Οπως κάθε χρόνο, η εκδήλωση οργανώθηκε στο μνημείο των εκτελεσθέντων, από το Δήμο Καλαμάτας, τις Οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης και τους συγγενείς των θυμάτων. Φέτος υπήρξε διαφωνία και μικροεντάσεις στη διάρκεια της τελετής, καθώς συγγενής ενός εκ των εκτελεσθέντων ζήτησε να πάρει το λόγο, μετά την κύρια ομιλήτρια, αντιστασιακή Πότα Κακαβά. Ομως, το πρόγραμμα της τελετής δεν το προέβλεπε και δεν του δόθηκε το βήμα για να μιλήσει. Ως αποτέλεσμα, οι συγγενείς εναντιώθηκαν στην πιστή τήρηση του πρωτοκόλλου και ο δημοτικός σύμβουλος της μείζονος μειοψηφίας Σταμάτης Μπεχράκης πήρε το μέρος τους και υπερασπίστηκε το δικαίωμά τους να μιλήσουν για τους νεκρούς τους. Θύμισε δε ότι τις προηγούμενες χρονιές κάποιος από τους συγγενείς έπαιρνε συμπληρωματικά το λόγο για να απαγγείλει ένα ποίημα ή να αφηγηθεί κάτι για το νεκρό του.

Για την ιστορία να πούμε ότι η εκτέλεση έγινε στο παλιό στρατόπεδο του 9ου Συντάγματος Πεζικού και οι νεκροί ενταφιάσθηκαν σε ομαδικούς τάφους στην περιοχή των παλιών Δημοτικών Σφαγείων, στη Δυτική Παραλία της Καλαμάτας. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της αντιστασιακής Πότας Κακκαβά, η οποία είναι η κύρια ομιλήτρια σε κάθε εκδήλωση και αναφέρεται στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, "το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 1944 οι Γερμανοί έκαναν γενικές συλλήψεις στην ανατολική πόλη, από την Υπαπαντή και πέρα. Συνέλαβαν 1.800 άτομα. Το πρωί της 8ης Φεβρουαρίου οι γείτονες άκουσαν τα πολυβόλα και τα καμιόνια πηγαινοέρχονταν. Στην πύλη μας είπαν, ότι τους στείλανε στη Γερμανία εργάτες. Ομως, φαινόταν το αίμα από τη Λακωνικής, που σταματούσε στη Φαρών. Σκυλιά τους ξέθαψαν αργότερα στην Παραλία κοντά στα παλιά σφαγεία. Με την απελευθέρωση ακούσαμε ότι ήταν 520. Δε μας άφησαν να τους πάρουμε. Εκτελέστηκαν αμέτρητοι. Κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν ακριβώς, γιατί όποιος είχε σκοτωμένο από τους Γερμανούς θεωρείτο προδότης".