Ο κόσμος της Καλαμάτας αναστατώθηκε πολύ όταν πριν από λίγες μέρες έμαθε πως ο "Μανώλης" πέθανε ξαφνικά κοντά στα 50 του χρόνια. Αρκετοί ήξεραν ότι έπασχε από ζάχαρο κι αμέσως σκέφτηκαν μήπως αυτή ήταν η αιτία. Λιγότεροι ήταν εκείνοι που γνώριζαν πόσο πολύ αγαπούσε τη γυναίκα του, με την οποία μιλούσε στο τηλέφωνο απαραιτήτως κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, αλλά και τα παιδιά του - κάποια απ' τα οποία σπούδαζαν και τους έστελνε κάθε μήνα όσα χρήματα κατάφερνε να κερδίσει στους δρόμους της Καλαμάτας. Ολοι όμως, όσοι τον είχαν δει εδώ έστω και μία φορά, ήξεραν το μόνιμο χαμόγελο και τη ζεστή του καρδιά, τη διάθεσή του να μιλήσει με τους ανθρώπους χωρίς να τους γίνεται φορτικός, και τις ευχές που έδινε σε όσους συναντούσε καθημερινά - είτε ήθελαν να ψωνίσουν από την πραμάτεια του είτε όχι.

Γι' αυτό και η ανταπόκριση του κόσμου σ' αυτή την προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων ξεπερνά ήδη κάθε προηγούμενο. Ανθρωποι κάθε ηλικίας προσφέρουν κι από το υστέρημα τους ακόμα, για το τελευταίο ταξίδι του "Μανώλη". 

Αυτό το μήνυμα ανθρωπιάς αποτελεί την πιο ουσιαστική απάντηση της Μεσσηνίας στο ρατσισμό - έχοντας ήδη συγκινήσει όλη την Ελλάδα. Μέσα Ενημέρωσης πανελλήνιας εμβέλειας φιλοξενούν δημοσιεύματα για την προσπάθεια των Μεσσήνιων να συγκεντρώσουν χρήματα για το τελευταίο ταξίδι του "Μανώλη". Και στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας όπως ο Παύλος, ο Αχιλλέας, ο Παναγιώτης, η Μίνα, η Βιβή, η Βασιλική και πολλοί άλλοι, έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου με το χρόνο, τις υπηρεσίες και τη γραφειοκρατία, για να δώσουν στον αγαπημένο φίλο τους την ευκαιρία να αναπαυτεί στα χώματα της πατρίδας του. 

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του "Μανώλη", ο Αχιλλέας Γραμμόζης και ο Παύλος Κρεμμύδας αποφάσισαν να συντονίσουν τις προσπάθειές τους. Και οι δύο ήταν χρόνια φίλοι του, γνωρίζονταν και μεταξύ τους, ήταν γείτονες, όμως δεν είχε τύχει να κάνουν παρέα. Μίλησαν όμως κι αποφάσισαν να κάνουν κάτι για να μη μείνει ο Σάμι εδώ στην Καλαμάτα. Στην ομάδα τους προστέθηκε και ο Παναγιώτης Πάρις Ορφανός, ένας 17χρονος μαθητής, καθώς επίσης οι υπόλοιποι φίλοι του Σάμι και οι οικογένειές τους. 

Ο Αχιλλέας και η Μίνα, για παράδειγμα, είχαν φιλοξενήσει το Σάμι σε έναν χώρο του σπιτιού τους για περίπου 2 χρόνια. Ηταν μόνος του κάποια Χριστούγεννα, και τον κάλεσαν στο σπίτι τους για να γιορτάσει μαζί τους. Και έτσι έμεινε... Τον στήριζαν πάντα και τον βοηθούσαν όπως μπορούσαν. Ο ίδιος κάποια στιγμή θέλησε να φύγει, για να μην τους γίνεται βάρος. Εξίσου στενή σχέση είχε ο Σάμι και με τον Παύλο: Ηταν παρέα του στις εξόδους, στις βόλτες, στο γήπεδο, σχεδόν μέλος της οικογένειάς του. 

