Αυτές θα είναι:
"Πινόκιο" από την κουκλοπαρέα της Πειραματικής Σκηνής και η "Μάγισσα Φούρκα" με την κουκλοπαίκτρια Τάμι Ρόρη. Η είσοδος κοστίζει 5 ευρώ και για πληροφορίες μπορεί κανείς να καλέσει στα: 27210 21653, 82864, 6977-437279, 6971-540945.
Η Μάγισσα Φούρκα: Μία μάγισσα, λόγω της μοναξιάς της θέλει να καταστρέψει τη φιλία. Βλέπει μες τη μαγική της γυάλα το μικρό πρίγκιπα με το λουλούδι και τη μοναδικότητα της φιλίας τους. Θέλοντας να πάρει το λουλούδι ώστε να τους χαλάσει τη φιλία μεταμορφώνεται και μπαίνει στο κόσμο του μικρού πρίγκιπα μέσα στη γυάλα. Εκεί παίρνει διάφορες μορφές, πρόβατο, αλεπού και φίδι χωρίς να καταφέρει τίποτα. Ο μικρός πρίγκιπας της χαρίζει τελικά το λουλούδι στη πραγματική της μορφή. Οι μεταμορφώσεις φυσικά δημιουργούν γέλιο και στο τέλος η μάγισσα παρά το γεγονός ότι κατάφερε να έχει το λουλούδι, συγκινείται.
Η Τάμι Ρόρη σπούδασε πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και θέατρο στη σχολή του Βασίλη Ρίτσου. Ασχολήθηκε πολλά χρόνια στην Γαλλία με το θέατρο δρόμου και την εκμάθηση θιβετανικής γιόγκα και ειδικεύτηκε σε εμψυχωτικά προγράμματα για παιδιά και ενήλικες, μεταξύ των οποίων κουκλοθέατρο, παντομίμα και θέατρο σκιών. Σήμερα ασχολείται με την οργάνωση παιδικών πάρτι, με το κουκλοθέατρο και με την διδασκαλία γιόγκα.
Στον "Πινόκιο" του Κάρλο Κολόντι, τη διασκευή έχει κάνει η Ολγα Αλεξανδροπούλου και η ομάδα κουκλοθέατρου. Η σκηνοθεσία είναι επίσης της ομάδας κουκλοθέατρου και η επιμέλεια μουσικής της Κατερίνας Πετρουλάκη. Τις κουκλοκατασκευές και τα σκηνικά ανέλαβε η Λέττα Πετρουλάκη, τους μηχανισμούς και τις ξύλινες κατασκευές ο Τάκης Σοφικίτης. Αφηγήτρια - εμψυχώτρια είναι η Κατερίνα Πετρουλάκη. Παίζουν οι: Φανή Αλεξανδρίδη, Σταυρούλα Γκόνου, Μίνα Μουρίκη, Μαρίζα Νταϊφά, Λέττα Πετρουλάκη. Υπεύθυνες ήχου, φωτισμού είναι οι: Ντίνα Τσαπάκη, Πόπη Μαυρέα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα απλό κούτσουρο που έκρυβε ένα παράξενο θαυμαστό ξύλινο παιδάκι. Αυτό το κούτσουρο παίρνει ο μάστρο Τζεπέτο για να φτιάξει με αγάπη και φροντίδα. μια μαριονέτα θαυμαστή, που να χορεύει, να παίζει και να κάνει θανάσιμα σάλτα. Μια μαριονέτα χωρίς τα σκοινιά της να την καθοδηγούν και χωρίς δεσμά να τη (συγ)κρατούν. Εναν ξύλινο κούκλο που έκλαιγε και γελούσε σαν παιδί. Φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του, ο μικρός Πινόκιο και πετιέται στο δρόμο, που είναι γεμάτος πειρασμούς. Κατεργάρης και ανυπάκουος, γεμάτος όρεξη να μάθει τη ζωή και να χαρεί την ελευθερία του, θα περάσει σταυροδρόμια κι ανηφόρες. Θα συναντήσει πρόσωπα ζωγραφισμένα με αγάπη και σοφία. Αθώος, εύπιστος, περίεργος, ανυπόμονος, όπως άλλωστε είναι κάθε παιδί που δεν γνωρίζει τον κόσμο και τους κανόνες του, θα σκοντάψει πάνω σε σκοτεινές και ύπουλες φιγούρες, θα πέσει στους σκληρούς νόμους της ζωής, θα σπάσει πολλές φορές το κεφάλι του, αυτό το ξύλινο ξερό κεφάλι. Κι όλοι, όσους συναντήσει, ανεξάρτητα από την πρόθεσή τους, κάτι θέλουν να του διδάξουν. Κάθε του βήμα και μια διδασκαλία, κάθε συνάντηση και μια τιμωρία. Αλλά το πάθημα θ’ αργήσει να γίνει μάθημα. Γιατί ο Πινόκιο θέλει να χαρεί την αυτονομία του, να ικανοποιήσει την περιέργεια του. Τον έλκει η εύκολη και γλυκιά ζωή κι η καλοπέραση όπως άλλωστε όλα τα παιδιά. Ενώ όμως θέλει να κάνει το σωστό, θα κάνει τα λάθη που ήθελε να αποφύγει. Θα ζήσει τρομακτικές και επώδυνες περιπέτειες. Στο τέλος, όμως, θα πραγματοποιηθεί η επιθυμία του. Θα μεταμορφωθεί σε κανονικό παιδάκι, με σάρκα και οστά, ένα παιδάκι καθωσπρέπει, έτοιμο να περάσει στον κόσμο της ενήλικης ζωής. Κι όμως δε θα είναι η μελέτη, δε θα είναι το σχολείο που θα ωριμάσει τον Πινόκιο. Θα είναι η αγάπη, θα είναι ο αλτρουισμός, η αυτοθυσία, όλα τα καλά συναισθήματα και οι αγνές προθέσεις που θα τον βάλουν στο σωστό δρόμο. Δίπλα του έχει ανθρώπους που τον αγαπάνε και τον προστατεύουν, τον Τζεπέτο, τον πατέρα του, και τη Γαλάζια Νεράιδα. Ο ξύλινος κούκλος μπορεί να έγινε κανονικό και καθωσπρέπει παιδάκι, αλλά εμείς τον θυμόμαστε ξύλινο. Και ως τέτοιος ασκεί γοητεία ακόμη: με τα ξύλινα πόδια, το ξύλινο κεφάλι, την ξύλινη μύτη που αυξομειώνεται και που τόσες φορές μας οδήγησε στον καθρέπτη μετά από κάποιο μας ψέμα όταν ήμασταν μικρά παιδιά.
