Τριανταοχτώ χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση εκείνων των ημερών του Νοέμβρη του 73, που με επίκεντρο το πολυτεχνείο η αναταραχή είχε απλωθεί σε όλο το κέντρο της Αθήνας, σε Θεσσαλονίκη, σε Πάτρα.
H εξέγερση του Νοέμβρη, για την άρχουσα τάξη και τους συμμάχους της, δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο από μια αναρχοκομμουνιστική συνομωσία που έπρεπε να κατασταλεί με κάθε μέσο και που η μνήμη της μετά την παράδοση της εξουσίας από τους στρατιωτικούς στους πολιτικούς, έπρεπε με κάθε τρόπο να σβηστεί. Αυτή η επιχείρηση διαστρέβλωσης της εξέγερσης και ενσωμάτωσής της στο κρατικό (και στο κομματικό) εορτολόγιο ως “γιορτή της δημοκρατίας” δεν ήταν απλώς ιδεολογική αλλά και αστυνομική-κατασταλτική, καθώς το πνεύμα της νοεμβριανής εξέγερσης ήταν πάντα ζωντανό κι ανανεωνόταν διαρκώς, από νέες εκρήξεις ανταρσίαςενάντια στις απαγορεύσεις και την καταστολή με σταθμούς το 80 που σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Κουμή και της Κανελλοπούλου και το 85 με τη στυγνή εκτέλεση του δεκαπεντάχρονου Μιχάλη Καλτεζά.
Οσο κι αν το Πολυτεχνείο υπήρξε το άλλοθι για καριερίστες και υπουργούς που εξαργύρωσαν με το παραπάνω τον αγώνα τους για τη «δημοκρατία»,το ότι τόσα χρόνια τώρα ,παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές τους, δεν κατόρθωσαν να το μετατρέψουν σε μνημόσυνο, δείχνει ότι αυτό που μας συνδέει με το τότε δεν είναι απλά το συναίσθημα. Είναι ένα νήμα αγώνων που ξεκινάει από την αντίσταση του λαού στη φασιστική κατοχή συνεχίζει με τους μεγάλους αγώνες του 1-1-4 και του 15% ,με την ασίγαστη αντιδικτατορική πάλη, κορυφώνεται το 73, περνάει στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες της μεταπολίτευσης, παρακάμπτει τη δεκαετία του ’80 της ιδιώτευσης λόγω «σοσιαλισμού»,δένεται με τις άγριες κοινωνικές συγκρούσεις των μαθητών και των φοιτητών του 1990-1991,του άρθρου 16 αργότερα, του λαμπαδιασμένου Δεκέμβρη του 2008 και φτάνει μέχρι σήμερα.
Το Πολυτεχνείο ήταν η σπίθα που άφησε πίσω της μία άσβεστη φωτιά.
Ήρθε η ώρα της μεγάλης αναζωπύρωσης.
Η εξουσία τότε προσπαθώντας να βάλει την Ελλάδα στο γύψο, αμόλησε το συρφετό των ΕΣΑτζήδων και των παρακρατικών και κατέβασε τα τανκς. Σήμερα τα πράγματα είναι απλά πιο εξελιγμένα. Όποιος επιχειρήσει να κατέβει στο δρόμο και να ορθώσει το ανάστημά του έρχεται αντιμέτωπος με τα σιδερόφρακτα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα τους. Όποιος έχει την ατυχία να συλληφθεί αντιμετωπίζει άγρια ξυλοκοπήματα και άδικες προφυλακίσεις.
Ο πολιτικός και οικονομικός συρφετός της χώρας αποφάσισε χωρίς καμιά αιδώ και άλλου τύπου προσωπεία να προχωρήσει ενωμένος στον σφαγιασμό και την ταφή της κοινωνίας. Η αυλαία του θεάτρου της "εθνικής σωτηρίας " κλείνει και δίνει τώρα την θέση της στην πραγματικότητα των απολύσεων, της φτώχειας, της αμάθειας, της πείνας, της στυγνής καταστολής, της υποταγής. Καμιά λαϊκή διεκδίκηση δεν θα είναι αποδεκτή, καμία φωνή αντίστασης δεν θα επιτραπεί να ακούγεται. Οι "εθνοσωτήρες" θα προσπαθήσουν ο γύψος της "εθνικής σωτηρίας" να σκεπάσει όλη την κοινωνία.
Τα ψέματα τελείωσαν.
Ή θα παρασυρθούμε στην αθλιότητα και την πλήρη υποταγή στο νέο Μεσαίωνα ή θα οργανώσουμε την αντίσταση μας δημιουργώντας τους μηχανισμούς που θα υπερασπίσουν τα δικαιώματα μας και θα εξασφαλίσουν την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών.
Δεν φοβόμαστε, δεν παραδινόμαστε. Οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας και συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση .
Τα πολυτεχνεία του σήμερα είναι μπροστά μας.