Τώρα όμως, μετά το θάνατο του "Μανώλη", ο στόχος της επιστροφής της σορού του στη Νιγηρία απαιτεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό: Η ταρίχευση κοστίζει 2.200 ευρώ, και το εισιτήριο ενδεχομένως να φτάσει τα 1.500 ευρώ. Η μεταφορά της σορού θα κοστολογηθεί στο αεροδρόμιο και θα είναι ανάλογη με το βάρος. Πολύ σημαντική βέβαια είναι η προσφορά του γραφείου τελετών "Βρυώνη", που προσφέρει δωρεάν τη φύλαξη της σορού σε ειδικό χώρο, καθώς και όλα τα άλλα απαραίτητα (φέρετρο, σεντόνι κ.τ.λ.). 

Εκτός από τα χρήματα όμως, υπάρχει και η γραφειοκρατία: Ο Αχιλλέας και ο Παύλος έτρεχαν χθες από το πρωί στην Αστυνομία, στο γραφείο τελετών, τηλεφωνούσαν στην Πρεσβεία, ήταν σε διαρκείς συνεννοήσεις με την οικογένεια και με τη νιγηριανή κοινότητα της Καλαμάτας... 

Από το σπίτι όπου έμενε ο "Μανώλης" τελευταία, συνέλεξαν τα προσωπικά του αντικείμενα για να τα στείλουν κι αυτά στην πατρίδα του. Τα ρούχα του αποφάσισαν πάντως να τα δώσουν στους άλλους Νιγηριανούς μετανάστες της Καλαμάτας. 

Οσο για τα κορίτσια της παρέας, χθες το μεσημέρι έτρεξαν να προλάβουν τα μαγαζιά για να του αγοράσουν κοστούμι και παπούτσια, για να είναι όπως πρέπει στο τελευταίο του μακρινό ταξίδι.

ΤΟΝ "ΒΑΦΤΙΣΑΝ" ΜΑΝΩΛΗ 

Ο Παύλος είναι εκείνος που έβγαλε τον Σάμι "Μανώλη", με αφορμή την ομοιότητά του με τον ποδοσφαιριστή Εμάνουελ Ολιζαντέμπε. Μάλιστα το ΄99 στο "Glam" ο Παύλος τού είχε δώσει την επίσημη φανέλα του Παναθηναϊκού, με αυτό το όνομα!

"Ηταν ένα απίστευτο παιδί", λέει η Μίνα για το "Μανώλη". "Χθες στον τοίχο μου στο Facebook μια κοπέλα έγραψε ότι ένα βράδυ που γυρνούσε σπίτι της, ο Μανώλης την πλησίασε και της είπε πως κάποιος την παρακολουθούσε. Την πήγε μέχρι το σπίτι της και έφυγε μόλις βεβαιώθηκε πως εκείνη ήταν ασφαλής πίσω από την πόρτα της... Ο Μανώλης ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος 53 ετών, όχι 44 όπως οι περισσότεροι νομίζουν. Ολοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο για εκείνον. Ποτέ δεν είχε πειράξει κανέναν", αφηγείται ακόμη η Μίνα.

"Εκεί το έχουν πολύ κακό να ταφεί κάποιος δικός τους μακριά από τον τόπο του... Μας είπαν πως αν ο Σάμι δε γυρνούσε πίσω δε θα μπορούσαν ούτε εκείνοι να επιστρέψουν στο χωριό τους. Θα ήταν μεγάλη κατάρα για τη φυλή των Igbo. O Σάμι ήταν πάστορας στη χώρα του και πολύ πιστός. Μάλιστα δεν πουλούσε dvd, γιατί φοβόταν πως ίσως κάποιες από τις ταινίες ήταν ερωτικές και τέτοια πράγματα δεν ήθελε να τα πιάνει στα χέρια του", θυμάται η Βάσω.

"Τον παρακαλούσαμε να γυρίσει πίσω στη Νιγηρία και να του στέλνουμε εμείς λεφτά για τα φάρμακα, ώστε να ξανασμίξει με τη γυναίκα του την Ελίζαμπεθ, η οποία είναι δικαστικός. Ομως αρνιόταν πεισματικά: Ηθελε να συνεχίσει να μαζεύει λεφτά για τους 2 γιους του που σπούδαζαν", τονίζει η Βιβή.

