστική, οικογενειακή, αγαπητή … Μεγάλη παράμετρος η ψυχή του αληθινού ανθρώπου. Μια πρόταση από μια θεατρική ομάδα Καλαμάτας, που από καιρό είχε πάρει θέση μέσα μου. Με κάλεσε για το τελευταίο μου ποιητικό βιβλίο "Αγιος προδότης". Μαγική βραδιά. Αγνωστοι μέχρι χτες και τώρα αγαπημένοι. Διαλεκτική αγάπη, που δύσκολα θα έβρισκε κανείς μεταφορικό όνομα να τη χαρακτηρίσει.
Συγκινήθηκα μπροστά τους και το σφίξιμο του χεριών τους, ακόμα μοσκοβολά αγάπη και ανθρωπιά. Τα λόγια τους, καινούριο ρούχο για μένα και την ποιητική μου πορεία. Δήλωσαν πως «ο Λούαν είναι ο δικός μας, είναι ο γείτονας μας, ο δημιουργός μας.. ο αδελφός μας...»
Για μένα, που ο μεταναστευτικός δρόμος, μου χάρισε μια άλλη μεγάλη Ελληνική οικογένεια. Μιλούσα μπροστά τους, σαν να έκανε την αληθινή εξομολόγηση του ένας αναλφάβητος … επιβεβαιώνοντας την ιδέα, πως στην ζωή, "η καλοσύνη του ξένου" έχει την ανάσα που δεν σ’ αφήνει στο δρόμο. Πάντα θα δώσω την καρδιά μου, να διαβαστεί από αυτή την κατηγορία ανθρώπων.
Τώρα, έχω και ένα σπίτι παραπάνω. Το θεατρικό εργαστήριο … Και πιο πολλά αδέλφια … Δεν υπερβάλλω. Ετσι θα μένει. Με την Ειρήνη, την Ολγα, τον Κυριάκο, την Μαρία, τη Σοφία, το Γιώργο, την Μιμίκα, τον Πάνο … (θέλω να γράψω όλα τα ονόματα, γιατί τους αγαπώ με την ίδια μεζούρα). Μιλούσαμε με ανταλλαγή βλεμμάτων, ρωτούσαμε και συμπληρώσαμε τους εαυτούς μας με στοιχεία, που μέχρι χτες βρισκόταν σε ομιχλώδες δρόμους και αμφιβολίες με σύνορα ξένου. Τόση ζεστασιά, δεν είχαν βρει ποτέ οι τίτλοι των ποιημάτων μου. Μεγάλο δώρο η εμπιστοσύνη τους, που τη διάβαζα στα χρώματα των ματιών σε όλους. Αυτά τα αδελφικά βλέμματα, με φώναζαν με το όνομα του σεβασμού και καλοσύνης. Είδα, πως περπατάει η κουλτούρα, η παιδεία κι η αυριανή μέρα, μέσα σε ψυχές ανθρώπων που δουλέψουν, ιδρώνουν, αγωνίζονται... και ρυθμίζουν το αύριο. Τα συναισθήματα μου, τώρα καλλιεργούνται σε άλλα, πλούσια χωράφια.
Εκεί, στην Καλή - Καλαμάτα μου. Στο Καλό μάτι, της πράσινης μου πόλης. Ευχαριστώ από καρδιάς!
Λούαν Τζούλις
