Ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας οργάνωσε μια εκδρομή - έκπληξη για τα μέλη του, κατά τις ημέρες της αργίας του Αγίου Πνεύματος. Ο προορισμός ήταν το αξεπέραστο βουνό των Κενταύρων, το πανέμορφο μαγευτικό Πήλιο, ένας εκπληκτικός συνδυασμός ορεινού και θαλασσίου τοπίου. Ετσι, το μεσημέρι της Παρασκευής, είκοσι δυο μέλη του συλλόγου, αναχωρήσαμε για την θερινή κατοικία των Κενταύρων.
Επειτα από ένα ευχάριστο, απολαυστικό ταξίδι, αφού πρωτίστως θαυμάσαμε την πεζοδρομημένη παραλιακή λεωφόρο Αργοναυτών και το αριστοτεχνικά φωτισμένο λιμάνι του Βόλου και διασχίσαμε τα διάσημα χωριά του Πηλίου, Μακρινίτσα και Πορταριά, διανυκτερεύσαμε σε υψόμετρο περίπου 1.300μ. στην καρδιά του καταπράσινου δάσους κοντά στο Χιονοδρομικό Κέντρο των Χανίων, από όπου το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για την πρώτη μας πορεία με κατεύθυνση το χωριό Μυλοπόταμο.
Η διαδρομή μας αποζημίωσε με την ομορφιά και την δροσιά της. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής γίνεται σε σκιερό δάσος οξιάς όπου εικόνες πλούσιας χλωρίδας και πανίδας πλημμύριζαν τις αισθήσεις των περιπατητών. Οι ηλιαχτίδες μάς χάριζαν μια απίστευτη εναλλαγή χρωμάτων του δάσους, καθώς διαπερνούσαν τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων και αποκτούσαν απόλυτη εξουσία, υπήρχαν όμως σημεία όπου το δάσος οξιάς χανόταν για λίγο, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να απολαύουμε τη μαγευτική θέα στον μακρινό και γαλήνιο υγρό ορίζοντα, με θέα πότε τον Παγασητικό Κόλπο και πότε το Αιγαίο Πέλαγος.
Επειτα από επτά και πλέον ώρες κατάβασης μέσα από το όμορφο δάσος και νιώθοντας την ανάγκη ξεκούρασης και χαλάρωσης, μας υποδέχτηκαν τα γαλαζοπράσινα νερά μιας από τις πιο διάσημες και όμορφες παραλίες του Πηλίου, η παραλία του «Μυλοπόταμου».
Αφού διανυκτερεύσαμε στο χωριό του Αγίου Ιωάννη, το πιο παλιό ψαροχώρι και γνωστότερο θέρετρο του Πηλίου αφού η παραλία του αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς, ξεκινήσαμε γεμάτοι ενθουσιασμό για την δεύτερη εξόρμησή μας, που περιελάμβανε το «Μονοπάτι των Καταρρακτών», με κατεύθυνση από τα Χάνια στη Μακρυρράχη. Μια καταπληκτική διαδρομή μέσα σε δάσος οξιάς και καστανιάς, που γίνεται μοναδική εξαιτίας των άφθονων τρεχούμενων ορμητικών νερών που σχηματίζουν εντυπωσιακούς καταρράκτες και λιμνούλες, που μας συντρόφευαν και μας δρόσιζαν σ’ όλη την διάρκεια της πορείας μας.
Επειτα από αυτή την απολαυστικά ξεχωριστή διαδρομή στο «Μονοπάτι των Καταρρακτών», ήταν σειρά της παραλίας της «Φακίστρας» αυτή τη φορά να μας καλωσορίσει στα κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά της. Εντυπωσιαστήκαμε από την άγρια πρωτόγονη ομορφιά αυτής της παραλίας, η οποία καθώς είναι κρυμμένη μέσα σε έναν μικρό κολπίσκο περιτριγυρισμένο από επιβλητικά και απότομα βράχια, ενισχύει την εντύπωση ότι αποτελούσε κρησφύγετο ή ερωτικό καταφύγιο των θεών.
Η τελευταία μας ημέρα περιελάμβανε εκδρομή σε παραδοσιακά πηλιορείτικα χωριά κτισμένα με τη μοναδική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική, αρχοντικά με ολάνθιστους κήπους γεμάτους αγριολούλουδα, γαρδένιες, καμέλιες και ορτανσίες, πέτρινες κρήνες, καλντερίμια και εκκλησίες. Ενα από αυτά τα χωριά ήταν οι Μηλιές, με τον θρυλικό «Μουντζούρη» και τον περίφημο σιδηροδρομικό σταθμό των Μηλεών, πνιγμένο στην πλούσια βλάστηση με τα θεόρατα πλατάνια να πρωταγωνιστούν στο τοπίο. Αλλο αξιοσημείωτο αξιοθέατο, ήταν ο Ιερός Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ο οποίος κατασκευάστηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και διαθέτει μια άψογη ακουστική, χάρη στις πρωτότυπες «εναλλακτικές» κατασκευές, όπως είναι η χρήση ενσωματωμένων πιθαριών στην σκεπή της, και πηγαδιών στο υπέδαφός της.
Η αναχώρηση ήταν δύσκολη γιατί πάντα είναι δύσκολο να αποχωριστείς την ομορφιά. Ωστόσο μετά από κάθε αναχώρηση φουντώνει η προσμονή για το επόμενο ταξίδι.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας που μας δίνει τη δυνατότητα να εξερευνούμε τα εξωτερικά τοπία που χαράζουν τις γραμμές τους κι αφήνουν τα χρώματά τους στα μέσα τοπία της ψυχής μας.
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