«ΧΑΘΗΚΕ ΕΝΑΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΑΣ» 

Εξω από τα "Goody's" στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας οι Νιγηριανοί φίλοι του Σάμι-"Μανώλη" ήταν και χθες σε βαθιά θλίψη. "Χάθηκε ένας αδελφός μας, είμαστε πολύ λυπημένοι. Μας είχε βοηθήσει όλους όταν είχαμε πρωτοέρθει. Ηταν πολύ απλός, πολύ ταπεινός και πολύ καλός χριστιανός. Είμαστε φοβερά υποχρεωμένοι στο λαό της Καλαμάτας, δεν το περιμέναμε πως θα βοηθήσει τόσο πολύ. Το εκτιμάμε πάρα πολύ και ευχαριστούμε. Στο κουτί για τα χρήματα έρχονται ακόμα και μικρά παιδιά και ρίχνουν λεφτά. Η οικογένειά του τον θέλει πίσω - και αυτό πρέπει να κάνουμε", μας είπαν οι μετανάστες.

Από το "Retro" ο Γιάννης Καλογερόπουλος λέει πως θα θυμάται πάντα το χαμογελαστό πρόσωπο του "Μανώλη" και τα αστεία που έλεγε, π.χ. ότι καταγόταν από το... Μαυρόχωμα. Θα θυμάται ακόμα την αγάπη με την οποία ο ίδιος μιλούσε για τη γυναίκα του την Ελίζαμπεθ, το "λουκουμάκι του" όπως την έλεγε. "Πονούσε, είχε δυσφορία, υπέφερε, αλλά δεν έχανε ποτέ το χαμόγελό του. Ηταν... μια κατηγορία από μόνος του. Εκανε διαρκώς πειράγματα. Μας λείπει", λέει ο Γιάννης.

"Τα αγαπημένα του ελληνικά φαγητά ήταν οι φακές και το σπανακόρυζο!" θυμάται ο Ηλίας Γεωργόπουλος από το "Λωτό". "Τον βοηθούσαμε όλοι όπως μπορούσαμε. Ο ίδιος έλεγε πως αν ήταν στη Νιγηρία θα είχε πεθάνει, γιατί δε θα είχε λεφτά για ινσουλίνη".

Από το "Social" ο Νίκος Κοτσόβολης σχολιάζει με πίκρα: "Θα μπορέσουμε από ό,τι φαίνεται να μαζέψουμε τόσα λεφτά για τη σορό και την ταφή του, και δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε νωρίτερα τα 700 ευρώ που του έλειπαν για να έχει ασφάλιση; Είναι άδικο. Το σύστημα υγείας δε θα έπρεπε να αφήνει ανθρώπους να χάνονται". 

Ο Βασίλης Μιχαλακέας, που εργάζεται στο "Kopi Luwak", σημειώνει: "Να γίνει αυτό ένα μήνυμα, μια απόδειξη πως μπορούμε όλοι μας να ζήσουμε μαζί και πως μπορεί να εκλείψει ο ρατσισμός". 

ΚΟΥΜΠΑΡΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ 

Πλαστικά κουτιά, για τις δωρεές, ακόμα και κουτιά από παπούτσια, με τη φωτογραφία του "Μανώλη" πάνω τους, υπάρχουν στα εξής σημεία της Καλαμάτας: 

Στις καφετέριες της οδού Ιατροπούλου όπου ο ίδιος περνούσε πολλές ώρες της ημέρας του κι έκανε πολλούς φίλους ("Ambassador", "Retro", "Social", "Pedonale", "Kopi Luwak"). 

Στην πλατεία, δίπλα από τα "Goody's", στο “Λωτό”, στο “La Place Nationale” και στο “Adelante”. 

Στο “Καφενείο του Πωλ” (Ακρίτα και Ρουμελιώτη). 

Στα Ιντερνετ καφέ "Post" και “Web”. Στη Vodafone στην οδό Φραντζή.

Και τέλος, στα γραφεία της "Ε" (Γεωργούλη 26). 

Είναι χαρακτηριστικό ότι, χθες από το πρωί, χρήματα στο κουτί της "Ε" έριχναν όχι μόνο αναγνώστες και άνθρωποι που έρχονταν να πληρώσουν τις συνδρομές και τις αγγελίες τους, αλλά και περαστικοί που είχαν ευαισθητοποιηθεί.

Οπως μας είπαν πάντως ο Αχιλλέας και ο Παύλος, η οικογένεια του "Μανώλη" ευχαριστεί προκαταβολικά όλους τους Καλαματιανούς...