Τα έμαθα χωρίς πολύ κόπο και χωρίς μεγάλη επιτήδευση. Με μία δασκάλα συνεχώς να μου φωνάζει να μην πειράζω τα άλλα παιδιά. Με μία δασκάλα να με φιλά επειδή έπαιζα με όλους.
Είχα ανάγκη να τα θυμηθώ εκεί, στον Ταΰγετο, μέσα στο χιόνι και μακριά από τις ανέσεις της καθημερινότητάς μου που τόσο αγαπώ. Αυτό το Σαββατοκύριακο. Αποτέλεσμα μιας απόφασης καλά ζυγισμένης για αυτά που επρόκειτο να συμβούν αλλά και γι' αυτά που πολύ θα ήθελα να είχαν συμβεί.
Βλέπεις εκεί έπαιξα. Με το χιόνι, φτιάχνοντας μπαλίτσες την ώρα που ξημέρωνε όταν κανείς δεν μ’ έβλεπε. Με τους ανθρώπους, νομίζοντας πως όλοι είναι παιδιά. Αλλά και με τον εαυτόν μου που του έκανα το χατίρι να περπατήσω μετά από πολύ καιρό.
Εκεί θυμήθηκα πόσο σημαντικό είναι να νοιάζεσαι για τον άλλον. Να τον υπολογίζεις. Να τον μετράς... στην κυριολεξία! Είτε τον έχεις ανάγκη, είτε όχι. Να σέβεσαι αυτόν και τις ανάγκες του και να κάνεις κάτι γι' αυτές, έτσι... γιατί μπορείς... Να είσαι αξιοπρεπής τόσο ως προς τον εαυτόν σου όσο και ως προς τον συνάνθρωπο.
Οτι είσαι γυμνός μπροστά στη φύση. Οτι η αλήθεια σου διαφαίνεται όταν αυτή αποφασίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Και ότι εκεί ακριβώς πρέπει να είσαι τίμιος μαζί της. Αλλά έτσι δεν γινόταν και στο σχολείο; Τιμιότητα ζητούσαν όλοι. Οταν έπαιρνες την μπάλα από κάποιο κορίτσι και η δασκάλα σου έλεγε να την δώσεις πίσω, γιατί πρέπει να είσαι τίμιος μπροστά στην χαρά του άλλου. Αλλά και όταν μου έκανε παρατήρηση ζητώντας μία εξήγηση στο γιατί δεν μπορούσα να καθίσω σε μία θέση. Πάλι με τιμιότητα της απαντούσα πως την άκουγα αλλά ήθελα να παίξω.
Ηθελα να νιώσω ελεύθερη. Οπως ακριβώς αισθάνεσαι και στο βουνό. Απαλλαγμένος από τις γνώμες των άλλων. Απαλλαγμένος από τα πολλά κι έχοντας μόνο λίγα. Και να διαπιστώσω αυτά τα λίγα, τα πολύ λίγα, εάν διατίθεμαι πραγματικά να τα μοιραστώ.
Ολα όσα πραγματικά έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο νηπιαγωγείο... Και τα θυμήθηκα στο βουνό όπου έπρεπε να μείνω με άλλους ανθρώπους που δεν ήξερα και δεν ήξεραν τίποτε για εμένα. Θυμήθηκα πώς είναι να μαζεύεις τα πράγματά σου, να μην παίρνεις ό,τι δεν σου ανήκει και να βάζεις πάλι στην θέση του αυτό που πήρες. Να λες ευχαριστώ όταν κάποιος σε βοηθά αλλά και να μην του γυρνάς την πλάτη όταν αυτός σ΄ έχει ανάγκη.
Ξέρεις υποστηρίζω, εδώ και καιρό, ότι οι αξίες γίνονται πυρήνας μέχρι την ηλικία των 5. Εμμένω σε αυτήν μου την άποψη. Αλλά εάν θες να δώσεις σε κάποιον ένα μάθημα, πήγαινέ τον στο βουνό... Να ξεχάσει τι είναι πρώτο... Να δει πώς από μία τόση δα σομπίτσα μπορούν να ζεσταθούν 15 άνθρωποι.
Να μάθει ν’ αντιλαμβάνεται τα θαύματα και στα χαμηλά αλλά και στα ψηλά...
Και στα χαμηλά και στα ψηλά...
Ολα όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο νηπιαγωγείο...
*Ο τίτλος του άρθρου είναι ομώνυμος του βιβλίου «Οσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο», Robert Fulghum, εκδ. Λύχνος
